Κείμενο - φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου
Το φυσικό ανάγλυφο της Πελοποννήσου, και η συχνή εναλλαγή μοναδικών τοπίων, είναι δύο μόνο από τους πολλούς λόγους που συγκεντρώνουν την προτίμηση των επισκεπτών. Όσο απομακρυνόμαστε από την Αθήνα και την Αττική, το οδικό δίκτυο γίνεται όλο και πιο φτωχό.
Οι νοτιότερες περιοχές, έχουν κυρίως δευτερεύοντες δρόμους, κάτι που δυσχεραίνει αρκετά το πέρασμα των επισκεπτών. Ίσως είναι ένας από τους βασικούς λόγους, για τους οποίους οι περιοχές αυτές έχουν μείνει " πίσω " σε τουριστική ανάπτυξη.
Το πρώτο " πόδι " της Πελοποννήσου, είναι μία τέτοια περιοχή. Ίσως και η πιο αντιπροσωπευτική. Η πιο μεγάλη πόλη, είναι η Νεάπολη, στη μέση του ομώνυμου όρμου. Απέναντι της, ένα από τα ομορφότερα νησιά, η Ελαφονησος. Είναι χτισμένη, στους δυτικούς πρόποδες του όρους Κριθίνα. Από την Αθήνα, η Νεάπολη απέχει περίπου τριακόσια σαράντα χιλιόμετρα. Ο δρόμος, ως γνωστόν, μέχρι την Τρίπολη είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε καλός. Από κει και κάτω είναι αυτό που λέμε " της υπομονής ". Εξαγγελίες για την ολοκλήρωση της κατασκευής του οδικού άξονα μέχρι την Καλαμάτα έχουν γίνει, μένει να δούμε πότε θα ολοκληρωθούν και πόσο θα κοστίζει η διέλευση.
Από τη Νεάπολη, ακολουθούμε τη σήμανση προς Μεσοχώρι, που απέχει 5 χλμ. 2 χλμ. μετά, είναι το Φαρακλό και από εκεί σε άλλα 4 η Άνω Καστανιά. Περνάτε μέσα από τον οικισμό και συνεχίζετε προς Κάτω Καστανιά. Το τελευταίο αυτό κομμάτι της διαδρομής, ασφαλτοστρώθηκε μόλις περισυ το καλοκαίρι, για “ χάρη “ του σπηλαίου.
Η ανακάλυψη του, έγινε τυχαία το 1956, από τον γέρο βοσκό Σπύρο Στιβακτά, που πρόσεξε πως οι μέλισσες έβγαιναν ξεδιψασμένες από μια μικρή τρύπα κοντά στο ξωκλήσι του Αγίου Ανδρέα. Η τοποθεσία αυτή, βρίσκεται σε απόσταση μισής ώρας πεζοπορίας από το χωριό Καστανιά.
Σύμφωνα με την περιγραφή της κυρίας Πετροχείλου, κατεβαίνοντας ελικοειδή διάδρομο, θα επισκεφθούμε τον «Πρώτο Θάλαμο» καταστόλιστο από μικρούς και μεγάλους σταλαγμίτες και κολώνες. Αριστερά του βρίσκεται ο «Κόκκινος Θάλαμος» αρκετά κατηφορικός. Δεξιά ωραιότατες κατά σειρά κολώνες, μας χωρίζουν από τον επόμενο και τεράστιο «Θάλαμο του Νερού». Πήρε το όνομά του από τη μικρή λεκάνη νερού, που βρίσκεται σε αυτόν και που έγινε αφορμή να αποκαλυφθεί το σπήλαιο. Δεξιά μας, σειρά από τεράστιους σταλαγμίτες σε ψηλότερο επίπεδο, σαν εκτεταμένος εξώστης, μας χωρίζουν από τα «Διαμερίσματα των Θάμνων». Τους σταλαγμίτες διαδέχονται πελώριες κολώνες, σωστοί «Γίγαντες».
Από εδώ αρχίζει ο «Θάλαμος των Μανιταριών». Είναι μια απέραντη σάλα καταστόλιστη από σταλαγμίτες τύπου «μανιτάρι». Προχωρώντας ανάμεσά τους, θα κατεβούμε τη «Βασιλική Σκάλα», στολισμένη με σταλαγμίτες τύπου «κάκτος». Η κομψότητά τους και οι συνθέσεις τους παρουσιάζουν σωστό εξωτικό κήπο, που θα μας οδηγήσει στο «Θάλαμο των Ελάτων». Εδώ προκαλούν δέος οι γιγάντιοι σταλαγμίτες σε τύπο «έλατου». Ανεβαίνοντας άλλη σκάλα, θα επισκεφθούμε τον «Θάλαμο των Λαμπάδων». Οι αλαβάστρινοι σταλαγμίτες τύπου «λαμπάδα» είναι αναπτυγμένοι σε δύο συγκροτήματα.
Περνώντας ανάμεσά τους και περιστροφικά, κατεβαίνουμε τη «Σκάλα με τα Νούφαρα», που θα μας οδηγήσει πάλι στο «Θάλαμο των ελάτων» και με άλλο διάδρομο θα επισκεφθούμε το «Σοκολατένιο Θάλαμο». Μια θαυμάσια κολώνα σαν από σοκολάτα δεσπόζει στο κέντρο του. Στα αριστερά της από ένα άνοιγμα απολαμβάνουμε τον «Αλαβάστρινο Θάλαμο». Ο στολισμός του κατάλευκος και διαφανής έρχεται σε αντίθεση με τον προηγούμενο σε χρώμα και ποιότητα. Μετά θα επισκεφθούμε τον «Εκτεταμένο Εξώστη» που πάνω του είναι το «Διαμέρισμα των Θάμνων». Ελικοειδής διάδρομος θα μας οδηγήσει ανάμεσά τους για να απολαύσουμε από ψηλά πανοραμικά όλη την ομορφιά των θαλάμων που επισκεφθήκαμε.
Η φωτογράφηση, μελέτη και επίσκεψη του σπηλαίου, έγινε την 25η Μαρτίου 1979 από τα μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας.
Το συνολικό μήκος των διαδρόμων του σπηλαίου είναι 250 μ. περίπου, 30μ. βάθος και μήκος διαδρομής 280μ.,ενώ το εμβαδόν του δαπέδου είναι περίπου 1.500 τετραγωνικά μέτρα. Ο επισκέπτης το περιέρχεται με μια διαδρομή 500 μέτρων και η ξενάγηση διαρκεί περίπου μισή ώρα. Το πέτρωμα μέσα στο οποίο έχει διανοιχτεί το σπήλαιο είναι ιουρασικός ασβεστόλιθος της υποζώνης Τριπόλεως της Ελλάδος, μέσα στο οποίο διακρίνονται καθαρά απολιθώματα κοραλλιών και μικρών μεγαλοδόντων. Το σπήλαιο έχει σχηματιστεί σε πολύ παλιά εποχή, κατά την τριτογενή περίοδο της εξελίξεως της γης και υπολογίζεται πως τρία εκατομμύρια χρόνια χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί ο απαράμιλλος λιθωματικός του διάκοσμος με σχήματα και μορφώματα που μόνο η φαντασία της φύσης μπορεί να πλάσει. Με λίγη τύχη, ίσως να συναντήσετε έναν ευγενή μόνιμο κάτοικο του σπηλαίου, το τυφλό και κουφό δολιχόποδο. Σε μικρή απόσταση από το σπήλαιο βρίσκεται το παμπάλαιο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα, σημαδεμένο από τα περάσματα κουρσάρων και κατακτητών, από το οποίο πήρε και το όνομά του το σπήλαιο.
Στον διαμορφωμένο χώρο της εισόδου λειτουργεί καφετέρια και τα κινητά “ πιάνουν “ δύσκολα. Η φωτογράφηση απαγορεύεται και το υλικό που βλέπετε, υπάρχει έπειτα από ειδική άδεια της δημοτικής αρχής, που έχει αναλάβει και τη συνολική διαχείριση.
Τώρα που ο καιρός “ ανοίγει “ μπορείτε να συνδυάσετε την επίσκεψη στο σπήλαιο με άλλες … δραστηριότητες, καθώς η όμορφη παραλία της Καστανιάς με χοντρό βότσαλο, απέχει λίγο.
