MENU
MENU

Πειραιάς - Μάλτα - Πειραιάς

Κείμενο: Κώστας Δενέζης


Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου


 


Για όσους είχαν διαβάσει τον υποβρύχιο κόσμο του περσινού Απριλίου ίσως θα θυμούνται το άρθρο «Πειραιάς - Κύπρος - Πειραιάς». Στο άρθρο εκείνο τελειώνοντας είχα γράψει, πως επιστρέφοντας από την Κύπρο, ο κάπτεν και αρχηγός της αποστολής Δημ. Καραγεωργίου, μεταξύ σοβαρού και αστείου είχε πει ...«Άντε και του χρόνου στη Μάλτα».

Δεν είχαν περάσει ούτε 5 μήνες από το γυρισμό μας και ένα βράδυ που τρώγαμε όλα τα μέλη της αποστολής στου Ψυρή, ο Καραγεωργίου μας ανακοίνωσε ότι ο γενικός αντιπρόσωπος της Mercury, Ζώης Ευσταθίου ήταν έτοιμος να σπονσονάρει το ταξίδι στη Μάλτα.
"Κύριοι", είπε ..... «φεύγουμε 25 Ιουλίου 1999, κανονίστε τις δουλειές σας.»
Σε κάθε μας συνάντηση όλο το χειμώνα, το θέμα Μάλτα είχε το πρώτο λόγο. Έτσι πέρασαν αυτοί οι 10 μήνες, αναπολώντας το ταξίδι στην Κύπρο και περιμένοντας τη μέρα που θα λύναμε κάβους για Μάλτα. Το μόνο που με ανησυχούσε, ήταν μήπως λόγω δουλειάς δεν κατάφερνα να φύγω.
2 Ιουνίου 1999...Τηλέφωνο ο Καραγεωργίου ... "μεγάλε 10 του μηνός έχουμε συνάντηση στα ουζάδικα στο πεδίο του Άρεως, πάρε τηλέφωνο και τους άλλους, 10 το βράδυ να είστε εκεί. "

10 Ιουνίου 1999 ... Ώρα 6 το απόγευμα, ενώ ψάχνω στο internet για καταδυτικά κέντρα της Μάλτας, έρχεται η Λένα (η κοπέλα που δουλεύει στο μαγαζί μου ). "Κώστα", μου λέει, "έχω σοβαρό πρόβλημα και δεν μπορώ να δουλέψω τις μέρες που μου ζητάς. " !!!!!!!!
Δώδεκα εγκεφαλικά, τρία εμφράγματα του μυοκαρδίου και 14 υποξίες μόλις το άκουσα.
Το σκέφτηκα από εδώ το σκέφτηκα από εκεί, τζίφος, η αδελφή μου γράφει εξετάσεις για το πτυχίο, η μητέρα μου είναι στο άλλο μαγαζί μας στον Κορυδαλλό, το μαγαζί δεν γίνεται να κλείσει, οπότε..... Κωστάκη ξέχνα την Μάλτα.
Και τρωω άλλο ένα σετ από τα εγκεφαλικά και τις υποξίες. Τελικά την λύση έδωσε η μητέρα (ά ρε μάνα ατελείωτη), μη ρωτάτε πως, θα ξευτελιστούμε ως έμποροι.


23 Ιουνίου 1999 ... τελικό ραντεβού των μελών της αποστολής, στη Γλυφάδα. Μετά από διαταγή του sir Στέλιου Δούκα φοράγαμε τα ίδια ρούχα με πέρσι για να πάει γούρι (γεια σου καπετάνιο προληπτικέ).


25 Ιουνίου 1999 ... στις 15:30 φορτώνουμε το θηριώδες EAGLE 6,50 με τα 200 οικονομικά άλογα της Mercury optimax. To σκάφος έπεσε από την γλίστρα στο Καλαμάκι, ενώ το Oceanic και το Predator με τις 150αρες optimaχ θα έπεφταν από την Ανάβυσσο. Αν και το ραντεβού είχε δοθεί στις 16:30 στην Σαλαμίνα, λόγω καθυστέρησης δυο ατόμων της αποστολής, ξεκινήσαμε στις 19:00 με προορισμό το Γαλαξίδι. Μετά από 20 λεπτά με ένα 3αράκι όρτσα, δέναμε στην διώρυγα του Ισθμού. Εκεί τα μικρά σκάφη δένουν, και πληρώνουν στο γραφείο (11.800δρχ για σκάφη έως 7 μέτρα), ενώ για τα μεγάλα πηγαίνει με σκάφος εισπράκτορας. Μέχρι να γίνουν οι διατυπώσεις και να βγει το καράβι που ερχόταν από τον Κορινθιακό ο ήλιος άρχισε να χάνεται. Πέρασμα του Ισθμούμε ηλιοβασίλεμα λοιπόν, και μέγιστη ταχύτητα διέλευσης 5 ναυτικά μίλια. Ήταν νύχτα όταν μπαίναμε στο Γαλαξίδι, δέσαμε, βρήκαμε δωμάτια, φάγαμε στην πιο κοντινή ταβέρνα και κοιμηθήκαμε. Το πρωί θα πλέαμε για Κεφαλονιά.

26 Ιουνίου 1999 ... Μετά από ένα αργό αργό πρωινό, γύρω στις 11 το πρωί πλέουμε στον Πατραϊκό με λαδιά και στις 16:10 μπαίνουμε στο λιμάνι του Αργοστολίου. Μέσω vhf επικοινωνούμε με μέλος του ναυτικού ομίλου Κεφαλονιάς και μας καθοδηγεί για το που θα δέσουμε. Τελικά δένουμε στην πισίνα του ομίλου. Ναι καλά διαβάσατε, η πισίνα του ομίλου είναι ένα πολύ καλά προστατευμένο κομμάτι θάλασσας, όπου προπονούνται τα παιδιά. Ο πολύ φιλικός κυρ. Γασπαράτος, έβαλε τα σκάφη μας στο καλύτερο μέρος, έφερε καύσιμα


ακριβώς δίπλα στις βάρκες μας, μας πήγε για φαγητό σ' ένα εξαίρετο εστιατόριο και μας βρήκε δωμάτια ακριβώς απέναντι από το σημείο που είχαμε δέσει. Αν μη τι άλλο αυτό σημαίνει φιλοξενία. Ύπνος λοιπόν πριν τις 23:00, για να είμαστε ξεκούραστοι. Το πρωί βάζαμε πλώρη για Ιταλία.

27 Ιουνίου 1999 ... έγερση στις 5 το πρωί, με όλους μας να ψάχνουμε απεγνωσμένα έναν καφέ και... τις νιτσεράδες μας, μιας και ο αέρας σήκωνε τα πάντα 5 το πρωί μέσα στο λιμάνι, ωρε γλέντια.
Το ανέκδοτο με τον τύπο που τα πίνει στο μπαρ και λέει «αρχίσαμεεεε» το ξέρετε; Ε λοιπόν αυτό φώναξα βγαίνοντας από το λιμάνι, ταλιράκι μεγάλε και όρτσα και καλά που έχουμε να κάνουμε μόνο 230 μίλια μεσοπέλαγα! ..... αυτό, σημαίνει «πακέτο» !!
Ήταν που νυστάζαμε, ήταν που είχε καιρό, ίσως το άγχος μιας πιθανής ζημιάς μεσοπέλαγα, δεν ξέρω τι, πάντως τα μίλια μαζεύονταν πολύ αργά. Ο καιρός άλλαζε συνέχεια πότε 4, πότε 5 πότε στα πλάγια μα πιο πολύ στο κόντρα, μας ταλαιπωρούσε μόνιμα μαζί με τον ήλιο που έκαιγε τρομερά. Μόνη επαφή μας με την στεριά, το δορυφορικό τηλέφωνο του Ο.Τ.Ε, που νοικιάσαμε την τελευταία μέρα. Με κόστος 20.000δρχ ημερησίως και 3 δολάρια Η.Π.Α το λεπτό, επικοινωνείς από οπουδήποτε στον κόσμο. Και εκεί που αναρωτιόμασταν μήπως έπρεπε να είχαμε πάει για αστακομακαρονάδα στη Τζια, η θάλασσα μας έδωσε μια μεγάλη χαρά. Πάνω από 100 δελφίνια έπαιζαν δίπλα μας για πάνω από μια ώρα ακόμα και όταν σταματήσαμε τα μοτέρ, αυτά χόρευαν μπροστά στην πλώρη μας.

Λίγο πριν δούμε τα βουνά της Ιταλίας, ο καιρός πήγαινε να μπουνατσάρει, έτσι αποφασίσαμε να κατέβουμε πιο νότια, προς τον κάβο Spartivento για να κερδίσουμε μίλια από την επομένη. Ο καιρός όμως χάλασε και πάλι, αλλά εμείς δεν κάναμε πίσω. Μετά από 15 ώρες και 315 μίλια πλεύσης στα ταραγμένα νερά της Αδριατικής, δέναμε στην πόλη της Σικελίας Tziarndini Naxos (παλιά αποικία της Νάξου). Βάλαμε καύσιμα πάνω ακριβώς στον ντόκο, με πολύ μεγάλη ευκολία και από ότι καταλάβαμε την επομένη, ο Σισιλιάνος βενζινάς μας έκλεψε μόνο... 80 λίτρα. Βέβαια μας έκανε δώρο καπελάκια, μην έχουμε και παράπονο.
Μετά ένας άλλος «καλός Σισιλιάνος» μας βρήκε δωμάτια και με μόνο 5.000 δρχ. για 1 ώρα προσφέρθηκε να μας φυλάει τα φουσκωτά από τους «κακούς». Επειδή πολλοί "κακοί" και "καλοί" κυκλοφορούσαν, τρεις από μας κοιμηθήκαμε στα φουσκωτά.

28 Ιουνίου 1999. Ξυπνήσαμε στις 8 το πρωί, ήρθαν και οι άλλοι από τα δωμάτια και ήπιαμε έναν καταπληκτικό cappuccino στο απέναντι cafe με ζεστά κρουασάν. Έπρεπε να πάρουμε τα αναβολικά μας, σήμερα η πλώρη σημάδευε την Μάλτα που απείχε μόλις ..... 230 μίλια από κει που διανυκτερεύσαμε. Ο καιρός; Άκου ερώτηση, 4 με 5 και πάντα στο κόντρα.
Μετά από 9,5 ώρες πλεύσης στην καρδιά της Μεσογείου, μπαίναμε στο λιμάνι της Μάλτας.
Το χρώμα της ώχρας και τα κάστρα είναι αυτά που σου κάνουν εντύπωση μόλις αντικρίσεις την Μάλτα. Χώρα με έντονο το Αραβικό στοιχείο. Ακόμα και η γλώσσα τους (τα Μαλτέζικα) είναι κάτι σχετικό με αραβοιταλικά. Έχει μόνο 450.000 κατοίκους που ασχολούνται αποκλειστικά με τον τουρισμό. Ταλαιπωρημένος λαός από πολλούς κατακτητές. Φοίνικες, Καρχηδόνιους, Γάλλους, Άγγλους και με χειρότερους τους Ρωμαίους, οι οποίοι είχαν ιδρύσει, πανεπιστήμιο βασανιστηρίων.
Πήγαμε κατευθείαν στο λιμεναρχείο, μας καλωσόρισαν και άρχισε μια τρομερή γραφειοκρατία με τα χαρτιά που έπρεπε να γίνουν, για την είσοδο μας στην χώρα.
Ρωτήσαμε για το πόσο κοστίζει η αμόλυβδη και ο λιμενικός μας είπε ... κρατιέστε; Μπράβο, γιατί ο Καραγεωργίου δεν κρατιόταν όταν άκουσε την τιμή και παρά λίγο να τον χάσουμε...... 3 λίρες Μάλτας η αμόλυβδη, δηλαδή 2100 δραχμές το λίτρο!!! Τελικά κόστισε 210 δρχ το λίτρο. Τώρα γιατί μας είπε αυτός τόσο; Κάνεις δεν ξέρει!
Αφού ξεροψηθήκαμε αρκετά περιμένοντας τα χαρτιά μας, πήγαμε για φαγητό στο πρώτο φαγάδικο που βρήκαμε και πέσαμε για ύπνο επίσης στο πρώτο ξενοδοχείο που βρήκαμε.
Πριν όμως κοιμηθούμε βγάλαμε τις υπηρεσίες σκοπιάς στα φουσκωτά.
Μη γελάτε καθόλου, ο λιμενικός μας το ξεκαθάρισε από την αρχή. "Έτσι και αφήσετε τα φουσκωτά από τα μάτια σας, μέρα ή νύχτα, θα γυρίσετε Ελλάδα με αεροπλάνο." Kάθε βράδυ λοιπόν θα μένανε στις βάρκες 3 άτομα και τα πρωινά εναλλάξ από ένας.

29 Ιουνίου 1999 ... . Εκτός από το ταξίδι, η αποστολή στην Μάλτα είχε κι άλλο σκοπό, να κάνουμε καταδύσεις σε ναυάγια της περιοχής. Γι αυτό και πρωί πρωί αρχίσαμε να ψάχνουμε για dive center. Μετά από δεκάδες τηλεφωνήματα, κλείσαμε να κάνουμε δυο βουτιές με το dive center Standart. Πήραμε το φουσκωτό του Γεράσιμου και πήγαμε στην περιοχή St. Pauls, 10 μίλια από την Sielma που είχαμε δέσει τις βάρκες.
Εκεί μας περίμενε ο dive master του κέντρου, μας πήρε με το βαν και μας πήγε στις εγκαταστάσεις τους για να πάρουμε εξοπλισμούς και κατόπιν με το δικό μας σκάφος μας πήγε 15 μίλια από το St. Paul's για κατάδυση. Βουτήξαμε σε ένα ναυαγισμένο ρυμουλκό με όνομα Rozi, που βρίσκετε στα 36 μέτρα. Το πλοίο ήταν όρθιο, σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Η ορατότητα ήταν καταπληκτική και μας βοήθησε να τραβήξουμε πολύ καλές φωτογραφίες αλλά και video. Γυρίσαμε πίσω στο καταδυτικό κέντρο και κανονίσαμε για την βουτιά της επόμενης μέρας. Μιας και δεν είχαμε καμία άλλη υποχρέωση για εκείνη την ημέρα αποφασίσαμε να κάνουμε ψαροντούφεκο. Θέλετε να μάθετε, αν έχει ψάρια στη Μάλτα ; Με μια λέξη για να το καταλάβετε καλά ..... ΤΙΠΟΤΑ.
Σε δυο ώρες ψάρεμα, δυο ψαρεντουφεκάδες κτυπήσαμε ότι είδαμε, 6 σκάρους όχι πάνω από μισό κιλό ο καθένας. Τώρα, αν είστε από αυτούς που δεν γουστάρουν με τίποτα να ψαρεύουν με τον «βάρβαρο» τρόπο της άπνοιας και τους ενοχλεί και ο ήλιος, τότε η Μάλτα είναι, το ιδανικό μέρος για εσάς! Από ορισμένα καταδυτικά κέντρα οργανώνονται και εκδρομές για ψάρεμα με μπουκάλες !!!! Και εμείς θέλαμε να πιάσουμε ψάρια με ελεύθερο !! Άψαροι μεν, παραδοσιακά τίμιοι δε, γυρίσαμε στην βάση μας για φαγητό.

30 Ιουνίου 1999. Η επόμενη μέρα ήταν πιο χαλαρή, μιας και όλα είχαν κανονιστεί στην εντέλεια. Μετά από ένα καλό πρωινό φύγαμε με το σκάφος του Γεράσιμου για την βουτιά στο ναυάγιο ενός τάνγκερ στα δυτικά της Μάλτας. Εκεί μας περίμενε ένας εκπαιδευτής του κέντρου, για να μας ξεναγήσει στο ναυάγιο. Το πλοίο βρίσκετε εκεί, μόνο 10 μήνες, μετά από μια φοβερή έκρηξη, που σκότωσε 9 άτομα και έκανε το σκαρί των 200 μέτρων να κάτσει για πάντα στα 32 μέτρα βάθος. Η ορατότητα, πάνω από 20 μέτρα και η θερμοκρασία νερού στους 23 βαθμούς, έκανε την κατάδυση να μοιάζει με θαύμα. Οι καλύτερες στιγμές της κατάδυσης: η διείσδυση μας στο μηχανοστάσιο και το ξεδίπλωμα της Ελληνικής σημαίας στην πλώρη του πλοίου για της απαραίτητες φωτογραφίες.
Η επιστροφή έγινε με το πουλμανάκι του κέντρου, το σκάφος μας είχε φύγει μιας και σήμερα οι καπεταναίοι θα έκαναν ανεφοδιασμό για το αυριανό μας πέρασμα στην Σικελία. Ένας ολόκληρος τόνος με αμόλυβδη είχε μπει στα τάνκια των τριών φουσκωτών, από το πλωτό βενζινάδικο σε λίγα μόνο λεπτά, πληρώνοντας 80 δρχ. το λίτρο.
Το βράδυ το πρόγραμμα είχε βόλτα στο κάστρο της Βαλέτας, που βρίσκεται στο μοναδικό λόφο της Μάλτας και φαγητό στο καλύτερο ίσως εστιατόριο της περιοχής έτσι για να αποχαιρετίσουμε την Μάλτα.

1 Ιουλίου 1999. Το σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα, όταν τα Mercury optimaχ έπαιρναν μπροστά. Προσπαθώντας και εμείς να κάνουμε το ίδιο, φτιάχναμε καφέ και φοράγαμε νιτσεράδες μιας και ο καιρός έδειχνε τα δόντια του ακόμα και μέσα στο καλά προστατευμένο λιμάνι της Μάλτας. Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει και ένα ταλιράκι φρέσκο ερχόταν από την μεριά της Ιταλίας (με λίγα λόγια πάλι όρτσα).
Χωρίς σχεδόν καθόλου στάσεις, φτάσαμε στα παράλια της Σικελίας και ανεβήκαμε αρκετά ψηλά για να κερδίσουμε μίλια. Όπως και ο Κάβο Μαλιάς, έτσι και το στενό Ιταλίας - Σικελίας (Μεσσίνα) έχει τους μύθους του για τους κακούς καιρούς που επικρατούν εκεί, έτσι για πάνω από δυο ώρες περνάγαμε «ντουβάρια» κοντά στα 7 μποφόρ. Κάτι τέτοια βλέπω και λατρεύω πιο πολύ τα αεροπλάνα.
Φτάσαμε αργά το μεσημέρι, στο Ιταλικό χωριό Locri κατάκοποι και ψημένοι από τον ήλιο και την αλμύρα. Δέσαμε σε μια καταπληκτική μαρίνα (Rossela) με όλα τα κομφόρ, μόνο οι καραμπινιέροι ήταν λίγο «διακριτικά» επιφυλακτικοί μαζί μας, στο τέλος όμως μέχρι ειδική άδεια μας έδωσαν για να φέρουμε καύσιμα από το κοντινό χωριό. Φάγαμε σε ένα καταπληκτικό παραδοσιακό Ιταλικό ταβερνάκι, που θύμιζε πιο πολύ σπίτι παρά φαγάδικο. Κανένας δεν είχε όρεξη για να ψάξει για δωμάτια, και έτσι αποφασίσαμε να κοιμηθούμε στα φουσκωτά. Το πρωί σαλπάραμε για Ελλάδα. Περνώντας μέσα σε μια εβδομάδα, δυο φορές την Αδριατική.

2 Ιουνίου 1999. Χαράματα και πάλι με τους καφέδες στα χέρια, τσεκάραμε τις τελευταίες λεπτομέρειες για το πέρασμα στην Ελλάδα.
Το G.P.S. του Στέλιου αρνείται πεισματικά να ανοίξει και σήμερα μέσα στο λιμάνι, έτσι για να υπάρχει κάτι που πάει στραβά, ανοίγει πάντα με μαθηματική ακρίβεια μόλις περνάμε το φάρο κάθε λιμανιού. Είχε και αυτό τις παραξενιές του, όπως όλοι μας. Ο καιρός 4 με 5 στα πλάγια όμως αυτή την φορά (πως το πάθε) έκανε τους καπετάνιους να χαίρονται για τα σκάφη και τα μοτέρ που είχαν επιλέξει, αφού οι γάστρες «διάβαζαν» τα κύματα με ταχύτητες που ξεπερνούσαν τα 35 μίλια. Φτάσαμε στο Αργοστόλι γύρω στις 16:20 και δέσαμε πάλι στο χώρο του ναυτικού ομίλου. Φάγαμε στο ίδιο εστιατόριο, βάλαμε καύσιμα με τον ίδιο τρόπο (μπετόνια - λάστιχο) και κοιμηθήκαμε στα ίδια δωμάτια, όπως την μέρα πριν την αναχώρηση για Ιταλία.

3 Ιουλίου 1999. Σήμερα ήταν η μέρα της επιστροφής και άρα της χαλάρωσης. Σύμμαχος και η θάλασσα, με μια απόλυτη μπουνάτσα. Οι γάστρες σχεδόν δεν ακούμπαγαν στο νερό, ενώ οι τρεις Mercury έσπρωχναν τα παραφορτωμένα φουσκωτά μας με ταχύτητες που ξεπερνούσαν τα 40 μίλια την ώρα, και καταναλώσεις άκρως γοητευτικές. Στη λαδιά το 200 Optimax, έκαιγε μόλις 1 λίτρo το μίλι και στον καιρό δεν ξεπέρασε το 1,3 ενώ τα 150 Optimax στην λαδιά 0,8 το μίλι και στα μπωφόρια μόλις το 1,1 λίτρο αμόλυβδης για κάθε ναυτικό μίλι.
Τελευταία στάση του ταξιδιού ήταν στο Ξυλόκαστρο. Καφεδάκι για τρία τέταρτα και τηλέφωνο στην διώρυγα για να δούμε πότε μπορούμε να περάσουμε......Εάν δεν έρθετε σε μισή ώρα, μας λέει ο υπεύθυνος, θα περιμένετε τουλάχιστον 2 ώρες.
Ποιος κάθετε τόση ώρα μέσα στον ήλιο; Κανείς βέβαια, πηδάμε στα φουσκωτά, με τα GPS να γράφουν ταχύτητες που ξεπερνούσαν τα 50 μίλια. Στο τσακ προλαβαίνουμε και μπαίνουμε στο κανάλι.
Πληρώσαμε στην έξοδο το ίδιο πάλι ποσό και σε λιγότερο από μια ώρα μπαίναμε κορνάροντας στην γλίστρα της Αγ. Μαρίνας.
Φίλοι και αγαπημένες είχαν μαζευτεί από νωρίς για να μας υποδεχθούν.

Τελειώνοντας θα χρησιμοποιήσω τα ίδια λόγια με τα οποία τελείωσα το άρθρο μου πέρσι, μετά το ταξίδι της Κύπρου. Ίσως γιατί είναι ρομαντικό σαν τέλος, ίσως γιατί πάει γούρι και καταφέρνω να κάνω ταξίδια σαν και αυτό με ανθρώπους που τους θεωρώ φίλους, ίσως ίσως ίσως ...
Όταν καθίσαμε για φαγητό την τελευταία βραδιά στη Μάλτα ο Καραγεωργίου έδωσε την ιδέα, ... του χρόνου Συρία.

Το ταξίδι αυτό ήταν ομολογουμένως για όσους συμμετείχαν μια εμπειρία ζωής. Όμως, οι δραστηριότητες δεν σταματούν ποτέ. Γιατί η θάλασσα είναι εκεί...... και περιμένει.
Η Συρία περιμένει.

Υ.Γ. Το ταξίδι δεν θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς την συμπαράσταση των :
Ζώης Ευσταθίου μηχανές θαλάσσης MERCURY
Ηλίας Περιμένης φουσκωτά OCEANIC
Αθανάσιος Χειλάκης φουσκωτά EAGLE
Και φουσκωτά PREDATOR Κ. Μιχαήλ - Γ. Μητρογιάννης Ο.Ε.

ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΗΤΑΝ :
EAGLE 6,50 200 OPTIMAX. Καπετάνιος Στέλιος Δούκας - Κουνάνης Γιώργος πλήρωμα - Τζενεβράκης Μιχάλης και Κώστας Δενέζης, εκπαιδευτές καταδύσεων.

OCEANIC 6,60 OPTIMAX 150. Καπετάνιος Καραγεωργίου Δημήτρης - Αδριώτης Α. πλήρωμα - Γιάννης Κουρουπάς εκπαιδευτής αυτοδυτών.

PREDATOR 6, 50 OPTIMAX 150. Καπετάνιος Γεράσιμος Τσικλής -Σταύρος Κοπίτας συγκυβερνήτης - Δημήτρης Χριστόπουλος Φωτογράφος
Εξοπλισμός ναυτιλίας
G.P.S - PLOTTER SITEX NAV ADD 1000 NT
G.P.S - PLOTTER GEONAV 6
G.P.S - MAGELLAN MERIDIEN XL
ΠΥΞΙΔΕΣ SUUNTO - RICHI - RIVIERA
V.H.F SKANTI TRP 3000 \ ECLIPSE \ APELCO
ΦΟΡΗΤΑ V.H.F. SI TEX, ICOM

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΥΣΙΜΩΝ. OCEANIC 500 lit \ EAGLE 460 lit \ PREDATOR 350 lit

Δενέζης Κωνσταντίνος
εκπαιδευτής αυτοδυτών - ελεύθερης κατάδυσης και ιατρικών πρώτων βοηθειών
 

Powered by Blog - Widget
Τα cookies είναι σημαντικά για την εύρυθμη λειτουργία του psarema-skafos.gr και για την βελτίωση της online εμπειρία σας.
Επιλέξτε «Αποδοχή» ή «Ρυθμίσεις» για να ορίσετε τις επιλογές σας.