Κείμενο : Γιάννης Χαβάνης

Φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου

Ξεκινώντας να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο αναρωτήθηκα τι θα ήθελα να μείνει

στο τέλος στον αναγνώστη. Μετά από λίγη σκέψη κατέληξα πως σίγουρα ο κάθε ψαρο-

κυνηγός θα πάρει και κάτι διαφορετικό, όπως διαφορετικό είναι και το ψάρεμά του.

 

Κάποιος λοιπόν απ' το παρακάτω κείμενο περιμένει ακριβείς πληροφορίες και
συντεταγμένες τόπου ,κόλπου, βράχου, θαλαμιού. Σ' αυτόν θα ήθελα να θυμίσω πόσες
φορές ανέβηκε από μια τρύπα που ποτέ δεν ξαναβρήκε ή τη στιγμή που
κάποιος με περισσότερες υγρές ώρες ή αλλιώς παλιός, του έδειχνε με το
δάχτυλο τον μεγάλο ροφό δίπλα στη πέτρα και όταν τον ρωτούσε αν τον έβλεπε,εκείνος
αφού σάρωνε με αγωνία το βυθό χωρίς αποτέλεσμα, ως νέος Πινόκιο με νεοπρέν
απαντούσε ναι. Ο τόπος είναι η θάλασσα φιλαράκια και η καλή πέτρα είναι αυτή που θα
ανακαλύψετε εσείς.
Κάποιος άλλος ίσως περιμένει να του δώσω τις μοίρες του ήλιου στη πλάτη μου την
φάση της σελήνης, την κατεύθυνση του ρεύματος και πληροφορίες για το θερμοκλινές
που μια και τ' αναφέραμε φέτος κατέβηκε στα τάρταρα και τα έκανε να μοιάζουν με
φλεγόμενη κόλαση. Κακά τα ψέματα εμείς οι οικογενειάρχες ψαροντουφεκάδες βουτάμε
όταν η υγεία οι υποχρεώσεις και ο καιρός μας το επιτρέπει.
Κάποιος άλλος θα ψάξει πληροφορίες για το όπλο και την αρματωσιά του, τη στολή το
πάχος και τη φυσαλίδα της, τη μάσκα και τον όγκο της, το μαχαίρι και την θέση του και
όλα όσα ντύνουν έναν ψαροκυνηγό. Ο σωστός εξοπλισμός της συγκεκριμένης μέρας
είναι αυτός με τον οποίον πέσατε και ο οποίος πάντα θα παίρνει βελτίωση.
Ας μεταφερθούμε λοιπόν στους Φούρνους μια ηλιόλουστη μέρα του Αυγούστου με το
μελτέμι να μπαίνει ζωντανό από το στενό Ικαρίας - Σάμου.
Οι συνθήκες διαμονής στο λιμάνι των Φούρνων, ή σωστότερα ότι περισσεύει απ' το
κατειλημμένο από αλιευτικά και λοιπά σκάφη λιμάνι, σε προδιαθέτουν για άτακτη φυγή.
Μαζί με το δεύτερο φουσκωτό της παρέας αποφασίσαμε να κινηθούμε προς τις νότιο-
ανατολικές ακτές του νησιού για να απαγκιάσουμε απ' το βοριά. Έτσι βρισκόμαστε να
διαπλέουμε το στενό που χωρίζει τους Φούρνους με τη Θίμαινα και με πορεία το νότιο
ακροτήρι είμαστε σε λίγη ώρα δεμένοι σε έναν υπήνεμο κόλπο με καταπράσινα νερά ,
έναν υπέροχο κάβο και μία ήσυχη οικογενειακή ταβέρνα, βασική προϋπόθεση για τον
καπτα Δημήτρη τον έτερο καπετάνιο. Στο GPS οι ισοβαθείς γραμμές των είκοσι έως
πενήντα μέτρων βρίσκονται πολύ κοντά η μία στην άλλη, γεγονός που με κάνει να ελπίζω
για νεοφερμένα ψάρια ή για τις πολυπόθητες κοκκινομάλλες κοπέλες.
Ο καφές το κολύμπι και τα παιχνίδια που ακολούθησαν ικανοποίησαν όλα τα μέλη των
δύο οικογενειών, και αφού παραγγέλθηκε και το μεσημεριανό, ήταν ώρα να φεύγω.
Το μικρό τέντερ είναι φορτωμένο με όλο τον εξοπλισμό, ένας τελευταίος έλεγχος οι
αγκαλιές των παιδιών και της γυναίκας και ο συνήθης ψίθυρος στο αυτί ακούγεται πάλι,
"να προσέχεις". Η ώρα είναι δωδεκάμισι, τους λέω που θα ψαρέψω και ότι θα βγώ στις
εξίμιση.
Σε δεκαπέντε λεπτά ρίχνω το σίδερο στο απάγκιο του κάβου και σε λίγα λεπτά έχω
φορέσει την τριαμισάρα λεία ξυρισμένη στολή, τη ζώνη με τρία κιλά και ένα αποσπώμενο.
τη μάσκα μικρού όγκου και τα μαλακά κάρμπον πέδιλα.
Στο χέρι κρατάω ένα κάρμπον 1,20 με δύο δετά 17,5άρια λάστιχα, στη σημαδούρα
κρεμάω ένα κατοστάρι κάρμπον μαζί με το έμπειρο 90άρι και στη τσέπη της σημα-
δούρας ένα αγοραστό ισοτονικό ρόφημα και το φακό.
Έπεσα…….. για μένα τα πρώτα δευτερόλεπτα είναι και τα σημαντικότερα. Σ' αυτά
καταλαβαίνω σε τι κατάσταση βρίσκομαι, και απ' την άλλη τα κέφια
της μέρας και της θάλασσας. Σήμερα ένα είναι σίγουρο, υπάρχει χημεία.
Όλα φαίνονται τέλεια, η ορατότητα απίστευτη, μικρόψαρα τριγυρνούν παντού και
η διαμόρφωση του βυθού έχει απ' όλα. Στα ρηχά, σπασμένα μικρά βράχια που έχουν
ξεκολλήσει απ' το βουνό φιλοξενούν πάσης φύσεως μικροζωή. Αμέσως μετά συμπαγής
βράχος με έντονη κλίση κατεβαίνει μέχρι ένα ενδιάμεσο απ' την αποχή σκαλοπάτι.
Εκεί όταν υπάρχουν μονόπετρα ή σχισμές υπάρχει μεγάλη πιθανότητα συνάντησης με
κάποιο αξιόλογο ψάρι.
Κολυμπάω την ισοβαθή αυτή αρκετή ώρα τώρα κάνοντας πλαναρίσματα που μερικά
καταλήγουν σε καρτέρια, χωρίς μέχρι τώρα να έχω εντοπίσει τίποτα μεγαλύτερο από
πολλά μικρά ροφάκια μέχρι ένα κιλό, και κάποια στηράκια βαθύτερα .
Στο μυαλό μου έρχεται ο φίλος μου Δημήτρης, ο οποίος χθες όταν βγήκα με μία
εναμισάρα συναγριδούλα ξεστόμισε "χμ… τόση ώρα για αυτό???".
Όσο περνούσε η ώρα ένοιωθα καλύτερα στο βάθος αυτό και τα καρτέρια μου
άρχισαν να γίνονται προς το τέλος του σκαλοπατιού και με βλέμμα προς την βαθύτερη
αποχή.
Είχα φτάσει κοντά στο σημείο που θα άρχιζα να επιστρέφω, όταν ένας ροφός
ξεκόλλησε από μια σκιά του βράχου και μπήκε σε μια φαινομενικά εύκολη πλάκα.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ξεκινάω την βουτιά και βρίσκομε τρία περίπου μέτρα
μακρύτερα να καρτερεύω για λίγο. Η πλάκα ήταν διαμπερής και ροφός δεν υπήρχε
πουθενά. Ψαχτήρι στην ίδια πλάκα,τζίφος.
Αποφασίζω να πάρω το δρόμο της επιστροφής
όταν μετά από λίγα μέτρα ξαναβρέθηκα πάνω από το μέρος απ' το οποίο είχε
ξεκολλήσει ο ροφός. Η διαμόρφωση του βυθού δεν έδινε άλλη κρυψώνα και έτσι έφυγα
για κάτω. Λίγο πριν φτάσω η σκιά δεν υπήρχε πιά και την θέση της είχε πάρει ένα στενό
χαράκι με έναν ροφό στο εσωτερικό του να με κοιτάει. Τα τρία κιλά στη ζώνη που
συνεργάζονται άψογα με το βάθος των είκοσι μέτρων, με κατεβάζουν πολύ πολύ
αργά. Η βολή ήταν καλή και διαπέρασε όλο το ψάρι μέχρι την ουρά, ένα ελαφρύ
τράβηγμα και ξεκινάμε την ανάδυση παρέα.
Η ψυχολογία ανέβηκε, το βαθύτερο σκαλοπάτι ήταν φανερό πως φιλοξενούσε
περισσότερα ψάρια, απόδειξη οι δύο ροφοί που παίζουν δίπλα σε δύο μονόπετρα.
Για κάποια δευτερόλεπτα απλά τους χαζεύω, μετά με χάζευαν αυτοί. Η βουτιά προς τα
ψάρια ξεκίνησε προσέχοντας να μη μπουν εμπόδια ανάμεσα μας, γεγονός που
νομίζω πως φοβίζει τους ροφούς και τους κάνει να κρυφτούν βαθύτερα στο θαλάμι τους.
Βρίσκομαι ξάπλα τρία περίπου μέτρα μακρύτερα καρτερεύοντας στην τρύπα.
Τα ψάρια βρίσκονται στην σκιά του βράχου και ο ένας φεύγει αργά για βαθύτερα.
Ο άλλος καλύτερα κρυμμένος προδίδεται από το φώς που είναι πίσω του, και χωρίς να
χρειαστεί φακός η βολή γίνεται στο μάτι που ξεχωρίζει στη σκιά. Ανάδυση με παρέα.
Κρεμάω το ψάρι αλλάζω όπλο και χαλαρώνω. Ψάχνω σημάδια για την θέση του ροφού
και μόλις νοιώθω έτοιμος ξεκινάω.
Περνάω αριστερά μου την θολούρα της προηγούμενης βολής και λίγο βαθύτερα και
αριστερότερα βλέπω μια μεγάλη πλάκα με λίγη σκόνη να παρασύρεται από το ελαφρύ
ρεύμα. Σαρώνω την πλάκα από αριστερά προς τα δεξιά και βλέπω όλο το ψάρι,εκτός
απ' το κεφάλι να βρίσκεται ακίνητο. Ροφοκαμηλισμός ονομάζεται το φαινόμενο αυτό,
και η βολή γίνεται μόνο όταν μπορεί να θανατώσει το ψάρι. Στην επόμενη βουτιά ανεβαίνω
πάλι με παρέα.
Κοιτάω την σημαδούρα με τα τρία όμοια ψάρια και μετά το ρολόι μου. Η ώρα τέσσερις.
Σκέπτομαι ευχαριστημένος πως το βραδινό μας θα είναι πλούσιο και με γρήγορο
ρυθμό πλέον κολυμπάω χωρίς να ψάχνω παρά μόνο χαζεύοντας τον όμορφο βυθό.
Είναι λίγο πριν φτάσω το φουσκωτάκι, όταν βλέπω ένα μεγάλο ροφό να πεταρίζει πάνω
από δύο μεγάλους μακρόστενους βράχους κάτι σαν μενίρ ένα πράγμα.
Κι αν έβαζα τους μικρότερους στο ψυγείο και τρώγαμε το μεγάλο ? ΟΚ μια δύο βουτιές
και άμα έρθουν βολικά έχει καλώς, αν όχι έφυγα.
Έχω έρθει ρηχότερα, έχω ποντίσει το βαρίδι, έχω πάρει στο χέρι το μακρύ 1,20, έχω
αφήσει και κάτι ισοτονικά έξω απ' τη στολή, και κάνω ότι δεν πρέπει όταν έχεις βρει
ένα μεγάλο ψάρι. Ο λόγος προφανής, η τούρτα υπήρχε αν τώρα έβαζα και κερασάκι
έχει καλώς. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να χαλάσω την όμορφη μέρα με λάθος
επιλογή στα τελευταία.
Ο ροφός ήταν μενίρ ή στο μενίρ ήταν ο ροφός. Γιάννη συγκεντρώσου. Είμαι πάνω από
τα δύο μονόπετρα, ο ροφός έχει κρυφτεί. Η βουτιά που ακολουθεί με φέρνει πάνω στο
ένα από αυτά έχοντας αριστερά μου την σχισμή που δημιουργούν. Με τραβήγματα του
αριστερού χεριού φτάνω στο τέλος όπου υπάρχει μια είσοδος που δεν μου επιτρέπει να
δώ στο εσωτερικό. Συγκεντρωμένος και αποκομμένος από οτιδήποτε φτιάχνω το πλάνο
της δεύτερης βουτιάς. Θα βούταγα κατευθείαν στην αριστερή είσοδο που ήταν λίγο πιο
κάτω και έτσι κι έγινε. Είμαι μπροστά από την τριγωνική σκοτινή είσοδο, με τεντωμένο
όπλο και φακό προσέχω να μην ακουμπήσω πουθενά όταν μη βλέποντας πια ανάβω το
φανάρι. Έχω στα τρία μέτρα περίπου, ένα μεγάλο ροφό φάτσα να κοιτάει την αιχμή της
δίπτερης. Έχω άσχημες αναμνήσεις από τέτοιες βολές και για κλάσματα του δεύτερο-
λέπτου διστάζω, όταν μια ελάχιστη κίνησή του μου δείχνει σβέρκο. Το δάχτυλο σφίγγει
η βέργα φεύγει και με την ίδια ταχύτητα φεύγω και εγώ προς τα πίσω. Μία χεριά δύο,
τρείς τέσσερις και η βέργα πετάγεται μαζί με το ψάρι που κυριολεκτικά την έχει κρύψει
στο κορμί του.Είμαι έτοιμος να φύγω για πάνω όταν μέσα σε δύο δεύτερα συμβαίνουν
τα εξής ακόλουθα.Η πετονιά μου απαγορεύει την εύκολη ανάδυση λόγω μπλεξίματος,
στην προσπάθειά μου να την ξεμπλέξω ξυπνάει το θηρίο το οποίο περνάει στη πετονιά
και ορμάει προς τη φωλία του, σπάει το βραχάκι που είχε μπλέξει η πετονιά και εγώ
κρατώντας την άλλη άκρη την ελέγχω μη με δέσει καθώς η δύναμη του ροφού μου
θυμίζει Land Rover V8 στα αργά του. Το σκηνικό τελειώνει με το μουλινέ ανοιχτό και
μένα σε άπταιστα κινέζικα να τα έχω βάλει με την απληστία μου, δίνοντας απόλυτο δίκιο
στο Μεγαλοδύναμο που με τιμώρησε έτσι.
Στην επόμενη αναγνωριστική βουτιά βλέπω το ροφό πλάτη βαθιά μέσα στη πράσινη
θολούρα που δημιουργεί η αιμορραγία του και μόλις με αντιλαμβάνεται χτυπιέται δυνατά.
Ας δούμε τα νέα δεδομένα. Είμαι μόνος με ένα ροφό γύρω στα τριάντα κάτι κιλά στην
άλλη άκρη του μουλινέ βραχωμένο στα εικοσιπέντε μέτρα ανάμεσα σε δύο ξαπλωμένα
οκτάμετρα μενίρ , το μενίρ σου γ@&**………..
Στην άλλη άκρη του μουλινέ τα παιδιά μου και η γυναίκα μου που με περιμένουν. Η
ζυγαριά εύκολα γέρνει προς αυτούς και αποφασίζω να κόψω το σχοινί.
Και το ψάρι τσάμπα το σκότωσα ? Ναι τσάμπα και λάθος και γ@μ#τ@ υπουργεία μου.
Μόλις πάω να λύσω το κορδόνι του μουλινέ από τη σημαδούρα ο Μεγαλοδύναμος που
λέγαμε μου έδωσε ιδέα φοβερή .
Έχω βγει έξω στα βράχια για να ηρεμήσω να σκεφτώ πιθανά λάθη στην εφαρμογή της.
Τα μενίρ δημιουργούν ένα μακρύ συμπαγές θαλάμι.Πίσω από το ροφό πριν τη βολή
υπήρχε φώς και ο ροφός τώρα βρίσκεται με με το κεφάλι προς τα κεί. Θα του δώσω
μερικά μέτρα μουλινέ και θα τον τσιμπήσω (έλεγα) μπας και βγει απ' την άλλη τρύπα.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου ή ελπίδα να εξαντληθεί το θηρίο και να με παρακαλέσει
να το πάρω στην επιφάνεια έμοιαζε όνειρο,όχι ότι το άλλο δεν ήταν άλλα τέλος πάντων.
Στη Τρίτη και προαποφασισμένα τελευταία βουτιά αφού έχω δώσει μέτρα στο μουλινέ,
μπαίνω στο θαλάμι με το κατοστάρι στο χέρι και ανάβω το φακό και πιάνω το σχοινί
τραβώντας. Ο ροφός κοντράρει και παίρνει βίαια αρκετό κορδόνι ενώ εγώ έχοντας
γρήγορα πεταχτεί έξω κολυμπάω προς την άλλη έξοδο.
Το μεγάλο ψάρι είναι μπροστά μου, ένα μέτρο μακριά απ' την δεύτερη τρύπα φανερά
εξαντλημένο. Η βολή με το κατοστάρι φέρνει λύτρωση και στους δύο. Κόβω τη πετονιά
απ' τη πρώτη βέργα και ξεκινάω την ανάδυση ανοίγοντας παράλληλα και μουλινέ.
Στην επιφάνεια μαζεύω το μουλινέ και καθώς το ψάρι μεγαλώνει συνεχώς, έτσι μεγαλώνει
και η χαρά μου για το αίσιο τέλος στη τελευταία βουτιά.
Η εικόνα του κρεμασμένου ροφού στη σημαδούρα δίπλα στους άλλους βεβαιώνει ότι
όλα στη ζωή είναι σχετικά, αυτό που λίγο πριν ήταν πολύ τώρα δείχνει ελάχιστο.
Πάνω στο μικρό φουσκωτό επικρατεί ευχάριστος συνωστισμός, γδύνομαι και ξεκινάω
για πίσω.Ο ήχος του κινητού ακούγεται και η φωνή της γυναίκας μου να ρωτάει..
Όλα καλά ?
Ναι, όλα καλά. 'Έπιασα και ένα ωραίο ψάρι.
Το κατάλαβα , σε περιμένουμε.
Στην άκρη του μικρού ντόκου, ο γιός μου όρθιος με χαιρετάει, με δένει και η πρώτη του
αντίδραση έμοιαζε με τελευταία βαθιά εισπνοή πριν την βουτιά Αααα… μπαμπά που το
βρήκες αυτό ?
Άμα θέλει η Θάλασσα αγόρι μου, όλα είναι δυνατά.
Ήρθαν και οι υπόλοιποι. Μόλις σήκωσα το ψάρι μαζεύτηκαν και διάφοροι λουόμενοι.
Οι φωτογραφίες πήραν και έδωσαν. Πόσοι θα έχουν πιάσει αυτό το ψάρι αύριο και με
πόσους διαφορετικούς τρόπους σκέφτομαι, και χαμογελάω. Κάποιος όμως στο ντόκο
δεν ήθελε να φωτογραφηθεί με το ψάρι, και κρατώντας ένα παχυλό πορτοφόλι ρωτάει
σίγουρος για την απάντηση μου. Θα μου δώσεις το μεγάλο ή τα μικρότερα ?
Αγαπητέ μου δεν πουλάω ψάρια.
Έλα ρε μεγάλε, να βγάλεις και τις βενζίνες των διακοπών σου.
Δεν πουλάω ψάρια. Το κάνω για το κέφι μου. Πάρε την παρέα σου και το βράδυ είσαστε
καλεσμένοι μου στην ταβέρνα απέναντι.
Μα φεύγω τώρα με το σκάφος.
Καλύτερα είπα από μέσα μου, και γυρνώντας στους υπόλοιπους παρευρισκόμενους
επανέλαβα μεγαλόφωνα την πρόσκληση για το βράδυ.
Μετά απευθύνθηκα με ύφος ζόρικο στο κολλητό μου. Την επόμενη φορά που θα πεις
"τόση ώρα γι' αυτό", Θα γίνει της π'''t@Ν@ς. Οι αγκαλιές και τα γέλια που ακολούθησαν
στόλισαν το καλοκαιρινό απόγευμα όπως τα φωτάκια στα δέντρα πάνω από το μακρύ
τραπέζι που ετοιμάστηκε δίπλα στο κύμα.
Οι καλεσμένοι μας σαν φίλοι απ' τα παλιά σε ένα ραντεβού επανένωσης .
Όμορφες οικογένειες, όμορφα ζευγάρια, όμορφη νύχτα, όμορφοι άνθρωποι.
Νοιώσαμε "χορτάτοι" φιλαράκια. Και δεν ήταν η σούπα και οι μεζέδες, ήταν το απλό
και αυτονόητο. Η ζωή είναι ταξίδι… κάντε το όμορφο.