Κέιμενο - φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου

Πενήντα ευρώ μόλις, κοστίζει μία απλή διέλευση στη Διώρυγα, για να βρεθείτε από την άλλη μεριά, στο κανάλι του Κορινθιακού. Εκεί, σας περιμένουν το Γαλαξίδι, τα Τροιζόνια, η Λίμνη του Ηραίου, η Ναύπακτος και μετά τη λιμνοθάλασσα. Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτά, καθώς τελειωμό δεν έχουν τα μέρη τα καλά, τα όμορφα και γραφικά.

Πρώτο μου πέρασμα από το κανάλι, ήταν το 1975 με αρματαγωγό του πολεμικού ναυτικού. Ήταν βράδυ και εκείνο που θυμάμαι περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο ήταν η σκιά του πολεμικού που αργοσερνόταν πάνω στα κατακόρυφα τοιχώματα. Από τότε τα περάσματα γίνονται με το φουσκωτό μας, με πλήρωμα πια τους τέσσερις της οικογένειας.
Φτάνοντας στη Διώρυγα, από τη μεριά του Σαρωνικού, δεσπόζει ο πύργος ελέγχου με το λογιστήριο. Θα πρέπει να δέσετε με προσοχή, γιατί η προβλήτα ευνοεί πολύ λίγο τα φουσκωτά, και περισσότερο τα πλαστικά σκάφη με κουπαστή. Θα τακτοποιήσετε το θέμα της πληρωμής και θα αναμένετε οδηγίες στο κανάλι 12 VHF. Το μήκος της διώρυγας είναι 6.200 μ. και η ανώτατη ταχύτητα επτά μίλια. Οι διελεύσεις γίνονται ανά κατεύθυνση, μπορείτε να απολαμβάνετε αλλά χωρίς να αργοπορείτε ασκόπως. Αν το θέαμα που απολαμβάνετε πάνω από τη γέφυρα σας αρέσει πολύ, τα λόγια είναι περιττά, για την αίσθηση και το θέαμα πλέοντας μέσα στο κανάλι. Μεγάλες κάρτες μνήμης, απαραίτητες.
Ο συνήθως ήσυχος Κορινθιακός, μας χάρισε δύο ώρες ευχαρίστηση πλεύσης. Έχοντας αρκετή ώρα στην πλώρη μας την καταπληκτική γέφυρα, την θαυμάσαμε κάνοντας μία μικρή στάση στους πυλώνες και αφού αφήσαμε δεξιά μας την λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου φτάσαμε στην Οξιά. Είναι το νησάκι στο νοτιοδυτικό άκρο της Στερεάς. Κάπου εκεί τελειώνουν και τα πεδινά που μας συντρόφευαν τόσο παραπλανά με τη λιμνοθάλασσα. Για καλή μας τύχη, κι ο Πατραϊκός κόλπος ήταν το ίδιο ήρεμος όσο και ο Κορινθιακός. Καβατζάροντας το μικρό νησί, βάλαμε τον ρότα βορινή για τον Καστό. Ήμασταν ήδη στην " λίμνη" του Ιονίου. Εδώ, ο καιρός έχει " μπέσα ". Και δεν έχει μελτέμια, μποφόρ, αποκλεισμούς και αφορισμούς. Ακόμη και όταν τα βαρομετρικά ανεβάζουν λίγο τους δείκτες, πράγμα σπάνιο, αυτό κρατάει για λίγες ώρες. Ένα μαϊστράλι δώδεκα με τέσσερις το μεσημέρι για λίγο surf είναι ότι … χειρότερο μπορεί συνήθως να τύχει.
Ο Καστός, πρώτος σταθμός της περιπλάνησης μας, απέχει από την Οξιά είκοσι μόλις μίλια. Έχει έκταση μόλις επτά τετραγωνικά χιλιόμετρα, και γειτονεύει με τον Κάλαμο, που τον χωρίζει ένα στενό μόλις μισού μιλίου. Ο λόγος, που όποτε βρεθούμε στο Ιόνιο, πάντοτε περνάμε από το Καστό, είναι πως έχει αρκετές ελλείψεις και ελάχιστη τουριστική υποδομή. Μόλις πενήντα άνθρωποι μένουν στο μικρό νησάκι με τους μπόλικο πράσινο και τα πεντακάθαρα νερά. Ενοικιαζόμενα δωμάτια μόλις πρόσφατα κατασκευάστηκαν λίγα. Επόμενη " λύση ", ίσως μόνο κατά τύχη σε κάποιο σπίτι που μπορεί ο ιδιοκτήτης του να μην το χρησιμοποιήσει και να δεχθεί να το μισθώσει για κάποιο διάστημα. Υπάρχουν ένα - δύο μπαράκια, εποχικά και άλλα τόσα εστιατόρια - ταβερνεία με φαγητά μαγειρευτά και γεύσεις αλησμόνητες. Δεν υπάρχουν τροχοφόρα, θόρυβος και φασαρία. Μόνο λίγοι και καλοί άνθρωποι. Όσο για την προσέγγιση, μεγάλη προσοχή στις ξέρες έξω από τη βορινή μεριά του όρμου, όπου και το λιμάνι, πλέοντας τουλάχιστον διακόσια μέτρα ανοικτά.
Στην είσοδο του λιμανιού, στο νότιο κομμάτι, δεσπόζει ένας παλιός ανεμόμυλος. Εκεί θα βρείτε ένα μπαράκι και εστιατόριο. Μέσα στο λιμάνι, πάνω στο ντόκο, υπάρχει η ταβέρνα " Φάρος " όπου εξυπηρετεί και μαγειρεύει η οικογένεια Μουρούκη. Λίγο πιο ψηλά, εστιατόριο με θέα που αποζημιώνει για την προσπάθεια της αναφόρας. Η παραλία στο λιμάνι έχει ο βότσαλα έξω και άμμο μέσα. Και όλες τις ανέσεις της πρόσβασης στα σημεία " ανεφοδιασμού " που αναφέραμε. Αξίζει όμως, με το σκάφος σας, να βγήκε από το λιμάνι και με ρότα προς το νότιο κάβο έπειτα από ένα μίλι περίπου να φτάσετε σε μία τοποθεσία που οι ντόπιοι αποκαλούν πισίνα. Παραλία δεν υπάρχει, καθώς ένα παχύ στρώμα με φύκια έχει κάτσει πάνω στα βράχια της ακτής. Ο βυθός είναι λευκή άμμος, που προσδίδει ένα εκπληκτικό τιρκουάζ χρώμα στα νερά. Τα βάθη είναι από ελάχιστα έως ιδανικά για κάθε είδους παιχνίδι.
Μόλις δέκα λεπτά μας πήρε για να αλλάξουμε αγκυροβόλιο, στον γειτονικό Κάλαμο. Το φανάρι του λιμανιού, βρίσκεται στο Β 38ο 37΄42 – Α20ο 56΄. Τα σπίτια του χωριού είναι απλωμένα πάνω στο λόφο, χωρίς ιδιαίτερη χροιά αρχιτεκτονικής. Προσοχή χρειάζονται μόνο ΝΑ άνεμοι, που δημιουργούν ενοχλητικό κυματισμό και καθιστούν το αγκυροβόλιο σχετικά επισφαλές.
Στο Ν τμήμα του νησιού, σχηματίζεται του ορμίσκος Γερολιμνιώνας η Πόρτο Λεόνε, πολύ καλό αγκυροβόλιο εκτός ΒΑ ανέμων. Ο σεισμός του 1953, μετέτρεψε τον οικισμό σε ερείπια και κάποια από αυτά υπάρχουν ακόμα. Λειτουργεί εποχικό μπαράκι με υποτυπώδη μόλο. Πεντακάθαρα νερά ησυχία και ηρεμία.
Περιπλέοντας το Ν τμήμα, δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Βραχώδης, απόκρημνες, αλίμενες και απρόσιτες ακτές. Αντίθετα, πλέοντας προς Β, η μία παραλία διαδέχεται την άλλη, μικρές η μεγάλες, με άμμο, χαλίκι η μικρό βότσαλο, πεντακάθαρες με σκιά ως τη θάλασσα, από το πευκόδασος που κατεβαίνει πολύ χαμηλά. Ότι μπορεί να ονειρευτεί και να αναζητήσει κάθε ελεύθερος camper, που θα πρέπει να αναζητήσει χώρο από το … Πάσχα.
Η άκρη του Καλάμου, είναι ο κάβος Ασπρογιάλι. Απέναντι, στα τρία τέταρτα του μιλίου, ο Μύτικας. Κεφαλοχώρι, σημείο αναφοράς για τα δύο νησιά, σε ανεφοδιασμό και επικοινωνία. Η ομορφιά του τοπίου, συνεχίζεται ως το πίσω μέρος του, στην Επισκοπή. Ένα μικρό ψαροχώρι με 86 κατοίκους και μικρό λιμάνι. Εκεί τα βάθη είναι ως δύο μέτρα και εξυπηρετούν μόνο μικρά σκάφη. Ευκολίες δεν παρέχονται. Ούτε νερό. Μόνο ησυχία.
Δέσαμε στον μέσα ντόκο και απολαύσαμε του δειλινό. Εδώ " σκάει " το κανάλι της Λευκάδας και " στραγγίζουν " τα υψώματα γύρω από την Πάλαιρο. Για αυτό και είναι συχνό το φαινόμενο να κρατάνε κάποια τεσαράκια αέρα φορτωμένα, ως τα μεσάνυχτα. Εμείς, μουσικούλα χαμηλά, τα ποτά στο τσιμέντο και ηδονή για τις χαρές της φύσης που απλώνονται γύρω μας και εμείς επιμένουμε να τις " ακούμε ".
Το πρωί απολαύσαμε του μπάνιο μας χαλαρά με παιχνίδια και χαρές, βλέπετε τα παιδιά έχουν ατελείωτη διάθεση, σε σημεία που υπάρχει σκιά ως τις δύο το μεσημέρι. Περάσαμε και απέναντι στον Μύτικα για λίγα ψώνια. Και νωρίς το απόγευμα όπου φύγει - φύγει για το Μεγανήσι. Δηλαδή κάποια 5 – 6 μίλια ως το νότιο κάβο Κεφάλι, απέναντι από το νησάκι Κύθρος. Λίγο πιο πάνω από το στενό, η σπηλιά του Παπανικολή. Ένα καταπληκτικό μέρος, θαλλάσια σπηλιά μα αμμουδιά στο βάθος, όπου κρυβόταν το ομώνυμο υποβρύχιο στον πόλεμο του ΄40 και είχε ρημάξει τις εφοδιοπομπές των Ιταλών και όχι μόνο. Το εξαιρετικό φυσικό τοπίο, είναι πόλος έλξης και επίσκεψης για τα τουριστικά πλοιάρια και αξίζει να δείτε οπωσδήποτε. Μεγάλη προσοχή στις δύο ξέρες αριστερά και δεξιά της εισόδου, ενώ μπορείτε να φτάσετε μέχρι και την αμμουδιά στο βάθος της σπηλιάς. Η αντήχηση από το κύμα που σκάει είναι τρομερή, το φως λίγο και οι χρωματισμοί στο νερό από το φως που διαχέεται από την είσοδο είναι μοναδικοί.
Συνεχίσαμε πλέοντας βόρεια . Αριστερά μας η Λευκάδα και δεξιά μας μία τεράστια αμμουδιά που άλλαζε το τοπίο στο Μεγανήσι. Οι ομορφιές βρίσκονται στο βορινό κομμάτι. Οι δύο βαθύτεροι και ασφαλέστεροι όρμοι, φιλοξενούν τους δύο οικισμούς του νησιού. Του πρώτος, ο όρμος Σπηλιά με το Σπαρτοχώρι και το Βαθύ στον ομώνυμο. Τα βάθη, είναι παντού μεγάλα και ασφαλή, μόνος κίνδυνος για την αγκυροβολία ο βοριάς. Περιπλέοντας βορειότερα, θα βρείτε πολλούς μικρούς όρμους με αμμουδιές και συνήθως συνωστισμό. Εμείς δέσαμε στον πρώτο, στο μικρό ντόκο ενός εστιατορίου, που μας δέχθηκε να διανυκτερεύσουμε και μας έδωσε νερό. Μέχρι τα μεσάνυχτα είχαμε τελειώσει τον " ανεφοδιασμό " και μείναμε να τα λέμε με τον καταστηματάρχη που μας κέρασε πολλές φορές, γιατί λέει του άρεσε η παρέα μας …
Ο ύπνος κάτω από ανοιχτόχρωμες τέντες, είναι πάντα πιο εύκολος από τις σκουρόχρωμες. Κόντευε δέκα όταν ξυπνήσαμε, αφού διαλέγουμε μέρη ήσυχα. Καθίσαμε κι εμείς στα τραπεζάκια μαζί με καμιά δεκαριά ξένους για το πρωινό μας. Τα παιδιά έπιασαν " δουλειά " πλατσουρίζοντας στο νερό και παρότι πήρε να συννεφιάζει οι δύο - τρεις ψιχάλες που έπεσαν δεν μας χάλασαν τη διάθεση.
Τα παιδιά άνοιξαν το πέταλο της τέντας μπροστά, και πήραν θέση για να βλέπουν καλύτερα. Ανεβαίναμε στο κανάλι της Λευκάδας. Ο προσανατολισμός είναι εύκολος. Αφήνετε αριστερά τον Σκορπιό, αφού πρώτα πάτε λίγο πιο κοντά για να θαυμάσετε τις εγκαταστάσεις και αφού αναστενάξετε, προχωράτε κλέβοντας 10 μοίρες από το βοριά και χώνεστε στον όρμο Δρέπανο. Αριστερά σας η Λευκάδα και η δεξιά η Αιτωλοακαρνανία - μισή αράδα όνομα. Στην είσοδο του καναλιού υπάρχουν φωτοσημαντήρες με χρώματα. Ο δίαυλος είναι διπλής κατεύθυνσης. Οι ταχύτητες πρέπει να είναι λογικές, ας πούμε μόλις πλαναρισμένοι. Φθάνοντας έξω από το λιμάνι της Λευκάδας, λειτουργεί μαρίνα με όλες τις διευκολύνσεις. Φθάσατε αισίως στο κανάλι, δίπλα στο δρόμο. Η γέφυρα ανασηκώνεται σε ορισμένες ώρες, που θα μάθετε από του Λιμεναρχείο – κανάλι 12. Κι αν έχετε φουσκωτό η άλλο σκάφος με χαμηλά έξαλα, θα περάσετε αμέσως κάτω από το αριστερό άνοιγμα, με προσοχή και χρήση ηχητικών σημάτων. Το ύψος είναι περίπου δύο μέτρα. Να θυμάστε πως σας παρακολουθεί ο φύλακας. Στην έξοδο, αριστερά, τα ξέβαθα παραμονεύουν. Υπάρχει παραλία, δεξιά το φρούριο της Αγίας Λαύρας με φάρο, που όταν αφήσετε πίσω σας θα ανοιχτείτε στο πέλαγος.
Βάλαμε ρότα για Αντίπαξους. Τριάντα μίλια, μία σκάρτη ώρα δρόμος, όταν ο καιρός είναι καλός. Εμείς μόλις κάναμε μισό μίλι χωθήκαμε ώστε να εξάρι πελαγίσιο με λίγο αέρα. Είχαμε τον καιρό στην αριστερή μάσκα και ταξιδεύαμε άνετα με 23 – 25 κόμβους κάνοντας τραμπάλα με τα κύματα. Τα παιδιά, ως συνήθως, αποκοιμήθηκαν κι εμείς ξανακούσαμε το ίδιο σι ντι. Ώσπου μία μισή ώρα μετά φάνηκε το σύμπλεγμα Παξών – Αντίπαξων, που δεν ξεχωρίζει παρά μόνο δύο η τρία μίλια πριν, από τη δική μας ρότα τουλάχιστον. Τα δύο νησιά, χωρίζει μόλις ένα μίλι. Μέγιστο ύψος κορυφής, εκατόν είκοσι μέτρα με τον μοναδικό οικισμό Αγραπιδιά στον ομώνυμο ορμίσκο με την καταπληκτική παραλία. Οι Β – ΒΔ άνεμοι ενοχλούν ιδιαίτερα εδώ και είναι πιο ασφαλής ο όρμος Σαρακήνικο με την επίσης ονειρεμένη παραλία, όπου μόνο οι Δ άνεμοι προσβάλλουν. Πολλές ομορφιές το νησί κρύβει στην δυτική του πλευρά, όπου μπορείτε να πάτε μόνο με σκάφος. Οι κάτοικοι, που είναι ελάχιστοι κυρίως τη θερινή περίοδο, ασχολούνται κυρίως με το ψάρεμα και τη βοσκή. Αν είχε και ένα καλό αγκυροβόλιο θα ήταν πρώτης τάξεως καταφύγιο για όσους αποζητούν τη μοναξιά, την ησυχία και τη γαλήνη.
Καλύψαμε γρήγορα το ένα μίλι που μας χώριζε από τους Παξούς και μείναμε στις δυτικές ακτές. Στην ανατολική μεριά, υπάρχει ο Γάιος με το φυσικό φιόρδ, η Λάκκα, ο Λογγός, και πολλές παραλίες. Νησί που προσφέρεται και για πεζοπορίες, φυλάει για τους επισκέπτες του το καλύτερο στα δυτικά, εκεί που ήμασταν εμείς. Ένα θέαμα λίαν επιεικώς καταπληκτικό και μοναδικό, για τους κατέχοντες η ενοικιάζοντες σκάφη. Πολυάριθμες σπηλιές που σε πολλές από αυτές του βάθος είναι αρκετά μέτρα, ξεδιπλώνουν στα μάτια μας ένα σπάνιο φυσικό ανάγλυφο και κάποια από εκείνα τα μοναδικά θεάματα που σε κάνουν να νιώθεις δέος και φόβο μαζί. Έτσι, για να μας θυμίζει, η φύση, ποιος είναι το αφεντικό …
Για την επίσκεψη στην πόλη της Κέρκυρας, το ιδανικότερο σημείο για να δέσουμε, ήταν αναμφίβολα η μαρίνα στα Γουβιά. Με άρτια οργανωμένες εγκαταστάσεις και παροχές. Μία βόλτα στα σοκάκια της πανέμορφης πόλης μπορεί να ενταχθεί στην ανάπαυλα του … ανεφοδιασμού και εν πάση περιπτώσει είναι κάτι που πρέπει να κάνετε οπωσδήποτε. Χωρίς πολλά σχόλια, το νησί έχει αναρίθμητες ομορφιές και αξίζει πολλά. Όμως δεν είναι μικρονήσι και γι αυτό την επόμενη κάναμε ένα " ευρωπαϊκό " ανεφοδιασμός στη μαρίνα και αρχίσαμε τον περίπλου μέχρι τον κάβο του Αγίου Στεφάνου και από εκεί για αυτόν της Αγίας Αικατερίνης. 14 μίλια Δ - ΒΔ ξεχώριζε αχνά ο όγκος της Ερεικούσας. Όσο για τη θάλασσα, αυτό που λένε λάδι, τζάμι, παγκόσμια μπουνάτσα.
Από την Κέρκυρα τη χωρίζουν μόλις 6 μίλια. Είναι το βορειότερο άκρο της δυτικής Ελλάδας. Το νησί είναι χαμηλό και δεν φαίνεται εύκολα από μακριά. Στο νότιο μέρος του, σχηματίζεται του όρμος Πόρτο με τεράστια αμμουδιά σε μήκος και βάθος, εξαιτίας των νοτιάδων που κυριολεκτικά πλένουν τον τόπο. Αριστερά στο μυχό, υπάρχει το μικρό λιμάνι με τεχνητό βραχίονα, με βάθη από ένα ως δυόμισι μέτρα, που γενικά χρειάζονται προσοχή εξαιτίας υπολειμμάτων κατεστραμμένου μόλου. Στην παραλία, θα βρείτε ταβερνάκια και μπόλικο, φθηνό φρέσκο ψάρι. 333 οι κάτοικοι, σκορπισμένοι στον οικισμό που απλώνεται μέσα στο πυκνό δάσος. Όπως και τα τρία νησιά του συμπλέγματος είναι καταπράσινο με πυκνή βλάστηση και καλό κυνήγι. Αν μπορούσαμε να το δούμε από ψηλά, το μεγαλύτερο μέρος της ακτογραμμής είναι πεντακάθαρες αμμουδιές.
Μας είχε ανοίξει η όρεξη με αυτά τα ωραία που βλέπαμε. Κι έτσι μείναμε για φαί, που λένε. Νόστιμο και καθαρό. Τώρα γιατί κάθε λίγο και λιγάκι λέμε το φαί καθαρό και νόστιμο, είναι γιατί στα μέρη αυτά το σερβίρισμα και τα υλικά δεν θυμίζουν σε τίποτε όλα εκείνα τα φασονατζίδικα, που δυστυχώς έχουμε βαρεθεί. Παιχνίδι στην άμμο και τη θάλασσα και απομεσήμερο πια, βάλαμε ρότα για Οθωνούς. 7 μίλια δυτικά.
Το παλιό λιμάνι στους Οθωνούς, το Αυλάκι, είναι περισσότερο φυσικό με κρηπιδωμένη προκυμαία στα δυτικά, και εξυπηρετεί μόνο μικρά σκάφη και όχι ιστιοπλοϊκά. Τόσο γιατί η περιοχή τριγύρω περιβάλλεται από αβαθή, εκτεταμένα μάλιστα, αλλά κυρίως εξαιτίας υφάλων του που βρίσκονται διάσπαρτοι μέσα, έξω και γύρω από την είσοδο του. Με δύο λόγια, το πέρασμα είναι επικίνδυνο ακόμη και την ημέρα. Αυξημένη προσοχή λοιπόν. Όταν με το καλό μπείτε – ρηχά είναι - τα βάθη είναι ασφαλή.
Το μεγάλο λιμάνι του νησιού, είναι το Καστρί στον όρμο Φύκη. Φυλάει καλά με καιρούς Ν - ΝΑ και φωτοσημαίνεται. Σε κάθε περίπτωση, προσέχουμε κατά την προσέγγιση όπου τα βάθη είναι γύρω στα τέσσερα μέτρα. Περί του τέταρτο του μιλίου, νότια από το φανάρι, υπάρχει ο ύφαλος Άσπρη Πέτρα, με κεφάλι λίγους πόντους κάτω από το νερό.
Εμείς βολευτήκαμε στο μικρό λιμάνι. Χωρίς να ξέρουμε κανένα, μας υποδέχτηκαν σαν συγγενείς. Μας κέρασαν καφέ, καρπούζι και γλυκό. Το πιο προσβάσιμο μεταφορικό μέσο, είναι το αγροτικό του Περικλή, που έχει το μπακάλικο στο γιαλό. Κλείσαμε ραντεβού για την επόμενη μέρα και μετά από ένα καλό δείπνο, κατεβάσαμε τα ρολλά.
Λίγο έξω από το λιμάνι, προς την ανατολική άκρη, εκτός από τα παραθαλάσσια σπήλαια, μπορείτε να πάρετε το μπανάκι σας στην Άσπρη Άμμο, μία καταπληκτική - και βάλε - παραλία με ότι λέει και το όνομα της, δίπλα από το σπήλαιο της Καλυψώς. Αν αποφασίσετε να χωθείτε στην είσοδο, να είστε σίγουροι πως η ρεστία δεν θα σας δημιουργήσει προβλήματα. Ένα τοπίο από εκείνα που σας μένει στη μνήμη το δίχως άλλο, εδώ στην άκρη άκρη της Ελλάδας.
Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε. Παρέα με τα γλαρόνια, κοντέψαμε να φτιάξουμε πολιτεία ολάκερη στην άμμο οικογενειακώς, ώσπου τα μαζέψαμε για το λιμάνι. Πρόσβαση εκεί υπάρχει μόνο από τη θάλασσα. Φορτωθήκαμε στην καρότσα και αφεθήκαμε στην ξενάγηση. Ο τόπος μύριζε. Το δάσος πυκνό από κάθε λογής δέντρα, κέδρους, πεύκα, ελιές, πλατάνια, αγραμυθιές, σκίνα, κυπαρίσσια, που εναλλάσσονταν στους τρελούς ρυθμούς της φύσης, που χωρίς παρεμβάσεις και υπαγορεύσεις αφήνεται να τραβάει το δρόμο της. Που και που, κάποια " εξοχικά " στον αρχιτεκτονικό ρυθμό της περιοχής, με έντονα χρώματα, κήπους και μποστάνια. Κόντευε πια να σουρουπώσει, όταν φτάσαμε στου Πάνω Χωριό. Και είχε πια νυχτώσει, όταν πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Είχαμε κανονίσει μία από τα ίδια για την επόμενη. Βέβαια, τιμήσαμε δεόντως την προσφορά σε ψάρια ημέρας, ένα ροφό δεκατέσσερα κιλά κι άλλα τόσα σκαθάρια και σαργούς, με παραγάδι παρακαλώ.
Η βόλτα της επόμενης μέρας, μας έφερε στο φάρο, ένα υπεραιωνόβιο - αρχικά - κτίσμα με πηγάδι στο εσωτερικό. Τα πρώτα χρόνια το προσωπικό που εξυπηρετούσε τις φαροικίες, ήταν μία μικρή κλειστή κοινωνία. Η πρόοδος της τεχνολογίας, κι ο αυτοματισμός των συστημάτων που εφαρμόζονται σήμερα, έχει οδηγήσει τους περισσότερους από αυτούς να είναι αυτοτροφοδοτούμενοι.
Περάσουμε στην απέναντι από το χωριό κορυφή, όπου κάποιος πραγματικά μερακλής, διατηρεί σε άψογη κατάσταση το πατρικό λιοτρίβι. Ακόμα και στο ύψωμα με τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας μας πήγε ο κύριος Περικλής όπου η θέα είναι καταπληκτική και πανοραμική.
Με τούτα και με τα άλλα, νύχτωσε και προσπαθήσαμε να κεράσουμε κι εμείς κάτι, αλλά μάταια. Λες και οι άνθρωποι μας είχαν υιοθετήσει. Την επόμενη θα ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής, γι αυτό και εκείνο το βράδυ μείναμε λίγο παραπάνω.
Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα και δεν βλέπαμε τίποτα. Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα πάντα. Τόση, που το πλοιάριο της γραμμής, έμεινε αρόδου σφυρίζοντας συνέχεια. Το ίδιο κι εμείς - μείναμε - ώσπου το μεσημέρι ο ήλιος κατάφερε να τη διαλύσει. Βάλαμε ρότα για το Μαθράκι, τελευταίο λιμάνι της περιπλάνησης μας, πεντέμισι μίλια ΝΔ των Οθονών. Πνιγμένο και αυτό στο πράσινο, ξεχωρίζει εύκολα στον ορίζοντα. Ο περίπλους εκεί, χρειάζεται προσοχή, εξαιτίας διάσπαρτων υφάλων κυρίως στις δυτικές ακτές.
Το λιμάνι στο Μαθράκι, θα το ζήλευαν πολύ στα κυκλαδονήσια. Με διπλό εξωτερικό κρηπίδωμα, παρέχει μεγάλη ασφάλεια με όλους τους καιρούς. Προσοχή χρειάζεται κατά την αγκυροβολία μέσα στο λιμάνι, όπου ο βυθός έχει φύκια που εμποδίζουν τις άγκυρες να " δουλέψουν " καλά και γρήγορα. Το νησί λέγεται και Σαμοθράκη και όπως και οι Οθωνοί, το καλοκαίρι κατακλύζεται από Ιταλούς. Πριν και μετά το λιμάνι, υπάρχουν πανέμορφες παραλίες με άμμο μέσα κι έξω. Το ψάρι περισσεύει και εδώ, το ίδιο και η ησυχία. Οι 97 κάτοικοι, ψαράδες οι περισσότεροι ακολουθούν τα ίδια … πρότυπα. Φιλικοί, καταδεκτικοί και εγκάρδιοι.
Διανυκτερεύσαμε πλαγιοδετημένοι. Ίδια γεύση για την ομάδα μας. Μουσική, ποτάκια και ρομάτζα. Τριγύρω ησυχία και ηρεμία. Κι από πάνω τα’ άστρα. Που και στην Αθήνα τα ίδια είναι, μόνο που δεν τα βλέπουμε γιατί δεν μένει χρόνος.
Η παγκόσμια μπουνάτσα συνεχιζόταν και μετρούσαμε το κύμα σε χιλιοστά. Κάναμε χαλαρά το πλάνο της επιστροφής. Μπανάκι στο Κάθισμα, φαγητό στη Βασιλική, καφέ στον Καστό, καύσιμα στο Μύτικα, διανυκτέρευση στον Αστακό. Και ξανά ευρώ για το πέρασμα, με βαριά καρδιά.
Ήταν της επιστροφής.