Κείμενο - Φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος
Ο Χειμώνας είναι η εποχή των καλών λυθρινιών, όπου και ψαρεύονται ευκολότερα, ενώ ξεκινούν να αποκτούν βάρος από τον Οκτώβριο. Ο λύθρινας είναι από τα ομορφότερα και νοστιμότερα ψάρια. Το καλό και πρώτης κατηγορίας αυτό ψάρι, δεν πρόκειται βεβαίως να πιαστεί με τυχαία αλιευτικά εργαλεία, δολώματα και τεχνική.
Το Λυθρίνι είναι μίζερο όσον αφορά τη διατροφή του και πρέπει να του «σερβίρουμε» το δόλωμα όσο μπορούμε πιο φρέσκο, ζωντανό κατά προτίμηση και ποτέ κατ' επανάληψη. Αν πιάσουμε ένα λυθρίνι με δόλωμα καραβιδάκι ζωντανό, που είναι από τα αγαπημένα του, την επόμενη φορά δεν θα του το προσφέρουμε αμέσως, το αφήνουμε να το ζητήσει, έτσι θα το φάει πιο εύκολα. Μετά από δύο κατεβάσματα με κάποιο άλλο δόλωμα, όπως γαρίδα, δολώνουμε εκ νέου με καραβιδάκι και ο λύθρινας το αρπάζει! Κάτι άλλο που χρειάζεται να προσέξουμε είναι ότι δεν θα πρέπει να πάμε για ψάρεμα με ένα δόλωμα, καλύτερα να έχουμε τουλάχιστον τρία διαφορετικά, όπως γαρίδα, καραβιδάκι και σκουλήκι, γιατί όπως είπαμε είναι ψάρι εκλεκτικό και οι προτιμήσεις του είναι κάπως απρόβλεπτες.
ΑΓΚΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΡΜΑΤΩΣΙΕΣ
Τα αλιευτικά εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουμε είναι διπλάρι ή και μονάγκιστρο, ενώ το κοινό και στις δύο περιπτώσεις είναι η ποιότητα των υλικών. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αγκίστρι με μέτρια κοιλιά με μεσαίο έως μακρύ στέλεχος, που όμως πρέπει να διαθέτει αρπάδι που καρφώνει με το παραμικρό. Τα παράμαλλα για το διπλάρι θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 60 πόντοι, ενώ για το μονάγκιστρο 80 πόντοι έως 1 μέτρο.
Ο ΛΙΘΡΙΝΑΣ
Το λυθρίνι ανήκει στην οικογένεια των σπαριδών, μοιάζει σχηματικά με την τσιπούρα ενώ το επιστημονικό του όνομα είναι «πάγελλος ο ερυθρίνος». Σε ψαράδικες ονομασίες από τόπο σε τόπο θα το συναντήσουμε και ως μερτζάνι, λεθρίνι ή λυθρινάρι. Έχει χρώμα κοκκινοπό στη ράχη και στα πλευρά, ενώ προς την κοιλιά γίνεται ρόζ. Έχει αυγοειδές σώμα που σκεπάζεται από κτενοειδή λέπια. Κατοικεί στα βαθιά, σε τραγάνες όπου κυνηγά μικροοργανισμούς και γενικά μόνο καθαρή τροφή για να τραφεί.
Τραγάνες υπάρχουν σε πολλά μέρη, εκεί θα βρούμε το εκλεκτό αυτό ψάρι που μπορεί να διαφέρει ελαφρώς από τόπο σε τόπο. Στις Κυκλάδες ή στον Παγασητικό για παράδειγμα συναντάμε το πελαγίσιο λυθρίνι με μια μαύρη στενή κηλίδα στα πλευρικά του πτερύγια, αλλά το βασικό χαρακτηριστικό του παραμένει, είναι το έντονο κόκκινο χρώμα στη ράχη και σταδιακά κόκκινο ανοικτό όσο πλησιάζουμε προς την κοιλιά.
ΤΟ ΤΣΙΜΠΗΜΑ
Σύμφωνα με την όρεξη του ψαριού, αν το λυθρίνι τσιμπάει με όρεξη (πράγμα πού συμβαίνει σπανιότατα), χρησιμοποιούμε κοντά παράμαλλα, όχι όμως κάτω από 40 πόντους, ενώ σε τσίμπημα χωρίς όρεξη ή μίζερο όπως συνηθίζει, χρησιμοποιούμε μακριά.
Σημαντικότατο ρόλο παίζει η αίσθηση της αφής, αυτό δηλαδή που θα νιώσουμε κατά την επαφή των δακτύλων μας με το ψάρι. Σπάνια θα αισθανθούμε δυνατό τσίμπημα, τις περισσότερες φορές ίσα - ίσα που το καταλαβαίνουμε, εκεί είναι που πρέπει να καρφώσουμε δυνατά και αποφασιστικά. Τότε θα νιώσουμε το κεφάλι που κάνει το λυθρίνι, μέχρι να το φέρουμε όμως πάνω στη βάρκα δεν είμαστε σίγουροι ότι έχει γίνει δικό μας.
Το ψάρι με πονηριά κατά την άνοδο προσπαθεί να προσπεράσει την αρματωσιά για αυτό πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τα κεφάλια του στο ανέβασμα, ενώ αν σταματήσουμε να τραβάμε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το χάσουμε, για αυτό μαζεύουμε πάντα σταθερά, αργά ή γρήγορα, διατηρώντας όμως επαφή με το ψάρι.
Βαρίδι χρησιμοποιούμε πάντα ανάλογα με το βάθος: που ψαρεύουμε μικρό βάθος μικρό βαρίδι, μεγάλο βάθος μεγάλο βαρίδι.
ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ
Απαραίτητο, όργανο στο ψάρεμά μας είναι το βυθόμετρο. Με το όργανο αυτό επιλέγουμε τον τόπο ψαρέματος, αναζητώντας την τραγάνα όπου ζουν τα λυθρίνια και τα παραπλήσια με αυτά ψάρια όπως τα φαγκρόπουλα, οι μπαλάδες, ή τα τσαούσια,
Το ψάρεμα του λυθρινιού γίνεται με το γνωστό τρόπο της καθετής και φυσικά οι καλύτερες εποχές είναι μέχρι την Άνοιξη, όπου τα βράχια και γενικότερα οι τραγάνες του βυθού συνήθως δε έχουν φύκια, γεγονός που διευκολύνει το ψάρεμα,
ΨΑΡΕΜΑ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ
Όταν ψαρεύουμε μεσοπέλαγα, χάνουμε την επαφή μας με την πετονιά , γιατί το βάθος «σβήνει» τα τσιμπήματα των ψαριών. Όπως προαναφέραμε εκτός από Λυθρίνια, στους ίδιους τόπους βόσκουν φαγκρόπουλα, μπαλάδες και τσαούσια. Με οδηγό το βυθόμετρο, αρματώνουμε κατάλληλα την πετονιά, αρχίζοντας με 60άρα στην κεντρική μάνα, συνεχίζοντας με 40άρα μετά το στριφτάρι και δένουμε
10-12 αγκίστρια σε 35άρι παράμαλλο.
Απαραίτητο φυσικά και το βαρίδι, το οποίο πρέπει να έχει τόσο βάρος ώστε να φθάσει στο σημείο που επιλέξαμε χωρίς να παρασυρθεί από τα ρεύματα.
Θυμίζουμε ότι το παράμαλλο που βρίσκεται στο βαρίδι, είναι το πιο μακρύ και είναι δολωμένο με ζωντανό σκουλήκι ή καραβιδάκι, ενώ στα υπόλοιπα αγκίστρια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και γαρίδα.
Αφήνουμε να «ψαρέψει» το όλο σύστημα περίπου 5 με 8 λεπτά και μετά τραβάμε την πετονιά με ηλεκτρικό μηχανάκι ή χειροκίνητα αναλόγως του βάθους.
Σε αυτά τα βάθη τα μολύβια συνήθως αντικαθίστανται με τεχνητά βάρη όπως πέτρες από την παραλία, αλλά ποτέ τσιμεντόλιθοι !!! Σκοπός μας είναι να προστατεύουμε και όχι να καταστρέφουμε τη θάλασσα.
Το δέσιμο που θα κάνουμε στην πέτρα θα πρέπει να γίνει με πολλή ψιλή πετονιά, με σκοπό να κόψουμε το βάρος και να τραβήξουμε στη βάρκα μόνο τα αγκίστρια με τα πιασμένα ψάρια. Μια απότομη κίνηση έχει ως αποτέλεσμα να κοπεί η ψιλή πετονιά με την οποία είναι δεμένη η πέτρα κι έτσι το ανέβασμα γίνεται ευκολότερα.
ΚΑΛΑΡΟΝΤΑΣ
Κατά το ανέβασμα έχουμε δύο επιλογές: Η μία είναι με τα χέρια και η άλλη με μηχανάκι για να μην κουραζόμαστε και κυρίως για να μην υποφέρουν τα δάκτυλα των χεριών μας. Όλα αυτά μέχρι τα 30 περίπου μέτρα, μετά αναλαμβάνουμε εμείς, αφού θα έχουμε και την αίσθηση των «κτυπημάτων» των ψαριών. Αυτή άλλωστε είναι η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός όταν τα αγκίστρια μας έχουν ψάρια.
Ακριβώς όμως λόγω ενθουσιασμού και κούρασης, υπάρχει το ενδεχόμενο η πετονιά να πέφτει ακανόνιστα στο σκάφος και κατά συνέπεια να μπερδευτεί. Βεβαίως όσο πιο χοντρή είναι η πετονιά, τόσο περισσότερο λιγοστεύει ο κίνδυνος για κάτι τέτοιο, αλλά καλό είναι να προσέχουμε πάνω στον ενθουσιασμό μας, είναι προτιμότερο να χαθεί ένα ψάρι, παρά το αλιευτικό υλικό μας.
