MENU
MENU

1999. Στο Αγαθονήσι, με τη Λ.Φ.Σ. ‘ ΙΑΣΩΝ ‘, για την έπαρση της μεγαλύτερης σημαίας στη νησιωτική παραμεθόριο.

Κείμενο - φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου


 


Η κεντρική ιδέα, ήταν μια παρέμβαση κοινωνικού -, πολιτιστικού χαρακτήρα στο ακριτικό Αγαθονήσι, στα πλαίσια μιας πενθήμερης περιπλάνησης στο Αιγαίο, που τα μέλη της λέσχης φουσκωτών σκαφών ‘ΙΑΣΩΝ’ πραγματοποιούν κάθε χρόνο ... 

Η κεντρική ιδέα, ήταν μια παρέμβαση κοινωνικού -, πολιτιστικού χαρακτήρα στο ακριτικό Αγαθονήσι, στα πλαίσια μιας πενθήμερης περιπλάνησης στο Αιγαίο, που τα μέλη της λέσχης φουσκωτών σκαφών ‘ΙΑΣΩΝ’ πραγματοποιούν κάθε χρόνο, σχεδόν από την ίδρυση του ομίλου πριν δέκα χρόνια. Όμως, κανείς δεν φανταζόταν τη συνέχεια, που είχε να κάνει με διαβήματα, κυβερνητικές δηλώσεις, πρωτοσέλιδα, συνεντεύξεις, σχόλια και ρεπορτάζ, που ούτε λίγο ούτε πολύ, ανέδειξαν την εκδήλωση σε πρώτο θέμα.
Ήδη από τις αρχές του περασμένου χρόνου, όταν η λέσχη κατάρτιζε το πρόγραμμα εκδηλώσεων, είχε ωριμάσει η ιδέα για την προσέγγιση σε ένα ακριτικό νησί και μια υλικής προσφοράς χειρονομία, για την επίλυση η έστω άμβλυνση, κάποιων από τα προβλήματα του τόπου. Τέτοια μέρη – δυστυχώς - υπάρχουν πολλά τον τόπο μας. Έτσι η κληρωτίδα έδειξε Αγαθονήσι, αφήνοντας ίσως για του χρόνου Αρκιούς, Ψέριμο, Καστελόριζο.
Αυτά σαν μια σύντομη εισαγωγή και σκιαγράφηση του χαρακτήρα της εκδήλωσης. Τονίζεται, ότι η μόνη δημοσιογραφική αποστολή που συμμετείχε με ίδια μέσα, ήταν αυτή του γράφοντος. Όσες αναφορές, ρεπορτάζ, σχόλια και εκτιμήσεις είδαν το φως της δημοσιότητας, αντιπροσωπεύουν εκτιμήσεις και πληροφορίες αμφίβολης σύνθεσης, που θεμελιώνονταν πάνω σε ολιγόλεπτες επαφές μέσω κινητού τηλεφώνου η στην καλύτερη περίπτωση από τις ανταποκρίσεις απεσταλμένων που βρίσκονταν στο Αγαθονήσι και αναχώρησαν λίγη ώρα μετά την έπαρση της σημαίας. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η καταγραφή των γεγονότων που ακολουθεί, υπέχει θέση ντοκουμέντου και αποκατάστασης της πραγματικότητας, στα σημεία όπου αυτή υπέστη ‘ απώλειες ‘ η ‘ φθορές ‘ από τα ΜΜΕ.
Αφού λοιπόν ήταν το Αγαθονήσι που ανέδειξε η κληρωτίδα, αμέσως συστάθηκε ομάδα εργασίας που θα αναλάμβανε το βαρύ - όπως αποδείχθηκε - έργο του συντονισμού της εκδήλωσης. Αυτό είχε να κάνει με πολλά πεδία. Την οργάνωση των σκαφών που θα λάμβαναν μέρος, την κατασκευή και μεταφορά του ιστού και της σημαίας στο νησί, την επαφή και συνεννόηση για την καταγραφή των αναγκών, τη συγκέντρωση των χρημάτων για την αγορά τους, αλλά και την επιμέλεια της προβολής της εκδήλωσης, κάτι δηλαδή σαν δημόσιες σχέσεις. Η προσομοίωση, τοποθετείται απλά και μόνο, για να δείξει το προφίλ του διοργανωτή φορέα, που στα 10 χρόνια της πορείας του δεν απασχόλησε, ούτε είχε πρόθεση να απασχολήσει πολιτικές η πολιτειακές αρχές αφενός, αλλά ούτε και να αποκομίσει το κομμάτι αυτό της δημοσιότητας που αδίκως και κακώς του αποδόθηκε. Όπως αποδείχθηκε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι όπως δεν ξέρουμε τι τρώμε, το ίδιο δεν γνωρίζουμε τι ακούμε, βλέπουμε και διαβάζουμε. Γιατί αν έστω και ένας από όσους ασχολήθηκαν με την συγκέντρωση και αναμετάδοση στοιχείων της εκδήλωσης πλαισίωνε την αποστολή, σίγουρα θα είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει του γραπτού λόγου μου το αληθές.
Ο κατάλογος όσων ενδιαφέρονταν να πάρουν μέρος, έφθασε στις 33 εγγραφές. Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί στις τάξεις της λέσχης, είναι πως τέλη Απριλίου, οι συμμετοχές είχαν οριστικοποιηθεί στις 32, ενώ την ημέρα του απόπλου υπήρχαν 28 φουσκωτά στο νερό. Οι λόγοι για τις ‘ απώλειες ‘ ήταν δύο. Οι πέντε που δεν ‘ κατέβηκαν ‘ είχαν πουλήσει σκάφος η μηχανή. Χωρίστηκαν λοιπόν σε πέντε ομάδες με διακριτικές χρωματιστές σημαίες και σε κάθε μία ορίστηκε αρχηγός και υπαρχηγός. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, ο απόπλους θα γινόταν το απόγευμα της Παρασκευής 28 Μαΐου 1999 ως τις 17:00 μ.μ. με πρώτο σταθμό ανεφοδιασμού και διανυκτέρευσης την Τήνο. Την επόμενη και ώρα 07:00 τα σκάφη θα απέπλεαν για Φούρνους, όπου είχε προβλεφθεί ανασυγκρότηση, με τελικό προορισμό τον κατάπλου στο Αγαθονήσι στις 12:00. Την επόμενη, Κυριακή 30 Μαΐου, θα γινόταν η έπαρση της σημαίας και στις 12:00 οι ομάδες θα απέπλεαν για Αρκιούς - Πάτμο, όπου θα παρέμεναν επί διήμερο. Τέλος, η επιστροφή προβλεπόταν να γίνει την Τετάρτη 3 Ιουνίου μέσω Μυκόνου. Όπως όμως θα δούμε στη συνέχεια, εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών, το πρόγραμμα αυτό τηρήθηκε ημερολογιακά μόνο την πρώτη και η τελευταία ημέρα.
Η κατανομή των σκαφών σε ομάδες, έγινε με βάση τις διαπροσωπικές σχέσεις των μελών και τα μεγέθη σκαφών και μηχανών, με στόχο την ορθολογική σύνθεση των ομάδων και από τεχνικής απόψεως. Σημειώνεται, ότι κάθε οι κυβερνήτης, είχε παραλάβει λίστα με τα εφόδια που έπρεπε να έχει μαζί του, ενώ με έξοδα της λέσχης, τις ομάδες θα ακολουθούσε σκάφους συνοδείας με κυβερνήτη τον κ. Σάκη Μποτόνη, καθώς και ο μηχανικός, ο κ. Στέλιος Σπανός.
Λίγοι γνωρίζουν, πως οι σημαίες που κυματίζουν ανά την επικράτεια, υπόκεινται σε κωδικοποίηση όσον αφορά το μέγεθος, με ανώτατο το Νο 5, που αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο που διατίθεται. Υπάρχουν βεβαίως και εξαιρέσεις, όπως η σημαία στο Διδυμότειχο που έχει μέγεθος 460 τ.μ. και η έπαρση της γίνεται με μοτέρ. Στη δική μας περίπτωση, το μέγεθος είναι πάνω - κάτω ίδιο με της σημαίας που κυμματίζει στο Καστελόριζο, δωρεά του δήμου της Αθήνας. Έπειτα από σχετική έρευνα, επιλέχθηκε το ανθεκτικότερο υλικό και οι ραφές έγιναν με νάιλον κλωστή για να μη σαπίζουν, ενώ το βάρος της σημαίας έφθασε τα 60 κιλά περίπου. Την κατασκευή της, ανέλαβε το εργαστήριο του κ. Χρυσοχόου, που ανταποκρίθηκε γρήγορα και με συνέπεια.
Έπειτα από την σχετική μελέτη που εκπόνησε το μέλος της λέσχης Ηλίας Κουκουτσής, το ύψος του ιστού προσδιορίστηκε στα 13 μέτρα. Την κατασκευή του ανέλαβε η εταιρία του κ. Παπαδόπουλου στο Αλιβέρι της Εύβοιας, μια σύγχρονη και άρτια εξοπλισμένη μονάδα που φρόντισε και για τη μεταφορά του στην Αθήνα με ελάχιστο αντίτιμο. Θα σταθούμε για λίγο στο σημείο αυτό, γιατί με αφορμή την εξεύρεση τρόπου και μέσου μεταφοράς του ιστού ως το Αγαθονήσι, μας προέκυψαν πολλά και διάφορα, ενδεικτικά της κατάστασης αλλά και νοοτροπίας ορισμένων.
Η μία εκδοχή, υποστήριζε πως αν ο ιστός έμπαινε στο πλοίο της γραμμής ως το Βαθύ της Σάμου, η νταλίκα δεν χωρούσε να περάσει μέσα από το Πυθαγόρειο για την μεταφόρτωση σε άλλο μέσο για το Αγαθονήσι. Άλλη εκδοχή, έλεγε ότι περνούσε η νταλίκα μέσα από το Πυθαγόρειο, όμως χρειάζονταν και άλλη μεταφόρτωση από αυτή του πλοίου, τοπικό δρομολόγιο δηλαδή. Η τρίτη εκδοχή, υποστήριζε πως για να μην έχουμε πρόβλημα, έπρεπε να κόψουμε τον ιστό σε δύο ή τρία κομάτια για να φορτωθεί σε μικρότερο και πιο ευέλικτο μεταφορικό μέσο. Μια τέταρτη που ακολούθησε, αναρωτιόταν πως θα μεταφορτωθεί ο ιστός από το Πυθαγόρειο στο καραβάκι για το Αγαθονήσι, ενώ η πέμπτη, για να μη σας κουράζουμε, είχε να κάνει με το πλοίο που εκτελεί δρομολόγια που περιλαμβάνουν και το Αγαθονήσι, αλλά ο πράκτορας (που τελικά πετύχαμε έπειτα από δεκάδες κλήσεις στο τηλέφωνο), αναίρεσε δύο φορές τις υποοσχέσεις του, για να μας δηλώσει τελικά πως το δρομολόγιο θα γίνει δύο εβδομάδες αργότερα ...
Με τούτα και με τ' άλλα και με την αγωνία να μας πολιορκεί, βρέθηκε λύση κυριολεκτικά στο παρά πέντε. Στους ίδιους ρυθμούς και χρόνους, κινήθηκε η διαδικασία κατασκευής της βάσης του ιστού, που τελείωσε μόλις δύο μέρες πριν φθάσουμε στο νησί, από άλλο εργολάβο και σε άλλο μέρος. Ενώ αρχικά είχε συμφωνηθεί ο ιστός να τοποθετηθεί στο ύψωμα που βρίσκονται οι κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, τελικά για διάφορους λόγους που δεν αξίζει να αναφέρουμε, τοποθετήθηκε στο λιμάνι.
Το ακριτικό Αγαθονήσι, απέχει κατ' ελάχιστον 21 μίλια από τους Φούρνους στα ΒΑ, 11 από την Σάμο Β, 8 από την Τουρκία Α, 11 από τους Αρκιούς ΝΔ και 16 από την Λέρο Ν. Διοικητικά, υπάγεται στον νομό Δωδεκανήσου, όμως οι ανάγκες εξυπηρετούνται κυρίως από την Σάμο, που ανήκει σε άλλη νομαρχία. Στις συζητήσεις της προετοιμασίας μας, ανέφερα όσα γνώριζα για τον τόπο και τους ανθρώπους από τις τέσσερις προηγούμενες επισκέψεις μου,όσο και από αυτήν σαν μέλος της ‘ ΟΜΑΔΑΣ ΑΙΓΑΙΟΥ ‘ κάτι που λειτούργησε καταλυτικά στην εξέλιξη για την κοινωνική, όπως είπαμε, παρέμβαση στο νησί. Με βάση κυρίως τα στοιχεία που έδωσα, δρομολογήθηκε μιά σειρά ενεργειών, που στόχευαν στην καταγραφή των πάσης φύσεως αναγκών με παράλληλη κινητοποίηση για εξεύρεση πόρων.
Η διαδικασία αυτή, απασχόλησε την ομάδα εργασίας συνολικά, κι έτσι συγκεντρώθηκε ένα σημαντικό ποσό. Παράλληλα, έπειτα από μια σειρά συντονισμένων κινήσεων, έγιναν αλλεπάλληλες επαφές με τον Πρόεδρο της κοινότητας κ. Ε. Κατσιλιέρη, τον δημοδιδάσκαλο, τον αγροτικό γιατρό και τον ιέρα. Αποκορύφωμα των κινήσεων προς την κατεύθυνση αυτή, ήταν η πρόσκληση και φιλοξενία για ένα Σαββατοκύριακο στην Αθήνα του Προέδρου της κοινότητας, προκειμένου να γνωριστούμε και να συζητήσουμε από κοντά τις λεπτομέρειες της εκδήλωσης. Οι επαφές αυτές, κατέγραψαν με λεπτομέρειες τις ανάγκες των κατοίκων και τις ελλείψεις σε υποδομή του νησιού – μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε η έλλειψη ενός απορριματοφόρου σε συνδυασμό με την τακτοποίηση των απορριμμάτων, η λειψυδρία κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και ο έλεγχος χλωρίωσης του νερού, αποκαλύπτοντάς μας περιπτώσεις πολύτεκνων οικογενειών και υπερηλίκων με εισοδήματα μόλις 30.000 δρχ. – θυμίζω, βρισκόμαστε στο 1999 - δηλαδή την κατώτατη σύνταξη του ΟΓΑ.
Ο κατάλογος με την καταγραφή των αναγκών, ανέλυε σε επτά σελίδες τα ζητούμεενα και μας απασχόλησε επί μακρόν, αφού δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιηθούν στο σύνολό τους. Έτσι το ειδικό βάρος δόθηκε στην προμήθεια ενός ταχύτατου υπολογιστή με όλα τα περιφερειακά του για το σχολείο, εξοπλισμό για το κοινοτικό αρτοποιείο, δύο πλήρεις εμφανίσεις (στολές) ποδοσφαιρικών ομάδων, δίχτυα, μπάλες για μικρούς και μεγάλους και όχι μόνο. Επίσης αποφασίστηκε, σε περιπτώσεις αναξιοπαθούντων και υπερηλίκων να επιδοθούν χρηματικά ποσά στις αρχές του τόπου, για να τα διαθέσουν όπως νομίζουν καλύτερα.
Για όσους κινούνται εντός των τειχών, Τύπου και ΜΜΕ γενικότερα, μια εκδήλωση από ένα άσημο, παρείστικο και οικογενειακό σωματείο, όπως η λέσχη φουσκωτών σκαφών ‘ ΙΑΣΩΝ ‘, που αναγγέλεται επίσημα μόλις λίγες μέρες προ του απόπλου, στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να φιλοξενηθεί σε κλάσμα στήλης κάπου στις μέσα σελίδες των εντύπων και στις περισσότερες περιπτώσεις, θα χρειαστούν γι' αυτό κάποιες προσωπικές επαφές και παρεμβάσεις. Στέλνοντας λοιπόν το λιτό Δελτίο Τύπου στους τοπικούς σταθμούς, εφημερίδες και στους αντίστοιχους "μεγάλους" της Αθήνας, ψάχναμε σαν τα λαγωνικά να βρούμε το "κλάσμα" που λέγαμε. Στην αρχή εντοπίστηκαν κάποια τετραγωνικά εκατοστά που μας αφορούσαν. Προσωπικά, ένοιωθα άβολα, βλέποντας πως το λιτό, όπως είπαμε, Δελτίο Τύπου είχε συντμηθεί επικίνδυνα. Δεν παραλείπω να σας πω, ότι το κείμενο του δελτίου εστάλη παντού το ίδιο και μέσα σε τρεις παραγράφους έδινε την ταυτότητα της λέσχης, τους λόγους αποστολής και το ζητούμενο, δηλαδή την προβολή της, που ελπίζαμε να λειτουργήσει σαν καρότο, για την εξεύρεση πόρων. Επίσης, κάποιοι ραδιοφωνικοί σταθμοί είχαν φιλοξενήσει συνεντεύξεις μελών, που εξηγούσαν με τρόπο σαφή και εμπεριστατωμένο, αυτά που αναφέρονταν περιληπτικά στο δελτίο Τύπου. Στο σημείο αυτό, πριν περάσουμε στο κύριο μέρος της εκδήλωσης και λίγο προ του απόπλου, σας τονίζω, πως το Δ.Σ. της λέσχης, με αίτησή του στo Γενικό Επιτελείο Στρατού, ζήτησε και πήρε την έγκριση για το εγχείρημα, δια χειρός κ. Ευάγγελου Χωραφά, διευθυντή του Επιτελείου του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου, κάτι που ελάχιστα αναφερόταν οσάκις ακούγαμε ή διαβάζαμε κάτι σχετικό.
Λίγες ώρες πριν αποπλεύσουμε, το πρωί της Παρασκευής 28 Μαίου, επικρατούσε μόνο ο πυρετός της προετοιμασίας για τα μέλη της αποστολής, που άρχισαν να φεύγουν κατά ομάδες, όσο νωρίτερα γινόταν. Ώσπου ξαφνικά, πήραν φωτιά τηλέφωνα, μολύβια και μικρόφωνα, γιατί με βάση το δημοσίευμα κάποιου ανταποκριτή Αθηναϊκής εφημερίδας στην Kωνσταντινoύύπολη, ... "ξεκινούσαμε για να εγκαταστήσουμε την Eλληνική σημαία στo vησί Γιουρτλού Σουγιούμ Καραγκιουλέ Γιαβρούμ, ή όπως αλλοιώς το είπανε, που και καλά βρισκόταν στο Τουρκικό εφεύρημα των γκρίζων ζωνών και που δεν είχαμε δικαίωμα να πάμε! Τώρα πως συμβαίνει να συνδεέται η λέσχη, που με διπλό Δελτίο Τύπου αναγγέλει επίσκεψη στο Aγαθονήσι, που έχει 115 κατοίκους, σχολείο, εκκλησίες, ελικοδρόμιο, κεραίες κινητής τηλεφωνίας, ακτοπλοϊκή σύνδεση, γιατρό και αστυνόμο Έλληνες που κάθε μέρα ανεβοκατεβάζουν δύο σημαίες, για να τοποθετήσει ένα ιστό με μια μεγάλη σημαία, πως γίνεται λοιπόν αυτό να συνδεέται με κάτι άλλο και να προκαλείται διάβημα της Τουρκίας, να καλείται για εξηγήσεις διπλωματικό μας στέλεχος στην Άγκυρα, να προβαίνει σε δηλώσεις ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ξαφνικά να ψάχνουν όλοι να μας βρουν για εξηγήσεις, δεν το έχει εξηγήσει κανένας, ακόμη! Και πως να το εξηγήσει άλλωστε, αφού κανείς πραγματικά δεν ασχολήθηκε με την ουσία του θέματος που έχει να κάνει με κάποιες περίεργες "διαδρομές" των στοιχείων που αφορούν στην εκδήλωση. Είναι δυνατόν να εγείρεται διπλωματικό θέμα, γιατί "ομάδα Έλληνων πολιτών σκοπεύει να αναρτήσει σημαία τεραστίων διαστάσεων στο νησί Aγαθovήσι;! Δηλαδή, έχει σημασία το μέγεθος της σημαίας; Και γιατί δεν τέθηκε θέμα όταν άνάλογn κίνηση έκανε ο Δήμος Αθηναίων στο Καστελλόριζο; Και γιατί " καλό είναι οι ενέργειες των πολιτών να μην εμφανίζονται υποκινούμενες από το Ελληνικό κράτος “, όπως αναφέρει το δημοσίευμα έγκριτης Αθηναικής εφημερίδας???! Πότε και πως δόθηκε υποψία υποκίνησης από το Ελληνικό Κράτος? Πως και δεν έχουν ανησυχήσει τόσες αποστολές ένστολων πλην αλλά αόπλων ανδρών - εφέδρων κάθε αρχές Μαΐου, με λάβαρα και σημαίες για τέσσερα χρόνια τώρα και ενοχλεί μια ομάδα από οικογενειάρχες πολίτες, που δηλώνει πολιτιστική – κοινωνική - οικολογική δραστηριότητα? Δέκα ολόκληρα χρόνια ζει και ταξιδεύει, τώρα έγινε ‘ ενοχλητική ‘?
Χαρήκαμε πολύ όταν μάθαμε, λίγο πριν αποπλεύσουν και τα τελευταία σκάφη, πως για πολλούς η σημαία είχε ήδη στηθεί. Επίσης μας ενημέρωσαν, όπως και όλο τον κόσμο, πως … ‘ θα φεύγαμε από το Γαιδουρονήσι, για να πάμε στο Γαιδουρονήσι ‘!, εννοώντας τη νησίδα Πάτροκλο, έξω από τον όρμο της Αναβύσσου και το Αγαθονήσι, που παλιά ονομαζόταν Τραγαία και βέβαια καμία σχέση δεν έχει με το συμπαθές τετράποδο.
Ας μη γινόμαστε κουραστικοί όμως. Τελευταία και περί ώρα 17:00 μ.μ. απέπλευσε ομάδα με 7 σκάφη από τον όρμο της Αγίας Μαρίνας, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων. Συγκυβερνήτης μου, η κα Κοτταρίδη, που χρόνια έβλεπε τα φουσκωτά και τα θαύμαζε, ώσπου της δόθηκε η ευκαιρία να παίξει μπάλα και δικαίωσε τους πάντες. Κάτω από τον Τάμελο, το νότιο κάβο της Κέας, δύο μικροβλάβες καθυστέρησαν την άφιξή μας στην Τήνο που έγινε περί της 20:30 μ.μ. Ο καιρός που προβλέπονταν 6 ενισχυμένα Β, ήταν μόλις 5 κάτω από την Γυάρο, 4 ως την Κέα, το ίδιο και στο κανάλι Σύρου - Τήνου. Έτσι γρήγορα και χωρίς άλλα προβλήματα, λίγο πριν από τις 9 το βράδυ υπό τα όμματα και τις οδηγίες της λιμενικής αρχής, δέναμε στο βόρειο ντόκο του λιμανιού για ανεφοδιασμό και διανυκτέρευση.
Η πρόβλεψη της μετεωρολογίας, όπως μας την έδινε το λιμεναρχείο, μιλούσε για σημαντική ενίσχυση των ανέμων στα 7 και τοπικά 8 μποφόρ από βόρειες διευθύνσεις. Σε περιπτώσεις που τα δελτία προέβλεπαν δύναμη αέρα πάνω από έξι μποφόρ είχαμε συμφωνήσει να το συζητήσουμε για να πάρουμε αποφάσεις με δημοκρατικές διαδικασίες, όπου όλοι είχαν ίσο λόγο για άποψη. Στην πρώτη συγκέντρωση γύρω στα μεσάνυχτα, αποφασίσθηκε απόπλους κατά πλειοψηφία, όμως με επανεκτίμηση της κατάστασης μετά την έκδοση του πρωινού δελτίου. Τότε, ξανά κατά πλειοψηφία, αποφασίσαμε να παραμείνουμε στην Τήνο και να συζητήσουμε ξανά το απόγευμα.
Το νησί της Μεγαλόχαρης, είναι – κακώς - από πολλούς παρεξηγημένο, μια και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την παρουσία της Μονής που συγκεντρώνει εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς κάθε χρόνο, σε επισκέψεις - αστραπή για κάποιο τάμα η προσκύνημα. Έτσι, η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών,’ απολαμβάνει ‘ το πολύβουο λιμάνι με τους πανηγυρικού χαρακτήρα δρόμους και τα μικρομάγαζα, χάνοντας έτσι την ομορφιά που κρύβεται στην περιφέρεια.Υστέρνια, Κώμη, Καρδιανή, Πύργος, Πάνορμος, Φαλατάδος, Κολυμπήθρα, είναι μερικά από τα μέρη που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε, για να θαυμάσει από κοντά και τους περίφημους περιστερώνες. Το οδικό δίκτυο είναι πολύ καλό, τα μοτοποδήλατα νοικιάζονται από 2.500 δραχμές την ημέρα και τα αυτοκίνητα από 10.000 δραχμές. ( Τιμές 1999).
Από την περιπλάνηση μου στο νησί, είχα την ευκαιρία να εκτιμήσω για τον καιρό σε τοπικό επίπεδο τουλάχιστον. Ήταν 6 προς 7 και’ περπατιόταν ‘. Πλαγιοδρομία ήταν άλλωστε. Όμως η λογική, αφού υπήρχε και κάποια διακριτική άνεση χρόνου, υπαγόρευε να μείνουμε και την Κυριακή, εξαντλώντας κάθε περιθώριο ύφεσης, αφού η παροχή βοήθειας ακόμη και με 6 μποφώρ στο Ικάριο είναι περίπου αδύνατη. Οι πληροφορίες από το αεροδρόμιο της Μυκόνου, έδιναν 53 κόμβους αέρα, με τάση εξασθένησης και η απογευματινή συγκέντρωση, όρισε απόπλου στις 06:00 π.μ. το πρωί της Δευτέρας, με την προϋπόθεση πως οι προβλέψεις θα επαληθεύονταν, για μια ομάδα από 10 σκάφη που θα έπλεε οπωσδήποτε για το Αγαθονήσι. Έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία για λίγη ανάπαυση, βόλτες και επαφές … ρευστού τύπου.
Ξημέρωσε ο Θεός του πρωί της Δευτέρας 31 Μαΐου 1999 και στις 06:30 το πρωί οι ομάδες άρχισαν να συγκεντρώνονται στην έξοδο του λιμένα. Από το αεροδρόμιο της Μυκόνου, μας επιβεβαίωσαν αυτό που από το βράδυ διαπίστωναμε. Την ύφεση της έντασης του ανέμου, που μειώθηκε στους 20 κόμβους. Απόπλους κατά ομάδες λοιπόν και λίγο πριν τις 7 το πρωί τα σκάφη είχαν όλα, πλην ενός πάρει ρότα για τον κάβο Παππά της Ικαρίας, που παρά τα 39 μίλια απόστασης, αχνοφαινόταν στον ροδοκόκκινο ορίζοντα.
Οι συνθήκες ήταν θαυμάσιες για τα πρώτα είκοσι πέντε μίλια της διαδρομής. Κάποια τέσσερα γεμάτα - σκάρτα πέντε ήταν ο καιρός και προχωρούσαμε άνετα. Όμως, πλησιάζοντας το νησί της Ικαρίας με το ψηλό, μακρύ βουνό, η κατάσταση άλλαξε. Ο καιρός φόρτωνε προοδευτικά φτάνοντας τα έξι μποφόρ κοντά στον κάβο, με αντίστοιχο αέρα. Μοιραία γίναμε τακτικοί πελάτες στα μπουγέλα, που πάντως δεν ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικά, αν τιμονεύοντας έμπαινε η πλώρη πίσω από το κύμα και η μανέτα χαμήλωνε λίγο.
Καβατζάροντας τον Παππά, η θάλασσα ησύχναζε κάτω από τα γκρέμια. Οι σπηλιάδες είχαν τρομερή δύναμη και όσα σκάφη ταξίδευαν με τέντες πλεύσης, δύσκολα κρατούσαν σταθερή πορεία. Μόλις 20 μέτρα από τα βράχια και ο κυματισμός κόντευε το ένα μέτρο. Κάπως έτσι ακροβατώντας, ανεβήκαμε στον Άγιο Κήρυκο, όπου η κύρια ομάδα έβαλε ρότα για Φούρνους και εγώ για Αγαθονήσι.. Είχαμε συμφωνήσει να προηγηθώ για να ‘ προετοιμάσω ‘ το έδαφος. Όπως μου διηγήθηκαν όλοι λίγες ώρες αργότερα, η υποδοχή που είχαν στους Φούρνους, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, όπου οι κάτοικοι με επικεφαλής τον δήμαρχο κ. Κωνσταντίνο Γλάρο, όχι μόνο κέρασαν και φιλοξένησαν όλα τα μέλη της αποστολής αλλά επαίνεσαν και την πρωτοβουλία τους, επισημαίνοντας παράλληλα και κάποια από τα προβλήματα του τόπου, που αφορούν στην έλλειψη παθολόγου, που με την μέθοδο της τηλειατρικής θα βοηθούσε ιδιαίτερα τους κατοίκους. Επίσης, το λιμάνι που πια δεν επαρκεί σε μέγεθος και η υποδομή, ενώ και τα έργα οδοποιίας είναι κάτω του μετρίου. Κατά τη δημοτική αρχή, πρέπει οπωσδήποτε να δοθούν λύσεις, για τις 600 οικογένειες που κατοικούν στο νησί.
Το Αγαθονήσι, κατά τους ιστορικούς χώρους ονομαζόταν Τραγαία η Τραγιά. Τη σημερινή του ονομασία, που χρησιμοποιείται τα τελευταία 50 σχεδόν χρόνια, την οφείλη στον Φουρνιώτη δάσκαλο - παπά Γιάννη Παναγιώτου, που δίδασκε στο νησί κατά τη δεύτερη και τρίτη δεκαετία του αιώνα μας. Η ονομασία αυτή, πηγάζει από τον καλό και αγαθό χαρακτήρα των κατοίκων του. Το κείμενο της μετονομασίας που υπέγραψαν οι κάτοικοι του, φανερώνει του υψηλό τους φρόνημα.
Κατά την προελληνική περίοδο πρώτοι κάτοικοι της Τραγαίας ( Αγαθονήσι ) ήταν οι Κάρες. Κατά τους ιστορικούς χρόνους κατοικείται από Δωριείς οι οποίοι εκδιώχθηκαν με τη σειρά τους από τους Ίωνες της Μιλήτου. Αυτό φαίνεται από τα λείψανα αρχαιοτάτων κτισμάτων και οικισμών των περιόδων αυτών. Η Τραγαία ήταν πατρίδα του περιπατητή φιλοσόφου Θεογίτου του Τραγαιώτη, που υπήρξε μαθητής του Αριστοτέλη και δίδαξε στην περιπατητική φιλοσοφική σχολή της Αθήνας. Λόγω της γεωγραφικής θέσης του νησιού οι κάτοικοί του έγιναν μάρτυρες πολλών ναυμαχιών. Το 494π.Χ. είδαν τη ναυμαχία της Λάδης μεταξύ του περσικού στόλου του Δαρείου και των επαναστατών Ιώνων βοηθούμενων από Αιολείς. Το 74 π.Χ., όπως μας λέει ο Πλούταρχος, ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Ιούλιος Καίσαρ, πλέοντας από την Ιταλία προς τη Μικρά Ασία, πιάστηκε από πειρατές της Τραγαίας και μεταφέρθηκε στη νησίδα Φαρμακονήσι, όπου και κρατήθηκε. Το νησί γίνεται κτήμα του Βυζαντινού κράτους. Λόγω της καθαρότητας της Ελληνικής γλώσσας καθώς και από τα πολλά βυζαντινά ευρήματα, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι οι σημερινοί κάτοικοι ίσως είναι απόγονοι πολιτικών βυζαντινών εξορίστων.
Το 1087 το νησί περιέρχεται στη δικαιοδοσία της Πάτμου όταν με το χρυσόβουλο ο Όσιος Χριστόδουλος γίνεται κάτοχος των νησιών και κτίζει τη Μονή της Πάτμου. Η κατοίκηση του νησιού δεν ήταν πάντα συνεχής για αυτό και μέχρι τον 14ο αιώνα ήταν κρησφύγετο ληστοπειρατών. Το 1522 μαζί με τα άλλα Δωδεκάνησα περιέρχεται στην κυριαρχία των Τούρκων. Στις 29 Απριλίου του 1912 οι Ιταλοί διαδέχονται τους τούρκους. Στις 8-9-1943 οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το νησί που προσωρινά είχε ελευθερωθεί. Στις 7 Μαρτίου του 1948 γίνεται η επίσημη ενσωμάτωση με την Ελλάδα. Το 1954 το Αγαθονήσι γίνεται αυτόνομη κοινότητα, μέχρι τότε ανήκε διοικητικά στην Πάτμο.

Κοντά στο εξωκλήσι του Αϊ-Νικόλα υπάρχουν οι μοναδικοί στο είδος τους( στα Δωδεκάνησα ) Θόλοι, βυζαντινά κτίσματα που κατά πάσα πιθανότητα από κάποιους αεραγωγούς που έχουν στην οροφή τους να ήταν μεγάλες αποθήκες συντήρησης τροφίμων. Παρόμοιος θόλος σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση στο Μαράθι ( ένα από τα νησάκια του συμπλέγματος των Αρκιών ) και υπολείμματα υπάρχουν και στο Φαρμακονήσι. Λίγο πιο εκεί και πίσω από το εκκλησάκι υπάρχει ένα μεγάλο βάραθρο ( βότσος κατά την τοπική ονομασία) όπου οι κάτοικοι λένε ότι επικοινωνεί με υπόγειες στοές από τη μια άκρη του νησιού στην άλλη.
Η τουριστική του ανάπτυξη είναι πολύ αργή, κυρίως από τη δυσκολία και το υψηλό κόστος της μεταφοράς δομικών υλικών. Μόλις το 1980 προμηθεύτηκε το νησί με ηλεκτρογεννήτρια. Το νησί είναι πλούσιο σε αλιεύματα υπάρχουν πολλές ιχθυοκαλλιέργειες , όπως στο Βαθύ Πηγάδι και στον απάνεμο κόλπο του Καθολικού. Το Αγαθονήσι, εντάσσεται στην προστατευόμενη περιοχή Natura 2000 ως καταφύγιο σπάνιων πουλιών.
Παρά τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι κάτοικοι δεν χάνουν το κουράγιο, το χαμόγελο και τη ζεστασιά τους. Το Μεγάλο Χωριό είναι ο μεγαλύτερος και αρχαιότερος από τους τρεις οικισμούς του νησιού, αθέατος από τη θάλασσα για να προστατεύεται από τους πειρατές. Οι άλλοι δύο οικισμοί, ο Άγιος Γεώργιος και το Μικρό Χωριό, αριθμούν μόλις 15 κατοίκους ο καθένας. Από τον Άγιο Γεώργιο, αρχίζει ο ανηφορικός δρόμος που οδηγεί στο Μεγάλο Χωριό, που απέχει περίπου 500 μέτρα. Από την άκρη του όρμου, αρχίζει και ο δρόμος που οδηγεί στο Μικρό Χωριό. Οι παραλίες, με πρώτη και καλή, μέσα στον όρμο του Αγίου Γεωργίου, είναι παντού πεντακάθαρες με κρυστάλλινα νερά. 2,5 χιλιόμετρα, απέχει το Καθολικό, όπου λειτουργούν μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας. Οι χωματόδρομοι είναι παντού βατοί και οι αποστάσεις προσφέρονται για πεζοπορία.
Έδεοα στον φιλόξενo όρμο του Αγίου Γεωργίου, λίγο μετά τις δέκα. Η απόσταση από τους Φούρνους είναι -όπως είπαμε - 25 μίλια. Μας πήρε ακριβώς 50 λεπτά μέχρι να δέσουμε στο ντόκο, με καιρό γεμάτα 4, που μαϊνάρισε ως τα 3 λίγο πριν το νησί. Τα αυτοκόλλητα της τέντας, έδωσαν το στίγμα της ιδιότητάς μας, κι έτσι μέσα σε δευτερόλεπτα επτά άνθρωποι βρέθηκαν απέναντί μας πριν προλάβουμε να δέσουμε σχεδόν. Ήταν οι απεσταλμένοι και οι ανταποκριτές τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, που χωρίς χρονοτριβή, ξείνησαν τις ερωτήσεις, που άρχιζαν και τελείωναν σε δύο σημεία: Πότε θα κατέπλεε το κύριο σώμα της αποστολής και πως ήταν τα πράγματα "έξω", εννοώντας ώσπου να μπούμε στο λιμάνι. Τόσο τότε, όσο και τώρα, δηλώνω, βεβαιώνω και υπογράφω, πως δεν συνάντησα ούτε γλάρο! Όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτό, ή απογοητεύει (;) μερικούς, που καλά και σώνει, με ' παρακολουθούσαν διακριτικά ' στα τελευταία δέκα μίλια.
Δροσιστίκαμε κάπως και με τη φροντίδα του προέδρου της κοινότητας που μας υποδέχθηκε λίγο αργότερα και μας καλωσόρισε, ανεβήκαμε ψηλά στο λόφο όπου θα στηνόταν ο ιστός για τη σημαία, κάτω από τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας. Η θέα, όντως, ήταν πανοραμική.
Δεν περιμέναμε πολύ. Είκοσι λεπτά αργότερα, φάνηκαν τα πρώτα σκάφη να καβατζάρουν σέρνοντας τις άσπρες τους ουρές σαν τα παγώνια. Μετά κι άλλα, κι άλλα, ώσπου ενώ τα πρώτα έμπαιναν στον όρμο, τα τελευταία πιό πίσω συμπλήρωναν το σχηματισμό. Ο ρόγχος από τους κινητήρες, ακουγόταν μέχρις εμάς, σαν βαθύ βουητό. Το θέαμα ήταν επιβλητικό. 26 σκάφη τάραζαν την ησυχία της θάλασσας, χαράζοντας το νερό και τις μνήμες όσων τα έβλεπαν από μακρυά. Σε πείσμα του καιρού, των ρεπορτάζ και των διαδόσεων, ο ΙΑΣΟΝΑΣ ήταν εδώ, στο ακριτικό Αγαθονήσι, με ένα σημαντικό μέρος της δύναμης του, έστω και δύο ημέρες εκτός προγράμματος.
Η καλοί παντού χωράνε ως γνωστόν και έτσι αν και ο τόπος δεν έχει την υποδομή για τόσα σκάφη μαζί, τελικά βολεύτηκαν όλοι κατά ομάδες και άρχισε η αποβίβαση. Το ' τελετουργικό ' της υποδοχής δεν ξέφυγε από το πρωτόκολλο, που θέλει τους δύο προέδρους, του νησιού και της λέσχης, να ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και ευχές μπροστά στους φακούς και τα μικρόφωνα. Και μέχρι να γίνει η έπαρση, ο λαός της λέσχης επιδόθηκε σε κάθε είδους λεηλασία ψυγείων, ψησταριών και λοιπών παραγωγικών μονάδων, καθότι από το χάραμα άπαντες ήταν στο πόδι.
Η τελετή ήταν σεμνή, όπως σεμνή ήταν και η φιλοσοφία της οργάνωσης και εκτέλεσης της. Έπειτα από μύρια προβλήματα και αναβολές, ο ιστός ήταν στη θέση του. Πήρε και η σημαία την δική της, κι εκεί στο μικρό ακριτικό Αγαθονήσι, σηκώθηκε ως 13 μέτρα από τη γη. Κόμπιασε λίγο, σαν ντροπαλή μαθητριούλα στην πρώτη της γιορτή, μα πήρε θάρρος από το αεράκι και χαιρέτισε μεγαλόπρεπα το κοινό της. Τους 70 … τόσους της αποστολής, κάποιους λιγοστούς τουρίστες, το πλήρωμα καταδίωξης του λιμενικού της Λέρου, τους δημοσιογράφους και κάποιους από το διοικητικό συμβούλιο της κοινότητας. Οι κάτοικοι, οι ντόπιοι, οι Αγαθονησιώτες, έλειπαν. Και το δηλώνω πρώτος, ίσως ο μόνος από όλους όσους έκαναν ρεπορτάζ και σχόλια, πως οι κάτοικοι ήταν απόντες. Ίσως γιατί η δημοσιότητα που είχε πάρει το γεγονός, τους φόβισε και προτίμησαν να σφυρίξουν αδιάφορα. Ίσως γιατί δεν τους έγινε η κατάλληλη ενημέρωση. Ίσως γιατί η σημαία τους φάνηκε μικρή! Ίσως γιατί κανείς ως τότε δεν ασχολήθηκε έτσι μαζί τους. Πολλά τα ίσως. Αλλά μας γέμισε πίκρα τελικά, η στάση τους το ίδιο βράδυ, όπου θα τρώγαμε υποτίθεται όλοι μαζί στην πλατεία του νησιού με μουσικές, χορούς και τραγούδια, για να γιορτάσουμε το γεγονός. Όμως ήμασταν μόνοι. Μόνοι ψάλλαμε τον εθνικό μας ύμνο στο λιμάνι, μόνοι μας φάγαμε το βράδυ, μόνοι μας φύγαμε την άλλη μέρα. Είναι γεγονός, πως οι ολιγομελείς ομάδες συνιστούν κλειστές κοινωνίες, με αυστηρούς κανόνες για άγραφους νόμους
Και βέβαια, δεν θα σταθώ στο γεγονός της απουσίας των κατοίκων κατά την παραμονή μας στο νησί. Ούτως ή άλλως, δόθηκε η ευκαιρία σε όλους να βγάλουν τα συμπεράσματά και να κάνουν τις εκτιμήσεις τους. Όμως πέρα από τις όποιες ιδιαιτερότητες του - κοινωνικού - χώρου, σ' εμένα δόθηκε η ευκαιρία να επαναλάβω την επαφή μου και στους υπόλοιπους να γνωρίσουν από κοντά το δράμα της Νεκταρίας Κανέλλη, που ο άνδρας της ναυάγησε πριν τρία χρόνια ανοιχτά της Ικαρίας και δεν βρέθηκε ποτέ, αφήνovτάς την μόvη με τρία παιδιά, την Κατερίνα 4 χρόνων, τον Δημήτρη 8 χρόνων και τον Γιάννη 12 χρόνων, χωρίς πόρους και στέγη. Σήμερα έπειτα από βοήθειες κάποιων φιλότιμων, πλην όμως μεμονωμένων περιπτώσεων, κατάφερε να εξασφαλίσει δύο κάμαρες χωρίς θέρμανση, που ακόμα ξεxρεώνει. Γόνος οικογενείας με 13 παιδιά, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης για την οικογένειά της, κάτι που τα μέλη της λέσχης κατάλαβαν αμέσως και συγκέντρωσαν ένα σεβαστό ποσό για να ανακουφίσουν τα προβλήματά της.
Στο διάστημα που μείναμε στο νησί, μάθαμε και είδαμε αρκετά από όσα διαδραματίστηκαν γύρω μας. Λίγο μετά την έπαρση της σημαίας μας, εμφανίστηκε Τουρκική ακταιωρός - υπάρχει ντοκουμέντο – λίγο έξω από το λιμάνι του Αγίου Γεωργίου, που όπως αποδείχθηκε αργότερα, βινεοσκόπησε την περιοχή και τη σημαία βεβαίως. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, περικυκλώθηκε από τριά δικά μας σκάφη του λιμενικού και οδηγήθηκε εκτός χωρικών υδάτων. Αυτό το περιστατικό, το είδαμε να προβάλλεται το ίδιο βράδυ και στα δελτία ειδήσεων, όχι ακριβώς όπως έγινε, αλλά σαν παραβίαση των χωρικών μας υδάτων από τρία τουρκικά σκάφη, που τα εκδίωξε ένα δικό μας. Όπως δεν είδαμε και δεν ακούσαμε για το τριήμερο κυνηγητό από τα δικά μας καταδιωκτικά σκάφη σε τούρκικα πολιτικά σκάφη, που προσπαθούσαν να υψώσουν την τουρκική σημαία σε δικές μας γειτονικές βραχονησίδες. Κατά τα λοιπά, ούτε μας εμπόδισε κανείς στην πλεύση μας προς και από το νησί, ούτε πέταξε ελικόπτερο πάνω από τα σκάφη μας και δεν είδαμε ούτε κάνη από τα τούρκικα πολεμικά που εκτελούσαν άσκηση στην περιοχή. Ήσυχα πήγαμε, ήσυχα γυρίσαμε.
Εκ των πραγμάτων, με δεδομένη τη στενότητα χρόνου, τις ανάγκες ανεφοδιασμού και τις δυνατότητες που υπήρχαν, ο απόπλους ορίστηκε για τις 11 το πρωί της επομένης, Τρίτης 1ης Ιουνίου 1999, για Αρκιούς – Πάτμο. Στους Αρκιούς, βρεθήκαμε μόνο τρία σκάφη, για καφέ και ραχάτι. Το λιμανάκι, μικρό και ασφαλέστατο, μπορεί να είναι και ο στόχος μας – οικογενειακώς – για του χρόνου. Θα δείξει … Γευματίσαμε στους Λειψούς, αφού πρώτα ρίξαμε μια βουτιά στο Μαθράκι και το απομεσήμερο βάλαμε ρότα για Πάτμο. Τους βρήκαμε όλους στη σειρά για ανεφοδιασμό, πίσω από το STEALTH του λιμενικού, που φουλάρισε και έφυγε αμέσως για περιπολία. Και βέβαια, έγιναν ανάρπαστα κάπου 40 μηχανάκια, για τις σχετικές βόλτες στο νησί.
Η Πάτμος, το νησί της Αποκάλυψης, είναι πανέμορφο. Μοιάζει με την Αστυπάλαια, όπου μια στενή λωρίδα γης ενώνει τα δύο κομμάτια, μόνο που εδώ δεν είναι τόσο στενή και εκεί ακριβώς βρίσκεται ο Γιαλός με το λιμάνι. Από μακριά, το θέαμα ξεγελάει, καθώς μοιάζει για δύο νησιά, που φαίνονται το ένα κοντά στο άλλο., διορθώνει όμως γύρω στα 6 – 7 μίλια μακριά με σχετική ορατότητα. Το λιμάνι έχει σχήμα ‘ ω ‘, βλέπει ανατολικά και το βορινό του κομμάτι όπου βρίσκεται και το βενζινάδικο, δίπλα στους ταρσανάδς, είναι το πλέον ασφαλές.
Ως μη ανεφοδιαζόμενος, μαζί με το πλήρωμα μου, πήρα το μηχανάκι, τα όρη και τα βουνά, ώσπου κατέληξα στη Χώρα. Το μοναστήρι ήταν κλειστό, κι έτσι μαζί με όσους εν τω μεταξύ μαζεύτηκαν εκεί, αποφασίσαμε μια καλή βόλτα στη Χώρα., που βρίσκεται χτισμένη γύρω από το κάστρο της Μονής. Δεν αξίζει, μόνο, η θέα του νησιού από ψηλά. Αξίζει πολλά και πολύ, το σουλάτσο μέσα στα καλντερίμια, που παρά την τουριστική τους μεταμόρφωση, έχουν ακόμη έντονη την αίσθηση του όγκου και της παρουσίας της Μονής, που βλέπει τα πάντα από ψηλά. Κι ως πήρε να βραδυάζει και τα φώτα άναβαν σιγά – σιγά, μαζεύτηκε κι ο κόσμος στο μπαλκόνι ταβέρνας, που ακόμα θυμάμαι τη θέα και τις γεύσεις της. Και είναι πολύ εύκολο να τη βρείτε. Βρίσκεται στην είσοδο του οικισμού , στην αρχή του δρόμου, μετά το τέλος του δρόμου …
Τα νέα για τον καιρό ήταν καλά. 4 – 5 βόριοι και με το χάραμα, ένα – ένα τα σκάφη άρχισαν να συγκεντρώνονται στην μπούκα του λιμανιού. Στις 7 ακριβώς, έφυγαν οι πρώτοι. Καβατζάραμε το βορεινό κάβο, ώστε αν όντως είχε τον καιρό που ακούσαμε, να έχουμε καλύτερη πλαγιοδρομία. Όμως ούτε 5 ούτε 4 βλέπαμε. Άντε ένα τεσσαράκι και αυτό για λίγο. Ταξιδεύαμε άνετα με 27 – 28 κόμβους, όταν μια μπαμπέσα φυσαλίδα στη μπουκάλα του paralift, με ανάγκασε για αρκετή ώρα να πηγαίνω με 18 κόμβους. Ο καιρός μαινάριζε συνεχώς, ώσπου κάτω από τον κάβο Παππά στην Ικαρία, έγινε μπουνάτσα και αποφάσισα να ασχοληθώ με το πρόβλημα μου. Το paralift,κρατούσε τον κινητήρα στο επιθυμητό ύψος, όμως στα μικροδελφινίσματα της πλεύσης, η υποπίεση δεν λειτουργούσε με αποτέλεσμα να χοροπηδάει πάνω στο έμβολο. Για να συμπληρώσω υγρά, έπρεπε να βρω δέκα ανθρώπους να καθίσουν μπροστά και δεξιά, μήπως και ξενέριζε η τάπα, κάτι που είχε και τα ρίσκα του, αλλιώς έπρεπε με την κατάλληλη ‘ γυμναστική ‘ να καταφέρω να περάσει η συσαλίδα στη μικροδεξαμενή, κάτι που τελικά πέτυχα και συνέχισα το ταξίδι μου και πάλι στους 27 – 28 κόμβους. Η τελευταία ανασυγκρότηση, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ήταν να γίνει στον όρμο της Μυκόνου. Επιλέξαμε να γίνει στη Σύρο, για πιο εύκολο ανεφοδιασμό, όπου βέβαια έγινε και η τελευταία επιδρομή στις ταβέρνες.
Λύσαμε πρώτοι κάβους για τηνεπιστροφή, μαζί με δύο ακόμη σκάφη. Δύο ώρες αργότερα, καβατζάραμε στο Σούνιο. Ο καιρός μπουνάτσα, μας αποζημίωσε για την ταλαιπωρία των πρώτων ημερών. Φαίνεται, έστω και καθυστερημένα, πως και ο Αίολος κατάλαβε το νόημα και το σκοπό της αποστολής και πήγε βόλτα με τον Ποσειδώνα σε άλλες γειτονιές. Αβλαβής επιστροφή για όλους, χωρίς απρόοπτα και αβαρίες, αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς, πως το μισό και πλέον ταξίδι των 400 μιλίων, έγινε με καιρό πάνω από 5 μπορώρ. Αναμφίβολα, μια ιδιαίτερα επιτυχημένη εκδήλωση.
Λίγο πριν κλέισω, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους κκ. Τσέπα Δημήτρη, Κιάμου Χριστίνα, Τσαγγούρη Κωνσταντίνο και Μακρή Ανδρέα. Σημειώνω επίσης, πως ο ιστός, ήταν δωρεά του μέλους της λέσχης Ντόρι Παπάζογλου. Επίσης, τον δήμαρχο Φούρνων κ. Γλάρο και τις τοπικές λιμενικές αρχές και πληρώματα των περιπολικών σε Λέρο και Πάτμο. Αγάντα παιδιά … Σημειώστε τέλος, πως η έκθεση απόψεων που προηγήθηκε, όπως και η τοποθέτηση πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, απηχεί προσωπικές απόψεις, που ανεξάρτητα από το βάθμό ταύτισης τους με τα μέλη ή το Δ.Σ. της λέσχης, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν ‘ εκπομπή ‘ η αναμετάδοση τους.
Εμπειρία. Για τους άνδρες, τις γυναίκες και τα τέσερα παιδιά που επάνδρωσαν τα σκάφη της αποστολής. Που ανεξάρτητα από τον τρόπο που πέρασε στο ευρύ κοινό, ήταν μια απλή, απόλυτα επιτυχημένη εκδήλωση.
 

Powered by Blog - Widget
Τα cookies είναι σημαντικά για την εύρυθμη λειτουργία του psarema-skafos.gr και για την βελτίωση της online εμπειρία σας.
Επιλέξτε «Αποδοχή» ή «Ρυθμίσεις» για να ορίσετε τις επιλογές σας.