Κείμενο : Γιούλη Παρθένη
Εικόνες : Γιούλη Παρθένη - Δημήτρης Καραγεωργίου
Μόνο την Άνοιξη μπορεί ο επισκέπτης να δει το λατρεμένο από τους περισσότερους νησί των Κυκλάδων, καταπράσινο, λουλουδιασμένο, φρεσκοπλυμένο από τις χειμωνιάτικες βροχές και με επισκέπτες που θυμίζουν …καλοκαιρινή περίοδο σε άλλα νησιά.
Καθώς μόνο καλοκαίρια είχα περάσει στο νησί, η ανοιξιάτικη βόλτα μου ήταν μία διαφορετική εμπειρία. Απόλαυσα τη θέα από τους Μύλους, χωρίς να με «παίρνει» το μελτέμι και χωρίς την πολύγλωσση βαβούρα χιλιάδων τουριστών, χαλάρωσα στα σκαλιά της Παραπορτιανής παρέα μόνο με κάτι γατούλες, παρατήρησα με τις ώρες στην διπλανή πλατεία, τους δύο πελεκάνους να μισοκοιμούνται ήρεμοι αφού δεν υπήρχε κανείς με φωτογραφική μηχανή για να τους ταράξει.
Στην παραλία της Χώρας τα πράγματα ήταν επίσης διαφορετικά. Οι παρέες στα καφέ αποτελούνταν σχεδόν μόνο από Μυκονιάτες, κεφάτους και ξεκούραστους μετά από τη χειμωνιάτικη ανάπαυλα. Μαμάδες και πολλά μυκονιατόπουλα χαίρονταν την παραλιακή βόλτα πριν φθάσει το καλοκαίρι και κατακλυστεί από χιλιάδες κόσμου.
Στα Ματογιάννια πάλι, τα μαγαζιά όλα ανακαινισμένα, φρεσκοβαμμένα, με τις νέες κολεξιόν να φιγουράρουν στις ευφάνταστες βιτρίνες τους, η χαρά δηλαδή κάθε καταναλωτή.
Νοικιάσαμε αυτοκίνητο από την εταιρία του Γιώργου & Νίκου Ασημομύτη, που τελικά έγινε καλός φίλος και ξεκινήσαμε την περιήγηση με κατεύθυνση τη Βορειοανατολική Μύκονο. Δεν μπορούσαμε να μη σταματήσουμε στην Άνω Μερά, τον παλιό κεφαλοχώρι της ενδοχώρας με τη γνήσια κυκλαδίτικη ομορφιά του και το ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας της Τρουλιανής, κτισμένο τον 15ο αιώνα, να λάμπει κατάλευκο μέσα στην ψηλή του περιτοίχιση, στην είσοδο του οικισμού.
Στην παράπλευρη μεγάλη στρογγυλή πλατεία χαρήκαμε τη ζεστή φιλοξενία των κατοίκων και στα ταβερνάκια δοκιμάσαμε τοπικές παραδοσιακές συνταγές.
Στον απέναντι λόφο είδαμε τα ερείπια του μεσαιωνικού κάστρου, γνωστού σαν Παλαιόκαστρο κι επισκεφτήκαμε το ομώνυμο μοναστήρι του 18ου αιώνα.
Γύρω από την Άνω Μερά και σε σχετικά κοντινές αποστάσεις επισκεφτήκαμε καταπληκτικές παραλίες, από πολύ κοσμικές έως τελείως ερημικές. Λόγω εποχής, οι λουόμενοι ήταν λίγοι κι αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το φυσικό κάλλος του νησιού που σε πολλές περιπτώσεις έχει λεηλατηθεί και θυσιαστεί στους βωμούς πολλών ειδών ανάπτυξης…
Ξεκινώντας από τις βορινές παραλίες και περνώντας τη λίμνη Μαράθι φθάσαμε στον Πάνορμο και ακόμη πιο πέρα ως τον Άγιο Σώστη. Στη συνέχεια με κατεύθυνση τα δυτικά, διασχίσαμε την παραλία της Φτελιάς, τη μεγάλη αγκαλιά του κόλπου ανοιχτή προς το βορρά και τις διαθέσεις του και ψάξαμε το Φωκό. Τον βρήκαμε ψιλοκρυμμένο και με χωματόδρομο μετά τη Λίμνη Μάου αλλά μπορώ να πω ότι άξιζε εντελώς τον κόπο.
Ακόμη δυτικότερα και με δύσκολο χωματόδρομο γνωρίσαμε την άγρια κι απόκρημνη περιοχή των παλαιών Μεταλλείων και καταφέραμε να φθάσουμε για κολύμπι σε κάποια απομονωμένα και δυσπρόσιτα σημεία που μας έκαναν να αισθανθούμε ότι βρισκόμαστε σε νησί της άγονης γραμμής.
Νοτιoανατολικά της Άνω Μεράς, μας άρεσε πολύ η παραλία της Λιας, με υπέροχα νερά, σχετικά ήσυχη αλλά και με δυνατότητα για φαγητό και ποτό.
Στο Νότιο τμήμα του νησιού από τη Λια και προς τα Δυτικά η μία παραλία διαδέχεται την άλλη, όλες οργανωμένες, κάθε μια με ξεχωριστή χάρη κι όλες πανέμορφες.
Ο Καλαφάτης που για πολλά χρόνια κερδίζει γαλάζια σημαία, συνδυάζει τα πάντα, καταγάλανα νερά, πράσινο και σκιά στην παραλία, θαλάσσια σπορ, καλό φαγητό και ωραία θέα προς τη μικρή χερσόνησο με τα Διβούνια. Η εικόνα δυο μικρών λόφων με ένα ψαροχώρι στα πόδια τους είναι πολύ ελκυστική και δεν μπορούσαμε να μην πλησιάσουμε. Ένας χωματόδρομος με δεξιά κι αριστερά θάλασσα οδηγεί σε λίγα σπίτια με τα πάρα πολλά δίχτυα και καναδυό ταβερνάκια. Καταπληκτική περιοχή αλλά όχι τόσο περιποιημένη όσο θα της άξιζε. Ακούσαμε ότι πρόκειται για καταπατημένη μοναστηριακή περιουσία, ενώ υπάρχουν εκεί κι ευρήματα προϊστορικού οικισμού.
Από την άλλη πλευρά της μικρής χερσονήσου, κρύβεται η Αγία Άννα, με το εκκλησάκι δίπλα στην παραλία που πήρε το όνομά του. Η κατάσταση εδώ είναι πιο «οικογενειακή» με λίγες ομπρέλες και ταβέρνα στην ακρούλα..
Το Καλό Λιβάδι εντυπωσιάζει με το που το αντικρίζεις από ψηλά μετά τη στροφή του δρόμου. Απέραντη παραλία με πολύ μουσική και σέρβις στην αμμουδιά…
Πιο πέρα συναντήσαμε την κοσμική παραλία της Ελιάς, με ωραίο εστιατόριο-bar πάνω στην άμμο κι έναν λόφο με σπίτια και τουριστικά συγκροτήματα που μας θύμισε έντονα Ιταλία.
Πολύ όμορφο και το Αγράρι με τη χρυσή του άμμο και τη δυνατότητα που παρέχει για όλα τα θαλάσσια σπορ.
Η πιο διάσημη, πολυσυζητημένη και πολυπληθής παραλία της Μυκόνου παραμένει για δεκαετίες το Super Paradise. Τόπος συνάντησης της νεολαίας κι όχι μόνο, είναι ξακουστή για τις εκκεντρικότητες, το κέφι και τα ολοήμερα beach party της.
Άλλες παραλίες στην περιοχή είναι το Paradise, ο Πλατύς Γιαλός κι η πολύ γραφική Παράγκα.
Η απάνεμη παραλία της Ψαρρούς διατηρεί την αίγλη, την κομψότητά και την γνωστή εξυπηρέτηση στην παραλία και λόγω του φυσικού ανάγλυφου του κόλπου της είναι πάντα απάνεμη, ακόμη και στα καλοκαιρινά μελτέμια.
Νότια από τη Χώρα και σε κοντινή απόσταση είναι ο Άγιος Λάζαρος, ο Ορνός, ο Άγιος Ιωάννης κι η Μεγάλη Άμμος, ενώ βόρεια από τη Χώρα και μετά την μαρίνα και τον Τούρλο, ο Άγιος Στέφανος.
Ακολουθώντας τις προτροπές των Μυκονιατών, από τη μαρίνα πήραμε το δρόμο για το φάρο και φροντίσαμε η ώρα να είναι απογευματινή, κοντά στο ηλιοβασίλεμα. Ο δρόμος είναι λίγο δύσκολος και ανηφορικός αλλά το θέαμα μας αποζημίωσε με πορτοκαλί, ροζ και μωβ αναμνήσεις…
