Κείμενο - φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου

Η θάλασσα, είναι ένα αχανές πεδίο δράσης, που εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος έχει δεθεί άρρηκτα μαζί της...

Και όσο περνούσαν τα χρόνια, η πρόοδος της τεχνολογίας και η ανακάλυψη νέων υλικών, δημιούργησαν μαζί νέους τρόπους προσέγγισης και δραστηριοτήτων. Και πάντοτε, ήταν για τους πολλούς, πεδίο χαράς και διασκέδασης. Κάποιες φορές, με δυσάρεστη κατάληξη.

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες έχουν περάσει, από εκείνο το ζεστό μαγιάτικο πρωινό στα Χανιά της Κρήτης. Τελευταία εκδρομή του έτους για τις μαθήτριες του Γυμνασίου Σπήλιου, με συνθήκες ιδανικές για βαρκάδα στα ήρεμα νερά του Κόλπου. Στην Γεωργιούπολη, κοντά στα Χανιά, βρισκόταν δεμένο ένα καΐκι, οι " Δύο Γιώργηδες ", που δεν χωρούσε καλά καλά ούτε δέκα άτομα και δεν είχε καν άδεια μεταφοράς ατόμων. Παρόλα αυτά, μαζί με τους δύο βαρκάρηδες, επιβιβάστηκαν είκοσι εφτά κορίτσια των δεκατριών ως δεκαπέντε χρόνων. Δεν απομακρύνθηκαν ούτε ογδόντα μέτρα από την ακτή, όταν δέχθηκαν ένα μικρό κύμα από την αριστερή πλευρά. Το καΐκι έγειρε προς τα δεξιά και βαρυφορτωμένο όπως ήταν πήρε νερά. Τα κορίτσια, μετακινήθηκαν προς την αντίθετη πλευρά για να γλιτώσουν το βρέξιμο. Όμως, η μετακίνηση αυτή αποδείχθηκε μοιραία. Το καΐκι μπατάρισε και οι μαθήτριες βρέθηκαν στη θάλασσα. Κολύμπι ήξεραν λίγες από αυτές, αλλά μπερδεύτηκαν οι περισσότερες στα δίχτυα του καϊκιού, που με την ανατροπή έπεσαν πάνω τους. Ο απολογισμός ήταν τραγικός. 21 κορίτσια πνίγηκαν, πιασμένα στα δίχτυα σαν τα ψάρια.

Τον Αύγουστο του ‘80, ο πενηντάχρονος ο Φώτης Καρασαββίδης, έκανε μπάνιο στο Καβούρι Αττικής μαζί με την οικογένεια του. Είχε ξανοιχτεί με το γιο του περίπου σαράντα μέτρα από την ακτή, όταν είδε δύο σκάφη να έρχονται με μεγάλη ταχύτητα κατά πάνω τους. Έβαλε τις φωνές κι έκανε χειρονομίες, για να τον δουν οι κυβερνήτες των σκαφών. Κάποια στιγμή και ενώ είχαν πλησιάσει αρκετά, ο ένας πράγματι τον είδε και κάτι φώναξε στον δεύτερο. Όμως ήταν αργά. Το δεύτερο σκάφος τον χτύπησε ακρωτηριάζοντας τον από τον μηρό. Πέθανε λίγο αργότερα από ακατάσχετη αιμορραγία στα χέρια του γιου του.

Την ίδια χρονιά, καλοκαίρι του ’80, στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης. Η 23άχρονη Δέσποινα Φοινικοπούλου και η 20άχρονη αδελφή της Ζωή Τσανακάκη, μπήκαν μαζί με δύο άνδρες και την πεντάχρονη κόρη της πρώτης, σε μικρό φουσκωτό εφοδιασμένο με εξωλέμβιο, για μία μικρή βόλτα, παρά τον άστατο καιρό. Πεντακόσια περίπου μέτρα από την ακτή, αποφάσισαν να γυρίσουν, βλέποντας πως ο καιρός χειροτέρευε. Έκαναν γι αυτό στροφή, όμως πάνω στη μανούβρα κάποιος σηκώθηκε όρθιος κι αυτό απέβη μοιραίο. Το φορτίο μετατοπίστηκε και το μικρό φουσκωτό αναποδογύρισε. Ο ένας άνδρας έβγαλε έξω τη μικρή, ελπίζοντας πως οι δύο γυναίκες θα κατάφερναν να σωθούν κρατημένες από το φουσκωτό. Όταν όμως γύρισε πίσω, δεν βρέθηκε ίχνος από αυτές.

Ας πάμε και λίγο πιο πέρα στο Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας, καλοκαίρι του ‘82. Δύο φίλοι σε ένα μικρό πλαστικό σκάφος με εξωλέμβια, αποφασίζουν να κάνουν θαλάσσιο σκι. Η μηχανή είχε ένα μικρό πρόβλημα στο χειριστήριο με την διπλή μανέτα, που λίγο πριν είχε επισκευάσει ο ιδιοκτήτης του σκάφους και ένας από τους δύο φίλους. Ο δεύτερος, ήταν αδαής και το μόνο που ήξερε, ήταν οι οδηγίες που πήρε από το φίλο του λίγα λεπτά πριν. Κάθισε στο τιμόνι και περίμενε ο φίλος του να φορέσει τα πέδιλα του σκι λίγα μέτρα πίσω από το μικρό σκάφος. Όταν ο φίλος του ετοιμάστηκε κόμπλαρε την πρόσω με τη μία μανέτα και άνοιξε το γκάζι με την άλλη. Το σκάφος τινάχτηκε προς τα πίσω. Ο ίδιος που την είχε επισκευαστεί, είχε κάνει λάθος στη συναρμολόγηση του χειριστηρίου, με το ολέθριο αποτέλεσμα.

Πολλά και τραγικά, μέσα σε λίγες γραμμές. Τίποτε από αυτά, που θα τα θυμούνται ασφαλώς ελάχιστοι, δεν θα είχε κοστίσει σε ανθρώπινες ζωές, αν κάποιοι ήταν λίγο περισσότερο προσεκτικοί. Γιατί όπως έχει αποδειχθεί, πολλές φορές δυστυχώς, η διασκέδαση από την οδύνη, απέχει τόσο λίγο, που σχεδόν δεν ξεχωρίζει …