Κείμενο : Γιώργος Στογιάννης - Πλοίαρχος Ε.Ν.
ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΩΝ ΒΕΡΜΟΥΔΩΝ
του Πλοιάρχου Ε.Ν. Γεωργίου Σ. Στογιάννη
Οι Βερµούδες είναι ένα σύνολο από 363 κοραλλιογενή νησάκια στον Ατλαντικό ωκεανό. Τα έντεκα µεγαλύτερα συνδέονται µεταξύ
τους µε γέφυρες. Συνολικά κατοικούνται τα δεκαέξι από περίπου πενήντα χιλιάδες ντοπιους. Οι τουρίστες είναι πολλαπλάσιοι.
Πρωτεύουσα το Hamil1on, 32· 18' Ν - 64· 47' W. Υποτροπικό κλίµα, χωρίς χειµώνες και καλοκαίρια. Είναι βρετανικό έδαφος αλλά
αυτοκυβερνώνται.
Ανακολύφθησαν το 1515 από τον Ισπανό πλοίαρχο Juan de Bermudez. Τότε ήταν τελείως ακατοίκητα. Αποτελούν την µία από τις κορυφές του πολυσυζητηµένου τριγώνου των Βερµούδων. Οι άλλες δύο κορυφές είναι το Key Largo, ένα νησάκι της Φλώριδας σε στίγµα 25Ο 08' Ν – 80Ο 19' W και τα Virgin islands στην Καραϊβική θάλασσα, ένα νησάκι Tortola 18Ο 25' Ν-64Ο 47' W.
Το αρκετά µεγάλο αυτό τρίγωνο που καταλαµβάνει περίπου 400 χιλιάδες τετραγωνικά ναυτικά µίλια και τέµνεται από τον τροπικό
του Καρκίνου, το έχω ταξιδεύσει αµέτρητες φορές, προς όλες τις κατευθύνσεις, µε όλους τους καιρούς, επί δεκαετίες. Εκεί έχει
δηµιουργηθεί ένας θρύλος, που διαρκεί και εµπλουτίζεται αδιάκοπα τους τελευταίους τέσσερις αιώνες, επιµένοντας ότι χάνονται
βαπόρια αύτανδρα και χωρίς ν' αφήνουν κανένα ίχνος. Υπάρχουν τεκµηριωµένες τετοιες εξαφανίσεις, ιδίως τα πρόσφατα χρόνια
που διαθέτουµε τα αδιάψευστα µέσα για να έχουµε πειστική τεκµηρίωση, δηλαδή παρακολούθηση µε Radar, τηλεγραφήµατα, δορυφορικά στίγµατα, βυθοµετρήσεις µε υπερήχους και πολλά άλλα ηλεκτρονικά συστήµατα, στα οποία εµπιστευόµεθα τη ζωή µας.
Με αυτό τον επίµονο θρύλο ασχολήθηκα σοβαρά από το 1962 και µετά, όταν επί 19 µήνες, ως Υποπλοίαρχος, υπηρετούσα σ' ένα δεξαµενόπλοιο χρονοναυλωµένο στον Καναδά. Εκτελούσαµε συνεχή επαναλαµβανόµενα ταξίδια από το Μαρακοϊµπο στο Τορόντο µεταφέροντας άσφαλτο. Ήταν εξουθενωτικά ταξίδια που διαρκούσαν 12 µέρες το καθ' ένα. Δηλαδή ξεκινώντας από την φλογισµένη ατµόσφαιρα του ισηµερινού, φθάναµε στους πάγους του Καναδά, και πάλι το αντίστροφο στις επόµενες 12 µέρες. Κάθε φορά περνούσαµε διαγωνίως µέσα οπό αυτό το περίφηµο τρίγωνο. Σε 19 µήνες συνολικά περίπου 44 φορές. Τίποτε παράξενο δεν µας συνέβη, τίποτε απολύτως υπερφυσικό δεν είδαµε. Άλλες φορές, πάρα πολλές, σε διαφορετικούς χρόνους ταξίδευα από Trinidad προς Savannah ή από Beyghazi προς Veracruz ή από Aruba προς Νέα Υόρκη. Ακόµη και ταξίδια στις ίδιες τις Μπαχάµες, στο Nassau. Δεν είναι δυνατό να µετρηθούν οι διαβάσεις µιας καριέρας, στο ναυτικό επάγγελµα,µέσα από αυτό το τρίγωνο.
Αρκετές φορές, σε τηλεγραφήµατα των Αρχών διά βοήθεια από «παραπλέοντα πλοία», πληροφορήθηκα την εξαφάνιση βαποριών και αεροπλάνων στην περιοχή. Μόνο σε µία από αυτές ήµουνα παρών, πολύ κοντά στο στίγµα του, και µάλιστα έλαβα υπεύθυνο µέρος στις έρευνες. Ήταν η περίπτωση του µεγάλου, τότε, ηλεκτροκίνητου πετρελαιοφόρου 18.000 τόνων SULFUR QUΕΕΝ στις 5 Φεβρουαρίου 1963. Με το βαπόρι αυτό, επειδή κάναµε τα ίδια σχεδόν ταξίδια, είχαµε συναντηθεί σε αρκετά λιµάνια της περιοχής και είχα γνωρισθεί µε τον πλοίαρχό του, τους αξιωµατικούς και µέλη του πληρώµατός του.
Έδωσε τελευταίο στίγµα το µεσηµέρι της 4ης Φεβρουαρίου και µετά χάθηκε. Από την ακτοφυλακή ειδοποιηθήκαµε στις 5 Φεβρ. το απόγευµα. Αµέσως αλλάξαµε λίγο την πορεία µας και βρισκόµαστε πολύ κοντά στο στίγµα που υπολογίσαµε ότι θα ήταν εκείνη
την ώρα, αν εξακολουθούσε να ταξιδεύει. Ταυτοχρόνως τηλεγραφήσαµε στους πλοιοκτήτες, ναυλωτές και ακτοφυλακή ότι σπεύδουµε να λάβουµε µέρος στις έρευνες. Ο καιρός ήταν θαυµάσιος. Λίγο πριν φθάσουµε στο σηµείο αναφοράς είδαµε από µακρυά δυο αεροπλάνα να πετούν φωτοβολίδες µε αλεξίπτωτα. Όλη η περιοχή έφεγγε άριστα.
Μειώσαµε ταχύτητα, ετοιµάσαµε τις σωοιβιες βάρκες, είχαµε όλο το πλήρωµα σ' ετοιµότητα και αρχίσαµε την καθορισµένη διαδικασία της έρευνας σ' ανοικτό πέλαγος. Βρισκόµαστε σε συνεχή ραδιοτηλεφωνική επαφή µε τα πλοιάρια και τ' αεροπλάνα της ακτοφυλακής. Σε λίγες ώρες ξηµέρωσε. Τίποτε.Ούτε το παραµικρό ίχνος. Ύστερα από σύντοµη τηλεφωνική συνεννόηση µε τον
supervisor της ακτοφυλακής αποφασίσαµε τα εξής: Εµείς, ως το πιο µεγάλο βαπόρι που ελάµβανε µέρος στις έρευνες, θα ακολουθούσαµε αντιστρόφως την πορεία του Sulfur Queen µέχρι το τελευταίο του στίγµα. Παράλληλα µ' εµάς και σε δύο µίλια απόσταση, δεξιά και αριστερά µας, θ' ακολουθούσαν άλλα δύο βαπόρια ώστε να ερευνούµε έναν διάδροµο πλάτους τουλάχιστον οκτώ µιλίων. Ταυτόχρονα θα µας συνόδευαν δύο ελικόπτερα της ακτοφυλακής τα οποία θα ανεφοδιάζονταν µε καύσιµα από εµάς.
Έτσι ξεκινήσαµε µε πολλές ελπίδες. Επαναλαµβάνω ότι ο καιρός ήταν αυτό που λέµε τέλεια µπουνάτσα. Ορατότης εξαιρετική και
η θάλασσα αρυτίδωτη. Δύο ναύτες κάθε βαηοριού επάνω στα άλµπουρα µε ισχυρά κιάλια. Άλλοι δύο δεξιά-αριστερά στα φτερά της
γέφυρας. Ο λοστρόµος στην πλώρη. Οι αξιωµατικοί στο Radar. Κάθε τόσο ένα ελικόmερο προσγειωνόταν στο κατάστρωµα για ανεφοδιασµό και ξεκούραση του πιλότου. Έπινε κι ένα καφέ ή έτρωγε όσην ώρα οι ναύτες το γέµιζαν κεροζίνη. Την πολύ ευρύτερη περιοχή ερευνούσαν δύο υδροπλάνα από την ναυτική βάση της Φλώριδας και του Puerto Rico.
Τίποτα. Ούτε λίγο πετρέλαιο στην επιφάνεια της θάλασσας, ούτε ένα σωσίβιο ή ξύλο να επιπλέει. Όλη αυτή τη προσπάθεια κράτησε από το ξηµέρωµα της 6ης Φεβρουαρίου µέχρι που νύχτωσε. Στα ραδιοτηλέφωνα σιγά - σιγά άρχισαν ν' ανακατεύονται και υπηρεσίες του πολεµικού ναυτικού της Αµερικής και της Ισπανιόλας. Έστειλαν και άλλα πλοιάριά, δεν θυµάµαι πόσα. Επίσης οι ασφαλιστές που θα πλήρωναν την απώλεια του βαποριού και του φορτίου, καθώς και οι απαραίτητοι δηµοσιογράφοι. Σχεδόν κάθε µισή ώρα, στην γέφυρα δεχόµαστε και άλλο τηλεφώνηµα. Η απάντηση ήταν: Τίποτε ακόµη, ούτε ίχνος.
Μετά την δύση του Ηλίου τα αεροπλάνα έφυγαν και τα ελικόπτερα προσγειώθηκαν. Συνεχίσαµε όλη την νύχτα να ψάχνουµε µε
βάρδιες στο στίγµα που είχε δώσει την τελευταία φορά το µεσηµέρι της 4ης Φεβρουαρίου. Οι Αµερικανοί µάς προµήθευσαν µε
φωτοβολίδες που τις εκτοξεύαµε από το κανονάκι της πρύµης. Έφθαναν σε µεγάλο ύψος και µετά κατέβαιναν αργά-αργά µε αλεξίπτωτο φωτίζοντας µια αρκετά µεγάλη περιοχή. Τελικώς ξηµέρωσε η 7η Φεβρουαρίου. Οι ενέργειές µας σχεδόν ίδιες, καθώς και
την επόµενη µέρα η οποία θα ήταν και η τελευταία των ερευνών, που πέρασε κι αυτή χωρίς αποτέλεσµα. Ενδιάµεσα όποιο βαπόρι
ταξίδευε κοντά µας, σταµατούσε και ελάµβανε µέρος στο ψάξιµο. Λήξη των ερευνών καθορίστηκε από τις Αρχές των τριών γύρω
κρατών η Δύσις Ηλίου της 8ης Φεβρουαρίου.
Ύστερα από περίπου ένα µήνα λάβαµε έγγραφο έπαινο, όλοι όσοι προσπαθήσαµε τις αξέχαστες εκείνες 74 ώρες. Κατά καιρούς έχουν γραφεί πολλά βιβλία γι' αυτό το ωκεάνειο τρίγωνο, τα σπουδαιότερα από τον καθηγητή CHARLES F. BERLIΤΖ. Το BERMUDA TRIANGLE που κυκλοφόρησε σε εικοσιτρείς διαφορετικές γλώσσες, πάνω qπό 12 εκατοµµύρια αντίτυπα. Παρόµοιο βιβλίο του ιδίου το WITHOUT Α TRACE, χωρίς ίχνος.
Επίσης του φυσικοµαθηµατικού JOHANNES VΟΝ BUTTLAR, το JOURNEY ΤΟ ΙΝFINITY, ταξίδι στο άπειρο. Και άλλα πολλά.
Διάβασα προσεκτικά µόνον όσων ο συγγραφέας είναι κάτοχος πανεπιστηµιακού διπλώµατος. Συµπέρασµα: Συµφωνώ µε τα γεγονότα των εξαφανίσεων που παραθέτουν, αλλά όχι όµως και µε τις προσπάθειες να τα εξηγήσουν. Οι περισσότερες είναι αβάσιµες. Δεν είναι δουλειά µου ν' ασχοληθώ µε τις εξαφανίσεις αεροπλάνων. Μόνο για τα βαπόρια θα πω, τα οποία αποτέλεσαν το σπίτι µου, επί 51 χρόνια.
Αβάσιµες γιατί ένα βαπόρι µε τεράστιο όγκο δεν είναι δυνατόν να βουλιάξει χωρίς να επιπλεύσουν εκατοντάδες αντικείµενα. Θα µείνει στην επιφάνεια µια µεγάλη ποσότητα πετρελαίου και λιπαντικών η οποία όσο περνά η ώρα θα δηµιουργεί κηλίδα που συνεχώς επεκτείνεται. Μέσα της θα επιπλέουν σωσίβια, ξύλα, µονωτικά υλικά, πάκτωνες και ό,τι φαντασθεί κανείς. Την στιγµή που βουλιάζει ένα βαπόρι θα κάνουν έκρηξη τα καζάνια του, καθώς θα έλθει σ' επαφή ο υπέρθερµος ατµός µε το θαλασσινό νερό, µε αποτέλεσµα να πεταχθούν σε ύψος θορυβώδεις πίδακες
ατµού και καπνού. Επίσης όπως πηγαίνει στα βαθειά θα βγει όλος ο εγκλωβισµένος αέρας µε γιγάντια αναταραχή της θάλασσας. Εάν δωθεί στους επιβαίνοντες χρόνος, έστω και δύο λεmά, θα εκπέµψουν διά του ασυρµάτου σήµα sos στους 500 χιλιοκύκλους που θα το λάβουν πολλοί δέκτες σε όλη την υδρόγειο. Επί πλέον θα εκτοξεύσουν φωτοβολίδες κινδύνου ορατές από πολλά µίλια.
Όλοι αυτοί οι συγγραφείς - ερευνητές κάνουν το ίδιο λάθος. Θεωρούν την εξαφάνιση ακαριαία και χωρίς επακόλουθα. Όταν βλέπω ότι κάτι δεν εξηγείται και πριν πω καµμιά ανοησία, σταµατώ εκεί και σκέπτοµαι πως κάποτε κάτι θα ανακαλυφθεί και θα βρεθεί η εξήγηση. Λύσεις ... µυστηρίων ίσως να µην είναι δυνατές µε τις γνώσεις που διαθέτουµε σήµερα. Θα είναι όµως απλές, µε τις γνώσεις του αύριο. Στο νου µου έρχεται πάντα το µυστήριο του κεραυνού που απασχολούσε τους αρχαίους. Έδωσαν τις πιο αφελείς εξηγήσεις. Ότι τον κατασκεύαζε ο Ήφαιστος και τον εξαπέλυε ο Ζευς όταν θύµωνε ..
Το µυστήριο λύθηκε µε τον πιο απλό και πειστικό τρόπο από τον BENJAMIN FRANKLlN το 1752, δηλαδή αιώνες µετά. Παρόµοια συνέβησαν και µε το ρεύµα του Ευρίπου.
Θα ήθελα ολόψυχα η εξαφάνιση του SULFUR QUΕΕΝ να ήταν πραγµατικά ακαριαία µόνο και µόνο γιατί επιθυµούσα, αυτοί οι 44 συνάδελφοί µας που χάθηκαν µαζί του, να µην υπέφεραν στο θάνατό τους.
