MENU
MENU

ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Κείμενο - φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου


 


Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν έκανα τον πρώτο μου περίπλου στο Άγιο Όρος, είχα ήδη εντυπωθεί με τρόπο εμφατικό, τη γοητεία των περιγραφών για τη μυσταγωγία, την προσήλωση, τον ασκητικό τρόπο ζωής , τη γοητεία αν θέλετε του διαφορετικού και του απόκοσμου ...

... με το φυσικό τοπίο και ανάγλυφο, όσο τουλάχιστον φαίνεται από τη θάλασσα. Δημιουργήθηκε μια έντονη επιθυμία για προσέγγιση και γνωριμία με το ξεχωριστό αυτό μέρος.
 

Όσο περνούσαν τα χρόνια, η επιθυμία μου αυτή, ερχόταν μέσα από ολοένα και πιο αυστηρά κριτήρια επιλογής και αξιολόγησης συνθηκών και συγκυριών για την πραγματοποίηση της. Δεν ήθελα να είναι κάτι σαν ραντεβού, αλλά εστιασμένη προετοιμασία από ψυχική διάθεση κυρίως. Ήθελα να νοιώσω προσμονή και ανυπομονησία. Για να εκτιμήσω το περιβάλλον, σε κάθε του έκφανση.
 

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε. Δόθηκαν κάποιες ευκαιρίες και στο παρελθόν, που όμως δεν έγιναν γεγονός. Ώσπου πέρυσι, έγινε η πρώτη επίσκεψη. Σε πέντε μονές, όσες επέτρεπε το διαμονητήριο. Τι είναι αυτό: Το έγγραφο που εκδίδει η αρμόδια υπηρεσία εποπτείας που εδρεύει στην Ουρανούπολη. Πρώτα θα πρέπει να καταθέσετε αίτηση στη συγκεκριμένη υπηρεσία, να κοινοποιηθεί στις μονές και όταν συγκατανεύσουν, εκδίδεται από την υπηρεσία κατά την επίσκεψη σας εκεί, ώστε να γίνει εφικτή η είσοδος.
 

Για την προσέγγιση στις μονές, υπάρχουν δύο τρόποι, πάντοτε με την επίδειξη του διαμονητηρίου. Το ταχύπλοο κλειστού τύπου, που μεταφέρει μόνο επιβάτες και το ferry boat, που μεταφέρει ως και βαριά οχήματα. Κάθε παραθαλάσσια μονή, διαθέτει αρσανά, ένα μικρό και μάλλον στενό ντόκο, όπου ο καταπέλτης κατεβαίνει για λίγα δευτερόλεπτα. Το σκάφος δεν δένει και η μανούβρα γίνεται μόνο με τους κινητήρες. Γι αυτό και η επι – αποβίβαση, γίνεται ‘στο φτερό’.
 

Μεσημέρι Πέμπτης, ξεκινήσαμε από την Αθήνα οι τέσσερις, για να επισκεφθούμε κατά πρώτον την Ι.Μ. Ξενοφώντος. Ο Γιάννης, που έχει χάσει το μέτρημα στις επισκέψεις, ο Σταμάτης και ο Θανάσης για πρώτη φορά και εγώ για δεύτερη, όπως έχω ήδη αναφέρει. Αφού διανυκτερεύσαμε στην Ουρανούπολη, πήραμε τα διαμονητήρια και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο, που ήταν κατάμεστο από επισκέπτες.
 

Με τον τρόπο που περιέγραψα, κατεβήκαμε στον αρσανά της Μονής. Ανεβήκαμε στην πετρόχτιστη ράμπα και περάσαμε την επιβλητική είσοδο. Από την πρώτη ματιά, τις εντυπώσεις κερδίζει το ιδιαίτερα προσεγμένο και φροντισμένο περιβάλλον της Μονής, κάτι για το οποίο φροντίζουν οι μοναχοί με ίδιο κόπο και μέσα. Περάσαμε στο αρχονταρίκι, όπου μας υποδέχθηκε εγκάρδια ο μοναχός Ιωσήφ. Κεραστήκαμε λουκούμι και καφέ, καταχωρήσαμε τα στοιχεία μας στο βιβλίο και ταχτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο. Από εδώ και πέρα, μπαίναμε στο σύννεφο.
 

Η Μονή ιδρύθηκε λίγο πριν το 998. Με σιγίλλιο του Πατριάρχη Γαβριήλ Δ΄ έγινε κοινοβιακή το 1784 και έκτοτε λειτουργεί μέχρι σήμερα. Η σημερινή μορφή της μονής είναι αποτέλεσμα σειράς επισκευών και επεκτάσεων που ολοκληρώθηκαν στο τέλος περίπου του 18ου αιώνα. Η Μονή Ξενοφώντος έχει δύο Καθολικά τιμώμενα στον Άγιο Γεώργιο. Το παλαιότερο είναι από τα μικρότερα του Αγίου Όρους και ο νάρθηκας του εφάπτεται ουσιαστικά στην ανατολική πλευρά της Τράπεζας. Οι πολύ ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες του κυρίως ναού είναι του Κρητικού ζωγράφου Αντωνίου και χρονολογούνται περί το 1544. Το νεότερο Καθολικό θεμελιώθηκε από το Φιλόθεο το 1817, και περατώθηκε σε είκοσι χρόνια. Η μονή κατέχει ως μέγα θησαύρισμα τη θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου της Οδηγήτριας.
Κατά την εποχή του Ρώσου μοναχού Βασιλείου Μπάρσκι (1744) αναφέρεται, και περιέργως μεταξύ μόνο των Ρώσων, ως φημισμένο ίαμα - θαυματουργό, νερό που ανέβλυζε στην άμμο στην αριστερή πλευρά της παραλίας της Μονής.
 

H μονή Ξενοφώντος έχει εξαρτήματά της, τη Σκήτη Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, δύο Κελλιά, του Aγίου Τρύφωνα και του Αγίου Νεκταρίου που βρίσκονται στην γεωγραφική της περιοχή, και το αντιπροσωπείο της του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές. Σε αυτά εγκαταβιώνουν πέντε μοναχοί. Επίσης διαθέτει τέσσερα Καθίσματα. Στα εξαρτήματά της διαβιούν δεκαπέντε μοναχοί. Η Μοναστική δύναμη της Μονής, σύνολο μοναχών και εξαρτηματικών, κυμαίνεται σήμερα στα 50-55 άτομα.
 

Το δωμάτιο μας, ήταν τετράκλινο, με θέα στη θάλασσα, στην εξωτερική πλευρά του κτιρίου. Δίπλα ακριβώς, βγαίνοντας αριστερά, υπήρχε ένα μικρό μπαλκόνι, πραγματικό χαγιάτι. Περάσαμε αρκετές ώρες εκεί, βιγλάτορες στο ήρεμο πέλαγος. Ασορτί με την ατμόσφαιρα της μονής, ουρανός και θάλασσα, με λίγα σύννεφα την πρώτη ημέρα, χωρίς θορύβους και άλλα ενοχλητικά, μας αφομοίωσαν αμέσως σε μια άλλη σχέση με την πραγματικότητα.
 

Κατεβήκαμε στον εσπερινό. Ο μικρός ναός του Αγίου Γεωργίου, βρισκόταν σε μερική επισκευή και ανακαίνιση, εν όψει της πανήγυρης σε λίγες ημέρες. Έπειτα από μία ώρα, με το τέλος της λειτουργίας, περίπου πέντε το απόγευμα, περάσαμε στην τραπεζαρία. Για την κουζίνα των μοναστηριών στο Άγιο Όρος, πριν το επισκεφθώ, είχα ακούσει πολλά και διάφορα. Προφανώς, όσοι διαδίδουν περί του αντιθέτου, είναι μάλλον κακομαθημένοι σε γκουρμέ και συναφείς … εμπνεύσεις. Εδώ, η κουζίνα περιλαμβάνει γεύματα λιτά μα περιεκτικά, χωρίς κανενός είδους καρύκευμα, με πραγματικά αγνά υλικά, μαγειρεμένα όμως με ξεχωριστό τρόπο. Αγιορείτικο.
 

Παρακολουθήσαμε και την παράκληση, στον ίδιο ναό. Είχε πάρει να σουρουπώνει, όταν με τον πατέρα Ιωσήφ, πήραμε το δρόμο για το Αγίασμα. Μια μικρή πηγή δίπλα στη θάλασσα, σε πολύ μικρή απόσταση από το μοναστήρι. Μας διέθεσε και τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του μαζί μας, σε ένα μικρό πέτρινο περίπτερο, πάνω στη θάλασσα. Όταν μας άφησε, περπατήσαμε λίγα μέτρα και ανεβήκαμε σε ένα ξύλινο εξώστη δίπλα στο κοιμητήριο. Η θέα του δειλινού, η ηρεμία της θάλασσας και του τοπίου, μας χάρισαν απίστευτες στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης.
 

Το αρχονταρίκι έκλεινε με τη δύση του ήλιου και έτσι αποτραβηχτήκαμε στο δωμάτιο μας. Για τον Γιάννη και τον Σταμάτη, η νύχτα θα ήταν πιο ‘μικρή’ καθώς ήθελαν να παρακολουθήσουν τον όρθρο. Όπως και έγινε.
 

Κατά τις επτά το πρωί, παρακολουθούσαμε όλοι μαζί το τέλος της λειτουργίας. Η τραπεζαρία ήταν στρωμένη για το μεσημεριανό μας. Όσο και αν ακούγεται ,,, κάπως, το επόμενο γεύμα, το δείπνο, είναι όπως περιέγραψα στις πέντε το απόγευμα. Και όμως, δεν πεινάει κανείς.
 

Το ρολόι, έδειχνε εννιά περασμένες, όταν χωρίς αποσκευές, ξεκινήσαμε για τη Μονή Παντελεήμονος, το ρώσικο αν προτιμάτε. Η απόσταση, είναι περίπου τέσσερα χιλιόμετρα και ένας μέσος χρόνος για να την καλύψει κανείς, είναι περίπου 50 λεπτά. Η διαδρομή είναι πάνω σε χωμάτινο δρόμο, βατή, με λίγο ανήφορο. Επειδή η σήμανση δεν βοηθάει, όταν ξεκινήσετε από τη Μονή Ξενοφώντος, απλά θα πηγαίνετε δεξιά, σε όποια διασταύρωση βρεθείτε.

Η Μονή Παντελεήμονος, είναι μία από τις μεγαλύτερες και καλύτερα οργανωμένες του Αγίου Όρους. Ιδρύθηκε στις αρχές του 11ου αι., αρχικά στη θέση Παλαιομονάστηρο. Πυρπολήθηκε τον 13ο αι. και στη συνέχεια τέθηκε υπό την προστασία των Σέρβων Βασιλέων. Από τον 14o αι. ονομάζεται σε έγγραφα Μονή των Ρώσων. Τον 17ο αι. περιέπεσε σε παρακμή. Το σημερινό μοναστήρι χτίστηκε το 1765. Το οκτάτρουλο καθολικό του μοναστηριού, αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα, χτίστηκε στα χρόνια 1812-21. Το τέμπλο είναι ρωσικής τέχνης. Η τράπεζα χτίστηκε το 1892. Στο καμπαναριό, η μεγάλη καμπάνα έχει περιφέρεια 8,71 μ., διάμετρο 2,71 μ. και βάρος 13 τόνους. Υπάρχουν ακόμα άλλες 32 καμπάνες. Οι ακολουθίες στην εκκλησία ψάλλονται στα ελληνικά και τα ρωσικά. Στη βιβλιοθήκη φυλάσσονται 1.064 χειρόγραφοι κώδικες και 25.000 τόμοι βιβλίων, ελληνικών και σλαβικών. Αξίζει να δείτε, το μεγάλο καμπαναριό κατασκευής 1893, με τη μεγαλύτερη αγειορίτικη καμπάνα, καθώς και τη βιβλιοθήκη της Μονής με τα σπάνια εικονογραφημένα χειρόγραφα.
 

Η περιήγηση μας εκεί, κράτησε περίπου δύο ώρες. Βόλτα στο προαύλιο και τα κτίρια, προσκύνημα στα Ιερά Λείψανα, επίσκεψη στην έκθεση και από μία κούπα ‘ρούσικο’ τσάι στο Αρχονταρίκι.
Λίγο πριν από τις 12, συνεχίσαμε προς τη Μονή Ξηροποτάμου, που βρίσκεται πάνω από τη Δάφνη, το επίνειο του Αγίου Όρους. Η διαδρομή, είναι κάτι λιγότερο από 3 χιλιόμετρα. Τα πρώτα μέτρα, είναι βατός χωματόδρομος. Σε κάποιο ξέφωτο, θα βρείτε πινακίδα, που δείχνει προς Δάφνη, χωρίς κάτι ανάλογο για το μοναστήρι. Θα ακολουθήσετε αυτή την ένδειξη. Η διαδρομή, είναι πλέον μονοπάτι, που τα έχει όλα. Λιθόστρωτο, πέτρες, χώμα, ανήφορο, πέρασμα πάνω από δύο πέτρινα γεφύρια. Σε κάποια κομμάτια, τα δέντρα σκεπάζουν ολόκληρη τη θέα. Δεν λείπει η σκιά, σε αρκετά κομμάτια της διαδρομής, αυτό όμως μέχρι το μεσημέρι. Κατόπιν, ο ήλιος χαμηλώνει προς τη δύση και η σκιές γίνονται σπάνιες. Όταν περάσετε το δεύτερο γεφύρι, να ξέρετε ότι σας μένουν λίγα ακόμη λεπτά μέχρι να δείτε τη Μονή. Απλά κάνετε υπομονή για τον τελευταίο ανήφορο. Θα βρεθείτε στον κεντρικό δρόμο και από εκεί το μοναστήρι φαίνεται σε απόσταση πέντε λεπτών. Συνεχίστε και να ακολουθήσετε τον κάτω δρόμο στη διασταύρωση, αυτόν που δείχνει προς το parking.
 

Η Μονή Ξηροποτάμου, είναι πολύ περιποιημένη σε όλα τα της κτίρια. Χαρακτηριστικό της, τα μεγάλα πέτρινα σκαλοπάτια στην είσοδο και ο ελεύθερος χώρος εσωτερικά, που δεν είναι στρωμένος με κάποιο υλικό, αλλά παραμένει χώμα με περιποιημένο χόρτο. Ιδρύθηκε από τον μοναχό Παύλο Ξηροποταμινό που μόνασε την εποχή του Οσίου Αθανασίου τον Αθωνίτη, (τέλη του 10ου αιώνα). Η δε ακμή της οφείλεται στους Παλαιολόγους. Στη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατά τον 16ο αιώνα στη Μονή αυτή στάθηκε μέγας ευεργέτης ο Σουλτάνος Σελίμ Β΄ που τη νίκη του εναντίον των Μαμελούκων της Τυνησίας, κατόπιν θαυματουργού εμφάνισης σαράντα πολεμιστών, την απέδωσε στους Αγίους τεσσαράκοντα μάρτυρες, προστάτες της Μονής.
 

Το καθολικό της είναι αφιερωμένο στους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες. Μεταξύ των κειμηλίων που φυλάσσονται στο Καθολικό συμπεριλαμβάνεται το μεγαλύτερο τεμάχιο Tιμίου Ξύλου που υπάρχει στον κόσμο (Έχει μήκος 31 εκατοστά, πλάτος 16 και πάχος 25 εκατοστά. Κατά μία παράδοση είναι δώρο του αυτοκράτορα Pωμανού A', ενώ κατά μία άλλη αποτελεί αφιέρωμα της Αυτοκράτειρας Πουλχερίας), άλλα μικρότερα τεμάχια του ίδιου ξύλου, λειψανοθήκη με οστά των Aγίων Σαράντα και άλλες με λείψανα αγίων. H μονή διαθέτει πολλά και αξιόλογα κειμήλια. Φυλάσσεται επίσης μέρος από τα δώρα των Mάγων που προσκύνησαν τη γέννηση του Χριστού, τμήμα από τον Aκάνθινο Στέφανο, το Σπόγγο και τη Xλαμύδα. Σε λειψανοθήκες, βρίσκονται τα λείψανα εξήντα ενός Aγίων Η μονή Ξηροποτάμου έχει συνολικά εντός και εκτός του μοναστηριακού της συγκροτήματος 16 παρεκκλήσια. Μέσα είναι επτά από τα οποία τα 5 είναι αγιογραφημένα. Στο Καθολικό αμφίπλευρα της λιτής υπάρχουν δύο αγιογραφημένα παρεκκλήσια των Αρχαγγέλων και των Aγίων Kωνσταντίνου και Eλένης. Από αυτά, που βρίσκονται στις πτέρυγες της μονής, τοιχογραφημένο είναι εκείνο της Υψώσεως του Tιμίου Σταυρού στη νοτιοδυτική γωνία. Τα υπόλοιπα φέρουν μόνον φορητές εικόνες και είναι του Προδρόμου και των Eισοδίων της Θεοτόκου στη δυτική πτέρυγα, και του Aγίου Θεοδοσίου και του Aγίου Γεωργίου στην ανατολική πτέρυγα της μονής. Έξω από τη μονή βρίσκονται τα άλλα εννέα παρεκκλήσια. Το κοιμητήριο της μονής Ξηροποτάμου είναι αφιερωμένο στους Άγιους Πάντες
 

Στο αρχονταρίκι, μας υποδέχθηκαν εγκάρδια με τσίπουρο και ισλί, αν το έχω γράψει σωστά, ένα είδος γεμιστού μελομακάρονου. Πιστέψτε με, απίστευτες γεύσεις. Μαρμελάδας, γιαουρτιού, ζυμωτού ψωμιού, ελιάς …
 

Στις μία το μεσημέρι, περάσαμε στον Ιερό Ναό και προσκυνήσαμε τα Άγια Λείψανα. Αν και δεν είναι στις καθημερινές συνήθειες των μοναχών, μας προσέφεραν γεύμα. Ενώ εμείς μιλάμε για οικολογικές καλλιέργειες, μακάρι να μπορούσαν όλοι να γευτούν ένα από τα μήλα, παραγωγής της Μονής. Ένα από τα περιστατικά που μας ‘έμεινε’, ήταν το καφεδάκι που φτιάξαμε μόνοι και απολαύσαμε στο περίπτερο με θέα στο πέλαγος.
Ο δρόμος της επιστροφής, ήταν πιο εύκολος, με την έννοια πως πλέον το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ήταν σε κατωφέρειες. Περάσαμε και πάλι από τη Μονή Ξηροποτάμου και σε λιγότερο από μία ώρα περνούσαμε το κατώφλι του ‘δικούμας’ μοναστηριού. Ένα μπάνιο στα γρήγορα, εσπερινός στο μεγάλο ναό και δείπνο. Αυτή τη φορά, δεν πήγα μαζί με τους άλλους στο χθεσινό περίπτερο δίπλα στο κοιμητήριο, αλλά είδα τον ήλιο να βυθίζεται στη θάλασσα από τον αρσανά της Μονής. Το σημερινό, θα ήταν το δεύτερο και τελευταίο βράδυ μας στη Μονή Ξενοφώντος, που ούτως ή άλλως, δεν θα δεχόταν επισκέπτες την επόμενη εβδομάδα, λόγω των προετοιμασιών για την πανήγυρη. Το διαμονητήριο μας, έδειχνε προς την Ι. Μονή Δοχειαρίου.
 

Μετά το πρωινό, έχοντας μαζέψει τα πράγματά μας στα σακίδια, πήραμε τον ελαφρύ ανήφορο προς το νέο μας τόπο φιλοξενίας. Η Μονή Δοχειαρίου βρίσκεται μεταξύ των μοναστηριών Ξενοφώντος και Κωνσταμονίτου. Η παράδοση ανάγει την ίδρυση του μοναστηριού στον άγιο Ευθύμιο, μαθητή και συνασκητή του αγίου Αθανασίου, τον 10o αι. Ευεργέτης του μοναστηριού υπήρξε o βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Ζ’ Δούκας (1071-1078). Το 1568 χτίστηκε το καθολικό, που είναι αφιερωμένο στο όνομα των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και ιστορημένο από τον ζωγράφο Θεοφάνη. Στο μοναστήρι υπάρχουν 10 παρεκκλήσια. Η βιβλιοθήκη έχει περισσότερα από 400 χειρόγραφα και 1.500 τόμους βιβλίων.
 

Η διαδρομή, γίνεται δίπλα στη θάλασσα. Με μέτριο ρυθμό, μισή ώρα είναι αρκετή για να σας φέρει στην είσοδο της. Ήδη, με το δεδομένο της πανήγυρης, όπου δεν απαιτείται διαμονητήριο, υπήρχε ήδη μεγάλος αριθμός προσκυνητών, που αυξανόταν διαρκώς, για να φθάσει τελικά περί τα 800 άτομα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, επιστρατεύονται όλες οι δυνατές λύσεις και γίνεται πραγματική κατάληψη σε κάθε χώρο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για διανυκτέρευση.
 

Τακτοποιηθήκαμε σε θάλαμο με 36 κρεβάτια, που στην πλειοψηφία τους φιλοξένησαν ρώσους προσκυνητές. Κανένα πρόβλημα. Μπήκαμε στους ρυθμούς και απολαύσαμε το πρώτο γεύμα. Η τραπεζαρία, με συνοπτικές διαδικασίες, στρώθηκε δύο φορές για να εξυπηρετήσει το σύνολο των επισκεπτών. Ο ηγούμενος, μια εκπληκτική φυσιογνωμία σε προσέγγιση κοσμικών και θρησκευτικής παρουσίας, είχε αναγγείλει για τις τέσσερις το μεσημέρι, την άφιξη αντιπροσωπείας από την Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας προεξάρχοντος του Ηγούμενου της μονής, που θα πλαισίωναν σαν δεξιοί ψάλτες το εκκλησίασμα εν όψει της αγρυπνίας που θα ακολουθούσε.
 

Είχε ήδη σκοτεινιάσει και άρχισε η λειτουργία. Κατά την άποψη μου, εικόνες και video, μόνο ελάχιστα πράγματα μπορεί να δείξουν, από την αίσθηση των στιγμών. Ένα απολύτως κατανυκτικό περιβάλλον, μόνο υπό των φως των κεριών, η θεία λειτουργία σκορπούσε χορωδιακούς ήχους, που κανένα επίθετο δεν μπορεί να αποδώσει σε υπόσταση. Απίστευτης αρμονίας ακούσματα, που τα λόγια δεν μπορούν να καταγράψουν τα αισθήματα και να περιγράψουν τις στιγμές.
 

Με μια μικρή διακοπή λίγο πριν το ξημέρωμα, η αγρυπνία τερματίστηκε το πρωί. Κανείς δεν έδειχνε εξουθενωμένος. Η σωματική κούραση που μπορεί να υπήρχε, παραμόνευε να δείξει τα σημάδια της μακριά από το Άγιο όρος. Πήραμε το ‘ταχύπλοο’ τελικά, για να γλυτώσουμε καμιά ώρα στην επιστροφή. Δρομολόγιο με 12 – 13 κόμβους για τους 30 περίπου επιβάτες, ταχύτητα περίπου διπλάσια από αυτή των ferries, που κάνουν και κάποιες στάσεις ενδιάμεσα.
 

Το να περιγράψω την επιστροφή, δεν έχει καμία αξία πιστεύω. Από το ορμητήριο μας στο Γέρακα, η απόσταση είναι 630 χλμ. μέχρι την Ουρανούπολη, τα 550 στις εθνικές οδούς. Επιστρέψαμε κατά τις εννέα το βράδυ, έπειτα από μια στάση στον Καραβόμυλο για δικό μας ανεφοδιασμό.

Εν όψει του επόμενου …
 

Powered by Blog - Widget
Τα cookies είναι σημαντικά για την εύρυθμη λειτουργία του psarema-skafos.gr και για την βελτίωση της online εμπειρία σας.
Επιλέξτε «Αποδοχή» ή «Ρυθμίσεις» για να ορίσετε τις επιλογές σας.