Κείμενο - φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου
Έδωσε λοιπόν ο Θεός και γυρίσαμε από τα Δωδεκάνησα. Έξω από το πλοίο, μας περίμενε ο Μύρωνας, ο ‘παρκαδόρος’ μας με το Jeep. Ήταν πρωί, γύρω στις οκτώ, όταν βγήκαμε στο λιμάνι. Η λερωμένη γάστρα, μου υπαγόρευε τη διαδρομή.
Φθάσαμε στο ναυπηγείο του φίλου μου του Γιώργου Νέγκρη. Ο Μύρωνας επέστρεψε στην Ανάβυσσο με άλλο μέσο. Και βέβαια, έπεσαν να με ‘καθαρίσουν’. Μπορεί να είμαι φανατικός της ΠΑΝΑΘΑΣ, αλλά αυτό, είναι το μόνο πράσινο που δεν μου αρέσει …
Εμείς γυρίσαμε σπίτι, για ένα 2ήμερο ανασυγκρότησης. Να αλλάξουμε, να πλύνουμε, να συγυρίσουμε, να ψωνίσουμε. Και την μεθεπόμενη, είμασταν στο δρόμο για τον Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας. Με τη γάστρα ‘τζάμι’ …
Ο δρόμος, πλέον, είναι αυτός που έπρεπε να είναι εδώ και δεκαετίες. Αλλά όχι με τέτοια διόδια, καθόσον οι σημερινοί νομείς, δεν φαίνεται να έχουν βάλει και πολύ το χέρι στην τσέπη. Άλλοι πλήρωσαν, άλλοι εισπράττουν … Όμως, χαλάλι για τη γέφυρα …
Μέχρι πρότινος, όποιος περνούσε απέναντι, έμπαινε στο καλντερίμι του επαρχιακού δρόμου, με πρώτη ‘γνωριμία’ τις ανηφόρες της Βαράσοβας. Κατόπιν στροφιλίκι μέχρι τα πεδινά του Μεσολογγίου και του Αιτωλικού. Όλα αυτά, είναι πλέον παρελθόν. Η Ιόνια οδός, έχει αλλάξει άρδην το τοπίο. Η πρόσβαση είναι απίστευτα εύκολη. Μοναδικό μελανό σημείο, ως πέρυσι τουλάχιστον, πως δεν υπάρχουν πολλές έξοδοι – είσοδοι στην οδό, με αποτέλεσμα για τον Αστακό π.χ. να πρέπει να ‘κατεβούμε’ από την οδό αρκετά χιλιόμετρα πριν, στο Ελευθεροχώρι. Από ότι ακούσαμε όμως, θα βελτιωθούν τα πράγματα.
Από το Αιτωλικό και μετά, η διαδρομή γίνεται σε μάλλον στενούς επαρχιακούς δρόμους, μέσα από χωράφια και δίπλα σε αρδευτικά κανάλια, όμως με μεγάλες ευθείες και καλή ορατότητα. Επικίνδυνοι, δεν είναι. Χρειάζονται προσοχή όμως. Λόγο πριν τον Αστακό, για περίπου έξι χιλιόμετρα, ο δρόμος είναι ελαφρά ανηφορικός και κατηφορικός κατόπιν, με αρκετές στροφές. Από τον Αστακό και μετά, είναι πολύ καλύτερος, αλλά με κάποιες ανηφόρες.
Γιατί Μύτικα; Γιατί έχω συνηθίσει, έπειτα από τριάντα και βάλε χρόνια. Γιατί έχω κάνει και γνωριμίες εκεί. Γιατί έχει μια καταπληκτική γλίστρα, όμοια με της μαρίνας Αλίμου, μέσα στο αλιευτικό καταφύγιο. Γιατί έχει πόσιμο νερό στην αρχή του ντόκου, πολύ κοντά στη γλίστρα. Έχει και βενζινάδικο στην είσοδο του χωριού. Γιατί μπορώ να δέσω πρόχειρα το φουσκωτό και να τακτοποιήσω αυτοκίνητο και τρέιλερ με την ησυχία μου. Γιατί ο Δήμος, έχει παραχωρήσει μια τεράστια αλάνα στην είσοδο του χωριού, για αυτό το σκοπό. Γιατί μπορώ να βρω ότι χρειαστώ στα μαγαζιά της περιοχής. Και τέλος, γιατί υπάρχει ο Πάνος Φερεντίνος, μηχανικός εξωλέμβιων, με άνετο χώρο, τίμιος και φιλότιμος, που μπορεί να σας φυλάξει τρέιλερ και αυτοκίνητο με χαμηλό αντίτιμο.
Άλλοι λόγοι, είναι πως ο Μύτικας βρίσκεται στη μέση του Ιονίου. Κοντά στη μαρίνα Λευκάδας, όπου - αχρείαστα να είναι, μπορείτε να βρείτε κάποια καταστήματα ναυτιλιακών, που όμοια τους σε ποικιλία και επάρκεια υλικών, δεν θα βρείτε ούτε στην Αθήνα. Λέμε τώρα … Γιατί σε απόσταση αναπνοής, βρίσκονται δύο πανέμορφοι προορισμού, ο καταπράσινος Κάλαμος και ο γείτονας Καστός. Με την Ιθάκη, τη Λευκάδα και το Μεγανήσι πολύ κοντά. Αλλά και για ένα λόγο παραπάνω. Γιατί στο Ιόνιο, ο καιρός έχει ‘μπέσα’. Δώδεκα με τέσσερις, κάνει ένα μαϊστραλάκι των τεσσάρων, κάνουν το κέφι τους όσοι πιστοί των surf και κατόπιν είναι όλοι ευχαριστημένοι. Με δύο λόγια, δεν σε κλείνει ο καιρός.
Δώστε προσοχή σε αυτό. Λίγο έξω από το λιμάνι, μπροστά από τα μαγαζιά, υπάρχει μια κατασκευή που θα γινόταν ντόκος. Μέσα στο νερό, σχεδόν μέχρι την επιφάνεια. Δεν ξενερίζει και έχουν τοποθετηθεί κάποια ασήμαντα σημάδια – σημαδούρες. Οι ντόπιοι το ξέρουν. Την ημέρα, κάπως φαίνονται όλα αυτά. Το βράδυ, με τα φώτα της παραλίας, πιο δύσκολα.
Φτάσαμε, πέσαμε, δέσαμε. Ο Πάνος μας μάζεψε τα τροχοφόρα, πήραμε φρέσκο ψωμάκι και περάσαμε απέναντι στον Κάλαμο. Στη Επισκοπή. Από εδώ, αρχίζουν τα άλλα ωραία …
