Κείμενο - φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου

Αναμφίβολα, η περισσότερο σύνθετη κατασκευή που έπρεπε να γίνει, ήταν αυτή της αντικατάστασης της παραδοσιακής δελφινιερας, με σκληρή πλώρη. Μια τέτοια κατασκευή, μου ήταν ιδιαίτερα γνωστή, από την δεκαετή σχεδόν κατοχή ενός Oceanic 660. Τότε, η συγκεκριμένη ιδέα είχε χαρακτηριστεί πρωτοποριακή για τα δεδομένα της αγοράς καθώς τέτοιες κατασκευές περίπου δεν υπήρχαν.
 

Υπήρχαν δύο συν ένα δεδομένα λοιπόν, με τα οποία προχώρησα στην συγκεκριμένη κίνηση. Η εμπειρία μου μ την συγκεκριμένη κατασκευή, αλλά και η άσχημη ιδέα σεναρίου που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου, αν κάποιος κατά την κίνηση να μπει ή να βγει από το φουσκωτό, γλιστρούσε πατώντας στην άκρη της δελφινιέρας και έπεφτε πάνω στα σίδερα. Και για σίδερα, ονομάζω τον εργάτη, την αλυσίδα, τα κλειδιά και βεβαίως την άγκυρα και το ράουλο. Εφιάλτης …
 

Το τρίτο δεδομένο, ήταν πως η δελφινιέρα που είχα, είχε αρχίσει να ‘παίρνει’. Με ή χωρίς την άγκυρα μαζεμένη, κοιτώντας από το πλάι, υπήρχε μια κοιλιά, που όταν κάποια στιγμή μέτρησα, είχε φτάσει τους τρεις πόντους. Σαφώς, κάτι δεν πήγαινε καλά. Και περί αυτού, μόνο εικασίες μπορούσα να κάνω. Εκείνο που δεν μου άρεσε – και σωστά από ότι αποδείχθηκε, ήταν πως η κοιλιά, γινόταν εκεί που ήταν οι περαστές βίδες που στερέωναν το ράουλο της άγκυρας.
 

Γιατί μετά από τόσα χρόνια … Οι λόγοι πολλοί και όχι της παρούσης. Εφέτος – από πέρυσι το Νοέμβρη, είχε έλθει η ώρα, να κερδίσω αποθηκευτικό χώρο για τα μπαλόνια, να κρύψω τον καινούργιο πλέον εργάτη και να φροντίσω η άγκυρα να βγαίνει μέσα από όκιο. Παράλληλα, ψηλά στη μετώπη της πλώρης, θα διαμορφωνόταν ένα πεδίο για να στερεωθεί μπαλόνι, που θα προστάτευε τα πολυεστερικά μέρη, αλλά και θα άφηνε ακόμα λίγο πιο μακριά από το τσιμέντο την κορυφή της άγκυρας.
 

Τα είπαμε – τα συμφωνήσαμε. Με τον Γιώργο Νέγκρη, που ανέλαβε όλες τις πολυεστερικές κατασκευές και όχι μόνο, καθώς η βοήθεια και συνδρομή του, ήταν καταλυτική παντού. Για την κατασκευή αυτή, δεν υπήρχε καλούπι, ούτε ήταν εύκολο να πάρουμε κάποια σταθερά μεγέθη. Γι αυτό, ξεκινήσαμε με ότι είχαμε.
 

Τα σωστά φουσκωμένα μπαλόνια, ήταν το μοναδικό σημείο αναφοράς, για την διάμετρο, το σχήμα και το μέγεθος των υποδοχών της πολυεστερικής πλώρης. Ντύθηκαν με γυαλιά, αφέθηκαν λίγες ημέρες να τραβήξουν και κατόπιν άρχισε το ξήλωμα. Τα μπαλόνια ξεφουσκώθηκαν και τραβήχτηκαν για να αποκολληθούν από το καλούπι’. Κόπηκαν στη μέση και ξεκολλήθηκαν φάσες και περιμετρικό λάστιχο – το γνωστό ‘νύχι’. Τραβήχτηκαν όλα πίσω και άρχισε το ΄δούλεμα΄ της κατασκευής.
 

Για περισσότερο από δύο μήνες, έπεφταν γυαλιά, η κατασκευή τριβόταν, στοκαριζόταν και έμπαιναν προσθήκες διογκωμένης πολυουραιθάνης για να σχηματοποιηθεί. Ξανά τρίψιμο, γυαλιά και στοκάρισμα, με παράλληλη πρόθεση να γίνουν τα επιθυμητά ΄τελειώματα’ στις άκρες, στην ένωση με τη γάστρα και τη διαμόρφωση του επιπέδου από πάνω. Και όταν αυτά προχώρησαν αρκετά, άρχισε και τι ΄χτίσιμο’ από μέσα, για τη βάση του εργάτη. Αυτή, έγινε ένα πολυεστερικό κουτί με σάντουιτς κόντρα πλακέ θαλάσσης, που ούτε λίγο ούτε πολύ, προέκυψε με κάτι περισσότερο από δυόμιση πόντους πάχος. Η θέση και η κλίση του, είχαν μετρηθεί με πολύ μεγάλη προσοχή, ώστε η αλυσίδα, να είναι σωστά τεντωμένη με την άγκυρα πάνω της, να υπάρχει χώρος για τα κλειδιά και τι στριφτάρι, αλλά και η αλυσίδα από κάτω, όταν πέφτει στο στρίτσο να έχει αρκετό χώρο και να μη ντανιάζει.
 

Στην πράξη, αποδείχτηκαν όλα σωστά. Ήδη, από τη Νίσυρο όπου γράφω, έχω λεβάρει περισσότερες από είκοσι φορές και δεν είχα κανένα πρόβλημα. Επίσης, αυτό που είχα σαν ‘φόβο’, μήπως και πέφτοντας η πλώρη στο νερό, μπαίνουν νερά από το όκιο, όσες φορές το κοίταξα, είδα τον χώρο καθαρό και στεγνό. Κατά την άποψη μου, αυτό οφείλεται στην τάπα που κολλήθηκε στον κορμό της άγκυρας και που επί μία ώρα προσπάθησαν τα απιδιά στον ΚΟΡΜΟ να ταιριάξουν απόλυτα στην καμπυλότητα, ώστε η εφαρμογή να είναι τέλεια και να μην αφήνει χαραμάδα.
 

Τι είδε ο ιδιοκτήτης – και όχι μόνο. Όταν ξηλώθηκε η δελφινιέρα και την πήραμε ‘στα χέρια’, θύμωσα πολύ. Και εξηγούμαι για αυτό. Ο κατασκευαστής της που δεν ήταν η κα Τσεκούρα, όπως έχει συμβεί στα περισσότερα σκάφη του ‘κατασκευαστή’ για ενίσχυση στη μέση της επιφάνειας και κάτω από το ράουλο, δεν είχε χρησιμοποιήσει μονοκόμματη ενίσχυση, αλλά δύο επί μέρους κομμάτια, με αποτέλεσμα στο σημείο ανάμεσα τους, η δελφινιέρα να έχει τσακίσει, κάτι που προφανώς επιδεινώθηκε από το τέντωμα της αλυσίδας.
 

Και ενώ ο κατασκευαστής της δελφινιέρας – πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω και εδώ εισαγωγικά … είχε κάνει το θαύμα του, ο ‘κατασκευαστής’, που προφανώς ήξερε το θέμα, έκανε δύο ατοπήματα. Το πρώτο, ήταν πως για το στερέωμα του ράουλου, χρησιμοποίησε περαστές βίδες με μήκος που ήταν άχρηστα μεγάλο, άρα κρεμούσαν από μέσα προς το μπαλόνι. Και το δεύτερο, πως σε γνώση όλων αυτών, είχε κολλήσει με λίγο κόλλα ένα κομμάτι από ύφασμα μπαλονιών πάνω στο μπαλόνι, στο σημείο που πιθανά θα ακουμπούσαν οι βίδες, για να το προστατέψει από τυχόν τρύπημα. Χωρίς βέβαια τα δύο μέρη να είναι τριμμένα, άρα η κόλλα είχε μειωμένη πρόσφυση και ανά πάσα ώρα και στιγμή από τους κραδασμούς μπορούσε να ξεκολλήσει.
 

Ποια ήταν η εικόνα της επίμαχης περιοχής; Η ΄τσόντα΄ ήταν ήδη σχεδόν ξεκολλημένη, οι βίδες είχαν ήδη τρυπήσει την τσόντα και ο λεκές από τη σκουριά βρισκόταν ήδη πάνω στο μπαλόνι, που είχε αποκτήσει ‘ίχνος’ από τη βίδα. Πήγαινε για τρύπημα δηλαδή. Και αν τρυπούσε σε εκείνο το σημείο, άντε να φανταστείς το που και βέβαια άντε να το φτιάξεις.
Ξανασημειώνω, πως η όποια αναφορά στις κακοτεχνίες, γίνεται γιατί κάποια στιγμή, ιδιαίτερα τώρα που τα χρήματα είναι δυσκολότερα παρά ποτέ, πως σαν καταναλωτές, πρέπει να έχουμε αυτά που πληρώνουμε. Και αυτά στα οποία αναφέρθηκα για τον συγκεκριμένο ‘κατασκευαστή’ δεν είναι κάποιες πρόσθετες παροχές, κατασκευές κλπ. Αλλά αφορούν σε σημεία της αρχικής και βασικής κατασκευής. Γνωρίζω, πως ανάλογα περιστατικά, υπάρχουν και αλλού. Κανονικά δεν θα έπρεπε. Αλλά όπως είπα, δεν μας αξίζουν να τα ‘αγοράζουμε’ πακέτο.
 

Και μία σύντομη αναφορά, της εμπειρίας μου για την επισκευή των μπαλονιών. Μετά την πολυεστερική κατασκευή, θα έπρεπε να προσαρμοστούν τα μπαλόνια σε αυτήν. Θα έπρεπε να κοπούν οι παλιοί αεροθάλαμοι, να τοποθετηθεί ένα τύμπανο – αν ο όρος δεν είναι σωστός δεν χάθηκε ο κόσμος … , να κολληθούν φάσες στήριξης και να κολληθούν τα παλιά λάστιχα και η φάσα. Λίγα υλικά δηλαδή, αλλά όχι και απλή δουλειά, καθώς για να δουλευτούν οι κολλήσεις, τα μπαλόνια θα έπρεπε να ανοιχτούν. Αναζήτησα λοιπόν λύσεις. Η πρώτη προσφορά, από γνωστούς μπαλονάδες, ήταν 250 ευρώ. Λίγο μετά τα Χριστούγεννα, με ειδοποίησαν πως δεν θα μπορούσαν. Πήρα άλλη προσφορά, με 400 ευρώ, Από τον Δημήτρη Μάρκο, που μου είχε φτιάξει και κάτι άλλο και είχα μείνει πολύ ευχαριστημένος. Βρέθηκε με πολύ δουλειά όταν … δεν έπρεπε όμως και τελικά μου τα έφτιαξε άλλος. Όμως, στη γύρα, ρωτούσα για να ξέρω και τι γίνεται πιο πέρα. Έτσι, πήρα άλλη προσφορά με 500 ευρώ, άλλη με 800 ευρώ, όπου μου είπαν πως τη δουλειά τους δεν την χαρίζουν, σεβαστό … και τέλος ακούστε και κρατηθείτε, 900 ευρώ. Έτσι, χωρίς σχόλιο, για να ξέρετε πως κάποιοι εννοούν να δαγκώνουν εκείνους, που με την τρέλα και το μεράκι τους – να να μη το πω αλλιώς, τους δίνουν ψωμάκι, που δεν τους φτάνει ούτε πολυτελείας.
 

Όντας η πλέον εμφανής παρέμβαση στο φουσκωτό μου, η πλέον χρονοβόρα και ακριβή, αφήνω για το τέλος τον λόγο όλης αυτής της σπονδυλωτής αναφοράς. Εκτιμώ, πως το σύνολο των εργασιών που έγιναν, λίγο ως πολύ, αφορούν όλους. Άμεσα ή έμμεσα. Και επειδή πλήρωσα για όλα, καταθέτω την άποψη και την εμπειρία μου από όλα αυτά, που ίσως σε κάποιους να φανούν χρήσιμες.
 

Καλό καλοκαίρι.