Κείμενο - φωτογραφίες : Σπύρος Χαλάστρας
Αν νομίζει κανείς ότι το σμαραγδένιο νησί της Θάσου με τις αμέτρητες χρυσαφένιες αμμουδιές προσφέρεται μόνο για ατελείωτες θαλασσινές απολαύσεις κάνει μεγάλο λάθος.
Σίγουρα το καταπράσινο αυτό νησί του βορείου Αιγαίου αποτελεί διακαή πόθο και στόχο καλοκαιρινών διακοπών με την έννοια που ξέρουμε και έτσι είναι. Η μήπως όχι; Εδώ επιτρέψτε μου να προσθέσω μια μικρή διαφοροποίηση. Όταν η μικρή ορειβατική μας ομάδα βρέθηκε στο μεταίχμιο μεταξύ άνοιξης και καλοκαιριού στον Λιμένα, την όμορφη πρωτεύουσα του νησιού, το βλέμμα μας αυτή τη φορά δεν αναζητούσε τη θάλασσα , αλλά ήταν στραμμένο στον ορεινό όγκο με την κορυφή Υψάριο να ξεχωρίζει και να μας κοιτάει από τα 1.206 μέτρα. Υπομονή μέχρι την επομένη που προγραμματίστηκε η ορεινή ανάβαση. Για την ώρα προέχει η ξενάγηση μια και ο Λιμένας με τα γραφικά δρομάκια προσφέρεται για μια βραδινή βόλτα. Βρισκόμαστε στο νησί για πολλοστή φορά αλλά, τι σημασία έχει, αρκεί να προσπάθείς να βρίσκεις και να ικανοποιείς τα προσωπικά σου ενδιαφέροντα, είτε αυτά είναι αρχαιολογικές ανησυχίες, στο μουσείο και το αρχαίο θέατρο, είτε …γαστριμαργικές ανησυχίες, όσο γι αυτό η …κάλυψη είναι υπερπλήρης. Λές , εδώ θα …καταστραφούμε. Θυμάμαι καθώς ρέμβαζα ακουμπισμένος στο μουράγιο, τις υπολοιπες φορές και σ αυτό το συγκεκριμένο σημείο την τουριστική πολιτεία την νύχτα από το φουσκωτό που ηταν δεμένο στο λιμάνι. Ας είναι, έπεται συνέχεια…
Λίγο πρίν βγεί ο ήλιος, διασχίζουμε τα λίγα χιλιόμετρα από τον Λιμένα έως την Ποταμιά, ένα χωριό στα ανατολικά, μέσα από μια διαδρομή που το πράσινο της φύσης οργιάζει. Η Ποταμιά είναι το σημείο εκκίνησης μια και ο χωματόδρομος που οδηγεί στο ορειβατικό μονοπάτι, ξεκινάει από εδώ. Πάντα σ αυτές τις περιπτώσεις η ανυπομονησία κυριαρχεί έντονα, ενώ αρχίζουμε να διασχίζουμε το πρώτο τμήμα. Και η πρώτη έκπληξη, κάτι που δεν το περιμέναμε. Η πυκνή βλάστηση από δάση και θάμνους κάθε άλλο παρά νησί θυμίζει. Ποσο μάλον όταν η εποχή βρίσκεται σε ένα ντελίριο της χλωρίδας. Η κλίση της ανάβασης πολύ μικρή ακόμη , βρισκόμαστε στο ξεκίνημα. Ο ελικοειδής στενός χωματόδρομος συνεχίζει προς δυτικά ανεβάζοντάς εμάς και τα σακίδια στα πρώτα υψόμετρα, όπου κυριαρχούν οι πυκνές φτέρες, σημείο κατατεθέν του βουνού, ενώ τα ατελείωτα πευκοδάση μας φέρνουν στο νού την μεγάλη πυρκαιά προς ετών που κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος του νησιού. Πόση ομορφιά; Σε κάτι λιγότερο από μια ώρα ο δρόμος τέλος, αριστερά μας ξεκινάει το καθαρό ορειβατικό μονοπάτι. Αυτό που ξέρουμε δυο δεκαετίες τώρα είναι ότι σε τέτοια μονοπάτια, όπου και αν είναι, ο ένας πίσω από τον άλλο, βυθισμένοι στις σκέψεις μας, προσπαθούμε να χορτάσουμε-τρόπος του λέγειν- αυτό που βλέπουμε.
Μέχρι εδώ αν θελήσει κανείς να αποφύγει το πρώτο τμήμα μπορεί να φθάσει και με αυτοκίνητο. Το φιδίσιο μονοπάτι συνεχίζει κανονικά πλέον με στόχο την κορυφή, κάτω από τα πεύκα, ενώ μερικά ρόμπολα συμπληρώνουν τον καμβά. Το μπλέ χρώμα του ουρανού ανάμεσα από τον πράσινο φόντο παίρνει μερικές φορές μια σκούρα απόχρωση ενώ το χέρι ασυναίσθητα κινείται κάθε τόσο προς την φωτογραφικη μηχανή. Συχνά γυρίζουμε πίσω για κάποιες ανάσες, αλλά και για να απολαύσουμε την θέα που σου δίνεται απλόχερα. Αυτό που λέμε πάντα, η φύση ανταμείβει αυτούς που την ψάχνουν με σεβασμό.
Τα δένδρα αρχίζουν να αραιώνουν το μονοπάτι αρχίζει να γίνεται σχετικά πετρώδες και ο καθένας συνεχίζει ανάλογα με την διάθεση και τις δυνάμεις του. Για όλους όμως η κορυφή είναι αυτό που υπάρχει στο μυαλό, έστω και λίγο, όχι ότι είναι αυτοσκοπός, αλλοίμονο, το πάν είναι η διαδρομή, απλώς στο τέλος υπάρχει και η ανταμοιβή…
Κάθε φορά που ο ιδρώτας μας πλημμυρίζει σε κάθε ανάβαση, ενώ η φυσική δοκιμασία στις δύσκολες καταστάσεις χτυπάει κόκκινο, αναρωτιέμαι πόση δύναμη διαθέτει αυτή η αρχέγονη φύση για να μας κάνει να ξεχνάμε τα πάντα, καθώς το αλτίμετρο αργά αλλά σταθερά προσθέτει συνεχως μέτρα στην οθόνη του.
Το μέγάλωμα της κλίσης και η απουσία πυκνών δένδρων σηματοδοτεί ότι κάτι υπάρχει πίσω από το απότομο κομμάτι που μας κρύβει τα υπόλοιπα. Ένα πλάτωμα κάτι σαν οροπέδιο ξανοίγεται μπροστά μας, και με πορεία νότια πλέον σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε στο καταφύγιο του τοπικού ορειβατικού συνδέσμου, ενώ ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, έξω από το καταφύγιο, με πάγκους είναι δώρο θησαυρός για κάτι κουρασμένους ορειβάτες. Ακριβώς εδώ καταλήγει ένας καλός χωματόδρομος ο όποίος ξεκινάει από δυτικά για όσους δεν συμπαθούν και τόσο την πεζοπορική ανάβαση….
Λίγο νερό , λίγοι ξηροί καρποί, κάποιο ψωμοτύρι μετουσιώνονται εκεί αυτές τις στιγμές σε γεύσεις θεικές. Λίγα λεπτα ξεκούραση αρκούν, γιατί δεν φθάσαμε ακόμη . Το μονοπάτι, συνεχίζει πάλι νότια, ακόμη μισή ώρα και καταλήγει στην κορυφή του Υψάριου, όπου υπάρχει το καθιερωμένο κολωνάκι της κορυφής. Δεν κοιτάω αμέσως κάτω, αφήνω το σακίδιο να κυλήσει κάτω και αυτές τις στιγμές όπως και τις περισσότερες παρόμοιες θα ήθελα να ήμουν ποιητής η ζωγράφος,για να εκφράσω και με τους δύο τρόπους αυτό που βλέπω. Καθόμαστε αμίλητοι κοιτάζοντας, το τοπίο που εκτείνεται ανατολικά μας κυρίως, με την τεράστιο κόλπο όπου δεσπόζει η ατελείωτη Χρυσή αμμουδιά , σημείο κατατεθέν του νησιού. Τι και πώς να εκφραστείς; Και όμως είναι απλό , παίρνεις την απόφαση να ξεκινήσεις…να ξεκολήσεις από τα τετριμένα. Να δημιουργήσεις όσο περισσότερες τεθλασμένες αναταράξεις στην μέχρι τώρα ευθεία γραμμή της καθημερινότητας σου. Να ξεκινήσεις να ζείς ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ.
Οι αναμνηστικές φωτογραφίες λίγη σημασία έχουν, ο σκληρός δίσκος της μνήμης μας γεμίζει επικίνδυνα…
Η επιστροφή, η κατάβαση, η κούραση-ποια κούραση;- η ικανοποίηση χαραγμένη με ιδρώτα και εικόνες. Τα καταφέραμε και αυτή τη φορά, σκεφτόμαστε καθώς μετά από δύο ώρες καταβασης από το ίδιο μέρος , φθάνουμε στα αυτοκίνητα. Τα λιγοστά χιλιόμετρα μεχρι τον ξενώνα δημιουργούν το προγεφύρωμα για την είσοδο στο κόσμο των αναμνήσεων. Αυτές που θα μας κρατήσουν σε μια ψυχική αλλά και σωματική πληρότητα μέχρι την επομενη εξόρμηση. Αυλαία.
Υ.Σ είναι περιττό να απαριθμήσει κανείς τους δεκάδες ξενώνες και ξενοδοχεία καθώς και τα αμέτρητα ταβερνάκια, η επιλογή δική σας.
ΧΡΗΣΙΜΑ
Η διαδρομή μέχρι την κορυφή μπορεί να γίνει και με συμβατικό αυτοκίνητο από την δυτική πλευρά του νησιου, αλλά μόνο για τους …βιαστικούς , γιατί η πεζοπορια ανταμείβει…
