Κείμενο - φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου
Στις ‘καλές εποχές’, δεν ρωτούσαμε πόσο κάνει, αλλά που πάμε. Στις ‘καλές εποχές’ η αγορά στέναζε, σκάφη – κινητήρες άλλαζαν σαν πουκάμισα. Και ήταν όλοι ευχαριστημένοι.
Το ναυτικό σαλόνι γινόταν νωρίς, για να ‘βγαίνουν’ οι παραγγελίες. Βιώναμε αυτή τη γλυκιά αγωνία με κόπο μαζί, της προετοιμασίας και όλα ήταν μια χαρά. Άκουγα πολλούς να εξομολογούνται, ότι η μισή χαρά και ικανοποίηση, ήταν αυτή της προετοιμασίας. Και ομολογώ, πως τέτοια βιώματα, είχα πολλά. Πάρα πολλά.
Υπήρξε χρονιά, που έκανα 12.000 μίλια. Και βίωνα την κάθε προετοιμασία, σαν να ήταν η τελευταία μου. Είτε επρόκειτο για ταξίδι στο εξωτερικό, είτε για μπάνιο στη Τζιά. Με τους ομίλους, την παρέα μου, μόνος.
Υπήρχε στόχος και προοπτική. Ποιότητα ζωής, πέρα από τη νύχτα. Περιπλάνηση στο περιβάλλον, νέες γνωριμίες, επαφές, δραστηριότητες. Οι όμιλοι έσφυζαν από ζωή και δημιουργία. Διοργανώθηκαν εκδηλώσεις που άφησαν το στίγμα τους στην κοινωνία, η αγορά ανθούσε, τα χαμόγελα περίσσευαν. Η θάλασσα, ήταν ανοιχτή για όλους. Πηγή έμπνευσης, δημιουργίας, πεδίο ατελείωτο για αποδράσεις και δραστηριότητες κάθε τύπου.
Τι έχει μείνει τώρα … Συντρίμμια, εκεί που κάποτε δούλευαν άνθρωποι και ζούσαν οικογένειες. Σκιές από τις πινακίδες των εταιρειών. Άνθρωπο σκυφτοί, με χαμένη την ελπίδα. Τα σκάφη μας, έγιναν ξαφνικά φθηνά, άλλα δεν πωλούνται καν. Τα parking, που κάποτε έβαζες ‘μέσο’ για κλείσεις θέση, έχουν ξαφνικά χώρο για άλλα τόσα. Πολλοί, ιδιώτες και επαγγελματίες, δεν άντεξαν, και έφυγαν. Ο καθένας με τον τρόπο του. Πόσο κοντινά αλλά και μακρινά μαζί είναι όλα αυτά …
Όσο για τη μεριά μου, τα δύο τελευταία χρόνια, πήρα το φουσκωτό μου με το πλοίο της γραμμής και πήγαμε οικογενειακώς στα Ψαρά. Με καλό καιρό, θέλουμε 700 τόσα ευρώ για τα 200 μίλια πλεύσης. Με το πλοίο, 430 για τέσσερις επιβάτες, τοjeep και το φουσκωτό. Με επιστροφή. Αφού έτσι θα σώσουμε τη χώρα … Την πρώτη χρονιά, τέσσερις ώρες στο ωρόμετρο, οι βόλτες μέχρι τα Αντίψαρα. Πέρυσι, τέσσερις ώρες για τις ίδιες βόλτες.
Φέτος, το πρόγραμμα άλλαξε. Οδικά μέχρι το Αίγιο και καθέλκυση για τα Τριζόνια, στο γάμο του Ευθύμη και της Ειρήνης. Μία ώρα στο όργανο. Τέλος Αυγούστου, τρεις ημέρες στην Κύθνο για το ζεύγος. Ο Γιάννης μας πέρασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στην Αθήνα και έτσι δεν θα χρειάζονταν έξοδα εκτός έδρας. Ένα μέρος από αυτά ‘φαγώθηκαν’ στα Λουτρά. Αλλά μας άρεσε και προσκαλέσαμε και ένα φιλικό μας ζευγάρι για μια επανάληψη, για να αδειάσουμε τα ρεζερβουάρ, εν όψει χειμώνα. Ήταν η δεύτερη φορά εφέτος, που είδα τη γλίστρα της Αναβύσσου έπειτα από δυόμιση χρόνια, για να ρίξω το φουσκωτό μου. Τόσο πολύ …
Ο καιρός, καλύτερος δεν γινόταν. Ως τρία, με ελάχιστο αέρα, όλες τις ημέρες. Παρασκευή απόγευμα με Κυριακή μεσημέρι. Η σπουδή για τον απόπλου της Παρασκευής, μας έδωσε την ευκαιρία να φθάσουμε νωρίς και να απολαύσουμε πραγματικά ένα υπέροχο μπάνιο στον όρμο του Αι Σώστη. Εκεί, που το καλοκαίρι του 2000, μαζί με άλλη μια οικογένεια, κάναμε ολόκληρο τον Αύγουστο camping και τριγύρω δεν υπήρχε ψυχή. Τώρα, έχουν χτιστεί καμιά 20αριά εξοχικά. Η παραλία πάντως, εξακολουθεί υπέροχη.
Αυτή η απόλαυση, που φαίνεται ήταν πολύ δυνατή σαν εμπειρία για το στερημένο καλοκαίρι μου, με έκανε να αποτυπώσω λίγες σκέψεις πιο πριν. Φαντάζομαι τίποτε νέο και υπερβολικό. Μέσα όμως λέω, πως δεν μπορεί, δεν θα είναι συνέχεια έτσι. Και αρνούμαι πεισματικά να πουλήσω το φουσκωτό μου, να αλλάξω τρόπο ζωής και να στερηθώ την ελευθερία στη θάλασσα. Ποιος ξέρει πόσες όμορφες στιγμές ακόμα, μας είναι γραφτό να απολαύσουμε στη θάλασσα. Ας μη τις διαγράψουμε βιαστικά.
Δέσαμε στη μαρίνα των Λουτρών. Ίσως από τις δύο – τρεις πιο καλά οργανωμένες στην ευρύτερη περιοχή γύρω από την Αττική. Με ρεύμα και νερό. Δίπλα στα μαγαζιά. Με εύκολο ύπνο, καφέ, ποτό, αλλά και μπάνιο στα Λουτρά. Όσοι δεν έχετε δοκιμάσει, χάνετε. Τότε τι έρχεστε και κάνετε …
Φαγάκι βραδινό, στην κυρά – Κατερίνα, διακόσια μέτρα με τα πόδια, μπαίνοντας στον όρμο στις παρυφές δεξιά, πριν από την παλιά σκάλα. Με θέα σε όλο τον όρμο. Κατόπιν ποτά και μπιρίμπα στην ‘Ξερολιθιά’ μπαράκι εστιατόριο πάνω στο λιμάνι. Με εξαιρετική κουζίνα.
Την επόμενη, βάλαμε ρότα νότια, παραπλέοντας τις ακτές και καταλήξαμε σε μια αμμουδιά στο βόριο μυχό του όρμου της Κανάλας, με σκιά από τρία αρμιρίκα, πολύ καλά φυλαγμένη στο βοριά. Καθαρό νερό, ησυχία, ηρεμία. Φτιάξαμε και μια τεράστια πλούσια σαλάτα, και μαζί με κάτι συμπληρώματα, αδειάσαμε σχεδόν ένα μπουκάλι ούζο. ΧαΛαρά …
Η επιστροφή έγινε εγκαίρως, για μια βόλτα στη Χώρα. Ταξί και σε 10 λεπτά είχαμε φθάσει. Αυτή τη φορά, έπειτα από την καθιερωμένη περιπλάνηση στα στενά, καταλήξαμε στο Στέκι του Ντέτζη, που θα το βρείτε πάνω στο κεντρικό σοκάκι. Εκεί, έχεις πρόβλημα, τι να πρωτοδιαλέξεις. Και περιμένοντας το ταξί, ρίξαμε και από ένα σουβλάκι, έτσι για να περάσει η ώρα …
Άλλα δέκα λεπτά για την επιστροφή, με ποτό και δεύτερο γύρο μπιρίμπας, όπου οι γυναίκες μας καθήλωσαν όπως και χθες. Δώσε θάρρος … Ώσπου έπεσε η απόλυτη ησυχία και δεν σου κάνει καρδιά να κλείσεις τα μάτια. Αυτό που λένε ‘εκκωφαντική σιωπή’ δίπλα στη θάλασσα.
ΧαΛαρά πρωινό και καφεδάκι, προετοιμασία … απάρσεως και ξανά μπάνιο στον Αι Σώστη. Αυτή τη φορά, το τραπέζι στρώθηκε για τσίπουρο. Τελευταίες στιγμές χαλάρωσης και αργά το μεσημέρι, τριάντα κάτι μίλια για την Ανάβυσσό. Το φουσκωτό στο τρέιλερ, πλύσιμο, άδειασμα από τις αποσκευές και τα εφόδια.
Πήραμε βαθιά ανάσα. Άραγε θα είναι η τελευταία για φέτος …
