Κείμενο - φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου

Μέσα στις αλκυονίδες του Δεκέμβρη, πραγματοποίησε η Λέσχη Φουσκωτών Σκαφών ‘ΙΑΣΩΝ’ την προγραμματισμένη επίσκεψη – ξενάγηση στο πλωτό μουσείο HELLAS LIBERTY. Περίπου 30 άτομα, μέλη και φίλοι της λέσχης που συγκεντρώθηκαν μπροστά στο πλοίο, άκουσαν τον Γ.Γ. Δημήτρη Ναουμίδη, να εξιστορεί ολόκληρο το πλέγμα των γεγονότων που συνδέθηκαν με τα πλοία αυτού του τύπου, δίνοντας μας μια πρώτη εικόνα του εκθέματος. Είχε προηγηθεί πριν από λίγο καιρό, μια αντίστοιχη επίσκεψη – ξενάγηση στο θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ.
 

Ας δούμε όμως διεξοδικά, πως ξεκίνησε η ιστορία για αυτά τα σκαριά και τον ρόλο που έπαιξαν μεταπολεμικά, στην αναγέννηση της ελληνικής ναυτιλίας.
 

Το 1939 καθελκύστηκε στα ναυπηγεία "J.L. Thomson and Son" του Σάντερλαντ της Αγγλίας, σε σχέδια του Προέδρου του ναυπηγείου R.C. Thomson ένας πρωτοποριακός, τότε, ναυπηγικός τύπος πλοίου εκτοπίσματος 10.000 τόν. d.w. και ολικής χωρητικότητας 5.300 περίπου κόρων , ατμοκίνητο, με υπερυψωμένο μεσόστεγο και χαμηλά το πρόστεγο και το επίστεγο, ισχύος παλινδρομικής μηχανής 2.500 ΗΡ που του έδινε ταχύτητα, πλήρους φόρτου, 10 κόμβους και που ονομάσθηκε "Doringhton Court".
 

Ο ναυπηγικός αυτός πρωτοποριακός τύπος με τα δύο πρωραία ενιαία κύτη (αμπάρια) και ένα πρυμναίο έμελλε να διαδραματίσει τον σημαντικότερο ρόλο εμπορικού πλοίου στη διάρκεια του επερχόμενου πολέμου. Όμως από την έναρξη του πολέμου και μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1940, πριν ακόμα η Ελλάδα μπει στον πόλεμο, η Αγγλία είχε χάσει 150 περίπου φορτηγά πλοία μεταφοράς ξηρού φορτίου συνολικής αυτών χωρητικότητας 800.000 κόρων. Έτσι η αναζήτηση και ναυπήγηση φορτηγών πλοίων έπρεπε να γίνει "με κάθε θυσία" το ταχύτερο δυνατόν ώστε όχι μόνο να καλυφθεί το κενό αλλά και η συχνότητα βύθισης τους από τα γερμανικά υποβρύχια, που αλώνιζαν τις θάλασσες. Τέτοιες δυνατότητες ναυπήγησης δεν είχαν τα βρετανικά ναυπηγεία που ακόμη δεν προλάβαιναν τις επισκευές των πολεμικών πλοίων ή τις νέες ναυπηγήσεις ομοίων. Η διάσταση του προβλήματος αποκαλύπτεται στα λόγια του Ουίνστον Τσώρτσιλ μέσα στη Βουλή «Πρέπει ν΄ αποκλεισθεί κάθε ηλιθιότητα στο να χαθεί οποιαδήποτε ευκαιρία απόκτησης πλοίων».
 

Σ΄ εκείνη την κατάσταση το Βρετανικό Ναυαρχείο συγκρότησε ομάδα από τον υφυπουργό R.P. Powell, τον ναυπηγό R.C. Thomson, αρχιμηχανικό H. Hunter και δύο επιθεωρητές του Lloyd's Register (Βρετανικού Νηογνώμονα) με την εντολή να βρουν ναυπηγεία στις ΗΠΑ και Καναδά που να μπορούν να αναλάβουν παράδοση 60 πλοίων ετησίως, εκτοπίσματος 10.000 τον. ακριβώς του ναυπηγικού τύπου Τόμσον. Η επιτροπή αυτή στις 3 Οκτωβρίου 1940 φθάνει στην Αμερική και έρχεται σε επαφή με τον ναύαρχο E.S. Land, Πρόεδρο της Ναυτιλιακής Επιτροπής που επόπτευε τις αμερικανικές ναυπηγήσεις. Υπ΄ όψη ότι τότε και η αμερικανική ναυπηγική βιομηχανία ήταν σε άσχημη κατάσταση, αφού από το 1922 μέχρι το 1937 (15ετία) είχαν ναυπηγηθεί μόνο 2 φορτηγά, κάποια δεξαμενόπλοια και 9 επιβατηγά-φορτηγά.
 

Παρά ταύτα επειδή η Ναυτιλιακή Επιτροπή προγραμματιζόταν σε μεγαλόπνοη σειρά ναυπηγήσεων νέας τεχνολογίας πλοίων, θεώρησε πως θα ήταν σπατάλη χρόνου και πολύτιμων πρώτων υλών η ναυπήγηση των ζητουμένων "τόσο βραδυκίνητων" πλοίων, της Επιτροπής Τόμσον, συνδυαζόμενο τούτο και με το γεγονός ότι ήδη όλα τα ναυπηγεία ήταν κατειλημμένα με νέες παραγγελίες πολεμικών πλοίων, το αίτημα απορρίφθηκε.
Η Επιτροπή Τόμσον καταφεύγει στο Καναδά και καταφέρνει να εξασφαλίσει τη ναυπήγηση 25 μόνο πλοίων. Τελικά στις 1 Νοεμβρίου 1940 επιστρέφει στη Νέα Υόρκη και σε νέα συνάντηση ο ναύαρχος Land και πάλι θα εισηγηθεί στη Ναυτιλιακή Επιτροπή: «Δεν μπορούμε να επιδείξουμε ενδιαφέρον γι΄ αυτόν τον ναυπηγικό τύπο που προτείνουν οι Βρετανοί, που προορίζεται μόνο για έκτακτες ανάγκες!».
 

Το αδιέξοδο εκείνο ανέλαβε να εκμεταλλευθεί ένα πανέξυπνος επιχειρηματίας ο Χένρυ Κάιζερ, τελείως άγνωστος μέχρι τότε στο ναυπηγικό κλάδο, που θαμπωμένος από τη μεγάλη βρετανική παραγγελία στις 20 Δεκεμβρίου 1940, χωρίς να έχει δικά του ναυπηγεία υπογράφει δύο ναυπηγικά συμβόλαια για παράδοση 60 πλοίων συνολικά. Είχε όμως προηγουμένως "κλείσει" όχι ναυπηγεία αλλά μεγάλα παραλιακά οικόπεδα που θα έφτιαχνε (!) ναυπηγεία.
 

Έτσι το πρώτο πλοίο του τύπου αυτού καθελκύστηκε στις 15 Οκτωβρίου 1941 στην Καλιφόρνια με το όνομα "Ocean Vanguard" - Ωκεάνια εμπροσθοφυλακή. Εβδομήντα όμως μέρες νωρίτερα στις 23 Αυγούστου 1941 στο ναυπηγείο Νόρθ Σαντς στο Σάντερλαντ της Αγγλίας καθελκύστηκε το πραγματικό πρωτότυπο του τύπου αυτού των πλοίων με το όνομα "Εμπάιρ Λίμπερτυ" - Ελεύθερη Αυτοκρατορία και που τελικά ήταν αυτό που έδωσε το διεθνές όνομα στο ομώνυμο ναυπηγικό τύπο.
 

Στο μεταξύ ήδη τα δεδομένα αρχίζουν να μεταβάλλονται ραγδαία. Οι ΗΠΑ εισέρχονται στο πόλεμο, η Ναυτιλιακή Επιτροπή αναγκάζεται ν΄ αναθεωρήσει τις αρχικές απόψεις της, οι αυξανόμενες ανάγκες εκ του πολέμου θα υποχρεώσουν και αυτόν τον ναύαρχο Land να διατάξει: «Αντιγράψτε τους Βρετανούς!», για ν΄ ακολουθήσει και η ραδιοφωνική ανακοίνωση ότι ο Πρόεδρος Ρούσβελτ ζήτησε και εγκρίθηκε η - αμερικανική πλέον - παραγγελία των 200 πλοίων τύπου EC-2.
 

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 που ορίσθηκε ως "ημέρα στόλου της ελευθερίας" "Liberty fleet day" ο Πρόεδρος Ρούσβελτ στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα προς τον αμερικανικό λαό παρατηρεί: «εξ αντικειμένου έχει όψη φοβερή!» δανειζόμενος για το Λίμπερτυ, στίχο του ελληνικού εθνικού Ύμνου προς την Ελευθερία. Ο πρώτος που ονόμασε τα πλοία "Liberty Ships" ήταν ο Αμερικανός ναύαρχος Land.
 

Ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία δεν ταυτίσθηκαν οι έννοιες "ναυπήγηση" και παραγωγή". Ο ίδιος ο περιώνυμος Κάιζερ που έστηνε ναυπηγεία στα πιο απίθανα μέρη με απανωτές καθελκύσεις Λίμπερτυ ομολογούσε: «Εγώ δεν ναυπηγώ ούτε κατασκευάζω αλλά, παράγω πλοία»! Τα ναυπηγεία Oregon Shipbuilding Co. ολοκλήρωσαν τη ναυπήγηση του 1ου πλοίου σε 253 ημέρες, το 10ο σε 154 ημέρες, το 19ο σε 86 μέρες. Επίσης το ναυπηγείο του Ρίτσμοντ (Καλιφόρνια) σε 16 ημέρες! Συγκεκριμένα λέγεται πως η ναυπήγηση του Λίμπερτυ "Ρόμπερτ Πίρι", που αριθμούσε 250.000 μεταλλικά μέρη, συναρμολογήθηκε μέσα σε 4 μέρες και 15 ώρες!
 

Η φρενίτιδα ναυπήγησης των Λίμπερτυ γίνεται περισσότερο αντιληπτή αν σκεφθεί κανείς πως για τη ναυπήγηση ενός τέτοιου τύπου πλοίου απαιτούνταν: 3.400 τόνοι σκληρός χάλυβας (ατσάλι) μόνο για τον σκελετό και τα διαφράγματα, 2.750 τόνοι λαμαρίνες, 700 περίπου τόνοι διαμορφωμένα υλικά και 50.000 περίπου χυτά μέρη. Από δε τους απασχολούμενους στα ναυπηγεία σημειώθηκε πως ένας στους 200 είχε δει προηγουμένως ναυπηγείο και ακόμη, πως το 25% δεν είχε δει προηγουμένως θάλασσα!
Στις 20 Αυγούστου 1945, μόλις έξι ημέρες μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στους Συμμάχους, η Ναυτιλιακή Επιτροπή ακύρωσε όλα τα συμβόλαια περαιτέρω ναυπήγησης Λίμπερτυ. Μέχρι εκείνη την ημέρα είχαν καθελκυστεί 2.710 αμερικανικά Λίμπερτυ που αν προστεθεούν και τα αρχικά 60 για λογαριαμό της Βρετανίας και τα 25 από τον Καναδά ο συνολικός αριθμός τους έφθασε τα 2795 πλοία.
 

Δεκαοκτώ αμερικανικά ναυπηγεία «έχτισαν» 2.710 πλοία τύπου Liberty. Κατά μέσο όρο το κάθε πλοίο ήθελε 42 ημέρες για να χτισθεί. Υπολογίζεται, ότι κάθε μία ημέρα ναυπηγούνταν τρία Liberty. Tα φορτηγά πλοία Liberty ήταν πλοία έκτακτης ανάγκης και ότι το αρχικό όνομα τους ήταν «EC2-S-C1», με το EC να σημαίνει Emergency Cargo ship. Για το περιοδικό «Time», όμως, το όνομα των πλοίων ήταν «Ασχημόπαπο» λόγω της εμφάνισης των.
 

Είναι γεγονός πως τα πλοία αυτά σήκωσαν όλο το βάρος των μεταφορών κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τα αργοκίνητα αυτά πλοία των 10 κόμβων ταχύτητας ήταν εκείνα που μετέφεραν εκατομμύρια τόνους πυρομαχικά, εφόδια υλικά, άρματα, τρόφιμα, πετρέλαια και κάρβουνο, ατμομηχανές, στρατιωτικά οχήματα, ζώα και ζωοτροφές, φαρμακευτικό υλικό και πάσης φύσεως ειδών μέριμνας σε όλα τα μέτωπα του πολέμου από τη Βόρεια θάλασσα μέχρι τη Μεσόγειο. Κάποια επίσης από αυτά με το περιορισμένο πολεμικό εξοπλισμό τους (πρωραία και πρυμναία πυροβόλα) κατάφεραν και κατέρριψαν γερμανικά αεροσκάφη και με βόμβες βυθού βύθισαν και υποβρύχια ενώ κάποια άλλα μετέφεραν αιχμαλώτους.
 

Όταν η παραζάλη του πολέμου τελείωσε επιδόθηκαν σε λαμπρότερες ειρηνικές αποστολές, τον εφοδιασμό των κατεστραμμένων περιοχών. Σε πολύ σύντομο διάστημα η γνώριμη πλέον σιλουέτα τους φιγουράριζε σε όλους σχεδόν τους λιμένες του κόσμου. Ήταν η εποχή που βλέποντάς τα πρώτοι οι Έλληνες άνεργοι ναυτικοί να περνούν κάποια εξ αυτών σε ελληνικά χέρια, αντί Λίμπερτυ, τα αποκάλεσαν ευλογημένα πλοία.
Με τον διεθνή όρο Λίμπερτυ - liberty =ελευθερία, χαρακτηρίστηκε ειδικός τύπος φορτηγού πλοίου εκτοπίσματος περίπου 10.500 τον. d.w. που ναυπηγήθηκε στην Αμερική (ΗΠΑ) σε πολύ μεγάλο αριθμό κατά τη διάρκεια του Β΄ Π.Π. και που παρέμεινε σε ενεργό υπηρεσία πολλά χρόνια μετά από αυτόν, κυρίως για μεταφορές ομοειδών φορτίων.
 

Επρόκειτο για πλοία πολύ χαμηλού κόστους κατασκευής συμπλήρωσε ο κ. Πολέμης. η εμφάνιση των οποίων δεν ήταν ιδιαίτερα αποδεκτή από το κοινό. Ανακοινώνοντας το πρόγραμμα ναυπήγησης των πλοίων ως πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης, ο πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ ονόμασε την 27η Σεπτεμβρίου 1941 που ξεκίνησε το πρόγραμμα ως «Ημέρα Ελευθερίας». Στο πρώτο εξ αυτών των πλοίων, το SS Patrick Henry, που εγκαινίασε ο πρόεδρος Ρούζβελτ, δήλωσε: «Δώσε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο» και συμπλήρωσε ότι τα πλοία αυτού του τύπου θα φέρουν τη ελευθερία στην Ευρώπη. Με αφορμή τις δηλώσεις αυτές καθιερώθηκε το όνομα Liberty στα πλοία του τύπου αυτού.
 

Μετά τη λήξη του πολέμου αυτού, 100 τέτοια πλοία "λίμπερτυ" παραχωρήθηκαν δανεικά από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα, σε Έλληνες πλοιοκτήτες, με τα οποία ξεκίνησε, μετά τον πόλεμο, την ανοδική πορεία της η Ελληνική ναυτιλία. Όπως αναφέρει ο κ. Πολέμης, εκ των πρωτεργατών της προσπάθειας για την εμφάνιση του πλοίου στη μορφή και θέση που βλέπουμε σήμερα, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ελληνική εμπορική ναυτιλία επλήγη σημαντικά, καθώς ο ελληνικός εμπορικός στόλος αριθμούσε περίπου 600 πλοία κατά την έναρξη του πολέμου και απ' αυτά 315, δηλαδή περισσότερα από τα μισά χάθηκαν μαζί με 2.500 ναυτικούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να βοηθήσουν και να διαθέσουν 100 πλοία Liberty για να τα αγοράσουν οι Έλληνες πλοιοκτήτες. Τα πλοία αυτά ναυπηγήθηκαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (1941 - 1945).
Κατά τη διάρκεια της ναυπήγησης και ενεργοποίησης των πλοίων Λίμπερτυ δεν έλειψαν και άλλοι χαρακτηρισμοί των πλοίων αυτών τόσο από εφημερίδες όσο κυρίως από τη γερμανική προπαγάνδα.
 

Στην αρχή το περιοδικό "ΤΙΜΕ" τα αποκάλεσε "ugly ducklings" (=ασχημοπαπιά).
 

Η Βρετανική εφημερίδα "Daily mirror" τα χαρακτήρισε "Sea Scows" (=φορτηγίδες ωκεανού -ανοικτής θάλασσας) προσθέτοντας ότι αυτά θα μεταφέρουν τα "μέσα" (the tools) υπονοώντας το βρετανικό σύνθημα της εποχής "δώστε μας τα μέσα κι εμείς θα τελειώσουμε τη δουλειά"! ("give us the tools and we will finish the job"!).
 

Η γερμανική προπαγάνδα παρουσίαζε σε φυλλάδια κάτω από αναδυόμενο περισκόπιο στην επιφάνεια της θάλασσας τη φράση: "Η προθεσμία είναι προθεσμία"! Μια άλλη επίσης αφίσα παρουσίαζε για την ταχύτητα ναυπήγησης ένα Λίμπερτυ περασμένο σε άξονα όπως σουβλίζουν οι Έλληνες το αρνί να περιστρέφεται και οι εργάτες σε μόνιμες στεφάνες γύρω από αυτό να εργάζονται! Μια άλλη έδειχνε Λίμπερτυ μετά την καθέλκυση να γίνεται εξέδρα πιδάκων από τα νερά που κατακλύζονταν! Μια άλλη τον επιχειρηματία Κάιζερ να επισκέπτεται νευρολογική κλινική για να πάρει ηρεμιστικά και να τρέχει γύρω-γύρω από ένα καραβάκι! Και τέλος κάποια άλλη που παρουσίαζε ένα χρονομετρικό τσεκούρι που θα έκοβε το σχοινί συγκράτησης ενός ναυπηγούμενου Λίμπερτυ σε δεξαμενή σε όποιο στάδιο βρισκόταν μόλις συμπληρώνονταν ο χρόνος και που στο τέλος καθελκύονταν μόνο ο σκελετός του!
 

Από τις καλλίτερες γελοιογραφίες για την καθέλκυση των Λίμπερτυ ήταν εκείνη που παρουσίαζε 3-4 εργάτες να σηκώνουν ένα ολόκληρο τμήμα πλώρης με την πολύγλωσση λεζάντα:
"Hurry up, you chaps. We' re 34 seconds behind schedule"
"Dépêche vous les gars! Nous avons 34 secondes de retard sur l' horaire"
"Κάντε γρήγορα, παιδιά. Είμαστε πίσω 34 δευτερόλεπτα!
"Sputer euch, jungena. Vir sind 34 sekunden zurück!
 

Όμως, ο χαρακτηρισμός των Λίμπερτυ, από τον ίδιο τον Αμερικανό Πρόεδρο, για όλα τα παραπάνω υπήρξε καταλυτικός! "όψη φοβερά".
 

Όσο αφορά στο ‘δικό μας’ Liberty, με το τέλος του Πολέμου, τέθηκε για κάποιο διάστημα στη δύναμη του εφεδρικού στόλου των ΗΠΑ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ταξίδευε ως καλωδιακό πλοίο για λογαριασμό της American Telephone & Telegraph Co., μεταφέροντας υποβρύχια καλώδια μεταξύ των ΗΠΑ, της Χαβάης και της Αρκτικής, τα οποία εγκαθίσταντο για στρατιωτικούς λόγους. Αργότερα, εκτέλεσε αρκετές αποστολές για κυβερνητικές οργανώσεις και το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, στο μεσοδιάστημα των οποίων ετίθετο σε παροπλισμό.
 

Το 1978, το πλοίο κατέπλευσε ρυμουλκούμενο στη Νέα Υόρκη, χωρίς προπέλα, σωσίβιες λέμβους και το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού του, στο πλαίσιο ειδικής αποστολής του Military Sealift Command. Δύο χρόνια αργότερα, φόρτωνε καλώδια στον προβλήτα του Simplex Wire & Cable Company στο Newington, ενώ την ίδια χρονιά απασχολήθηκε σε εργασίες μεταφοράς καλωδίων μαζί με το καλωδιακό πλοίο LONG LINES της Βιρτζίνια. Το 1982 χρησιμοποιήθηκε σε εργασίες πόντισης καλωδίων στον Ειρηνικό Ωκεανό υπό τον έλεγχο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Το 1984 παροπλίστηκε με άλλα πλοία του εφεδρικού στόλου των ΗΠΑ στο James River, ενώ είχε αποφασιστεί η μελλοντική βύθισή του στον ωκεανό για να λειτουργήσει ως τεχνητό καταφύγιο ψαριών.
 

Για τον κ. Πολέμη, είχε γίνει σκοπός ζωής και επικέντρωσε τις προσπάθειες του, στο να «ανακαλύψει» ένα από τα πλοία Liberty και να οργανώσει μια ολόκληρη επιχείρηση, σε συνεργασία με τους ελληνικής καταγωγής αμερικανούς πολιτικούς Λεωνίδα Ραπτάκη, Δημήτριο Γιάναρο, και άλλους, προκειμένου να περάσει από το Κογκρέσο ειδικός νόμος που θα επιτρέψει στο αμερικανικό κράτος να δωρίσει το Liberty που έφερε το όνομα, «Arthur M. Huddell» στην Ελλάδα. Ακολούθησαν σημαντικές προσπάθειες να προετοιμαστεί το πλοίο σε συνεργασία με το αμερικανικό νηογνώμονα ABS και να ρυμουλκηθεί στη χώρα μας. Το Hellas Liberty αναχώρησε από το Norfolk της Βιρτζίνια των ΗΠΑ στις 6 Δεκεμβρίου 2008 , Ημέρα του Αγίου Νικολάου και κατέπλευσε στον Πειραιά στις 11 Ιανουαρίου 2009.
 

Επισημαίνεται ότι η διαχείριση και λειτουργία του πλοίου μουσείου ανατέθηκε με νομοθετική διάταξη με τίτλο «Ρύθμιση θεμάτων διαχείρισης πλωτών μουσείων ή εκθεμάτων δωρεάς προς το ελληνικό Δημόσιο», που προωθήθηκε στη βουλή από την πρώην υπουργό Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Λούκα Κατσέλη, στον Ομιλο Φίλων του Liberty.

Το πλήρωμα του πλοίου, μας ξενάγησε σε όλους τους χώρους του, που έχουν ανακαινισθεί και θυμίζουν πλοίο που μόλις καθελκύστηκε. Σε ειδική αίθουσα που έχει διαμορφωθεί για την υποδοχή του κοινού, μας έγινε πλήρης ενημέρωση για το παρελθόν του πλοίου, καθώς και προβολή σχετικού video. Τις εικόνες που είδα εκεί, βρήκα και επισυνάπτω, ώστε να γίνει περισσότερο αντιληπτό, το μέγεθος της προσπάθειας αλλά και του αποτελέσματος. Στο οπτικό υλικό, φαίνεται ακόμα και στους αδαείς, πως σε πολλά σημεία η ανακατασκευή έγινε εξ ολοκλήρου, δεδομένου ότι το σκαρί ήταν 70 ετών και το πλοίο είχε βγει εκτός λειτουργίας από το 1980. Η επίσκεψη στο Liberty επιβεβαιώνει τη φήμη του ως του πρώτου εμπορικού πλοίου που προσέφερε στους ναυτικούς μια καλύτερη ποιότητα ζωής: τις καμπίνες με τα μονά κρεβάτια ή τις κουκέτες, τις ατομικές τουαλέτες, αλλά και την προηγμένη τεχνολογία των μηχανημάτων. Στο πρώτο από τα αμπάρια φιλοξενείται εκτενής φωτογραφική έκθεση από όλα τα πλοία Liberty, που «υιοθετήθηκαν» από Ελληνες πλοιοκτήτες και γίνεται αναφορά στους σημαντικότερους σταθμούς τους. Τα υπόλοιπα έχουν γίνει αίθουσα υποδοχής σχολείων και συνεδριακός χώρος χωρητικότητας 250 ατόμων.

Οι χορηγοί του πλοίου «Hellas Liberty»
 

Μέγας Χορηγός: Βασίλης Κωνσταντακόπουλος
 

Χορηγοί:
* Πολέμης Μ. Σπύρος
* Πολέμης Αδαμάντιος και Σπύρος
* ABS Europe Limited
* Παπαδάκης Νικόλαος
* Κωνσταντακόπουλος Κωστής
* Λασκαρίδης Πάνος
* Κολλάκης Λου
* Κούστας Ιωάννης
* Τσάκος Νικόλαος
* Φράγκου Αγγελική
* Καρνέσης Σπύρος
* Ευθυμίου Νικόλαος
* Προκοπίου Δημήτρης
* Μούσκας Ζώης Γεώργιος
* Det Norske Veritas
* Ξυλάς Ιωάννης
* Tsavliris Salvage