MENU
MENU

Rib Adventure 2014. Hellas - Azores. Δεύτερη ημέρα & νύχτα στον ωκεανό.

Κείμενο - φωτογραφίες : Θωμάς Παναγιωτόπουλος

Δεύτερη μέρα και νύχτα στον ωκεανό 
 

 
Ατλαντικός ωκεανόςΉμασταν όλοι γύρω από την κονσόλα συζητώντας και εμψυχώνοντας ο ένας τον άλλον. Μας έμεναν ακόμα 320 ναυτικά μίλια για το ανατολικό φανάρι του Sao Miguel, όταν άρχιζε σιγά σιγά να χαράζει. Ένιωθα πως είχαμε φτάσει, αλλά δεν ήταν έτσι. Είναι απίστευτα τα συναισθήματα που νιώθεις όταν ξημερώνει και βρίσκεσαι στη μέση του ωκεανού.

 

Τρίτη 19 Αυγούστου
Eίχαμε τώρα να αντιμετωπίσουμε την πρωινή καταιγίδα και έτσι δεν αφαιρέσαμε κανένα κομμάτι της τέντας. Στο τιμόνι ήταν ο Σπύρος και συνοδηγός ο Norberto.
 

Ήμουν ξαπλωμένος στον πρυμνιό καναπέ και προσπαθούσα απεγνωσμένα να κοιμηθώ. Κάθε προσπάθειά μου όμως, ήταν άκαρπη. Η καταιγίδα ερχόταν από το νοτιά και έτσι άνοιξα το βορινό παράθυρο της τέντας. Έγειρα το κεφάλι μου στην κουπαστή του Corsair και, καθώς πολλές αδέσποτες σταγόνες με χτυπούσαν στο πρόσωπο, κρατούσα επίμονα τα μάτια μου ωκεανόςκλειστά. Και ενώ τα είχα βάλει με τον εαυτό μου που δεν με άφηνε να κοιμηθώ, χωρίς να το καταλάβω χάθηκα μέσα σε ένα μισάωρο λήθαργο παρά το συνεχές σφυροκόπημα της βροχής. Μπορεί το κεφάλι μου να έγινε μούσκεμα αλλά αυτός ο ολιγόλεπτος υπνάκος μού έδωσε την απαραίτητη ενέργεια που χρειαζόμουν για τη συνέχεια.
 

Ταξιδεύαμε μέσα σε ένα καθαρά χειμωνιάτικο τοπίο φορώντας μάσκες κατάδυσης.
Μπορεί το τοπίο να ήταν καταθλιπτικό αλλά η δυνατή βροχή κρατούσε σπασμένο τον αέρα και έτσι μπορούσαμε να πηγαίνουμε πιο γρήγορα.

Ύστερα από δυο ώρες η καταιγίδα μας προσπέρασε και αφαιρέσαμε όλες τις τέντες. Κρεμαστήκαμε πάλι πίσω από τους κινητήρες και τοποθετήσαμε τις 21.5΄΄ βήματος προπέλες της Suzuki. Επειδή στο ζευγάρι αυτό των προπελών, η μια ήταν αριστερόστροφη και η άλλη δεξιόστροφη, ξαναβάλαμε τη φίσα στον αριστερό κινητήρα και τον μετατρέψαμε ξανά σε αριστερόστροφο. Ήξερα τώρα πως οι καταναλώσεις μας θα είναι ακόμα καλύτερες.
 

Corsair 31. Ο ωκεανός όμως όλο και φρεσκάριζε. Το πρόβλημα ωστόσο δεν ήταν τόσο ο δυνατός καιρός όσο η κατεύθυνση των κυμάτων. Ενώ βρισκόμασταν αρκετά μίλια πιο πέρα από τα μισά της διαδρομής μας, τα κύματα μας έβρισκαν κατάπλωρα.
Η θάλασσα θέριεψε ξανά και το άσχημο ήταν πως για ακόμα μια φορά θα είχαμε τον καιρό κόντρα. Κάτι ιδιαίτερα σπάνιο για αυτά τα γεωγραφικά μήκη. Ο λόγος ήταν πως ένα νέο χαμηλό βαρομετρικό πίεζε το ‘’υψηλό’’ των Αζορών και είχε κατέβει τόσο χαμηλά που σχεδόν άγγιζε τα βορινά νησιά του συμπλέγματος. Μοιραία λοιπόν, οι άνεμοι έγιναν καθαρά δυτικοί και η αναμενόμενη μπουνάτσα δεν ήρθε ποτέ. Βέβαια, γνωρίζαμε εκ των προτέρων για το νεοσχηματιζόμενο αυτό χαμηλό βαρομετρικό γι αυτό άλλωστε και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την προηγούμενη μέρα. Ξέραμε πως αυτή ήταν η τελευταία μας ευκαιρία και έπρεπε να προλάβουμε το χαμηλό βαρομετρικό πριν εδραιωθεί για τα καλά πάνω από τα νησιά ενώ τις επόμενες μέρες θα προχωρούσε ανατολικά γεννώντας ισχυρούς δυτικούς ανέμους.

Προς ΑζόρεςΌσο κι αν τα είχα βάλει με την κακή μας τύχη τίποτα δεν επρόκειτο να αλλάξει. Τουλάχιστον το προλάβαμε πριν κατέβει χαμηλότερα και πάρει πορεία προς ανατολικά. Γιατί τότε θα έπρεπε να περάσουμε μέσα από αυτό.
Ήταν βέβαιο πως και στο υπόλοιπο ταξίδι θα ορτσάραμε συνεχώς, γεγονός που αύξησε τις αγωνίες μας γιατί ήμασταν ήδη πολύ εξαντλημένοι ενώ παράλληλα η αυτονομία μας θα περιοριζόταν ακόμα περισσότερο. Βέβαια, το να προχωρήσουμε στην πορεία μας ήταν πια μονόδρομος.

Έμεναν ακόμα 250 ναυτικά μίλια και η ώρα είχε πάει έντεκα.
Βρισκόμασταν κοντά στον 20ο μεσημβρινό ενώ τα μεγάλα κύματα δεν μας επέτρεπαν να έχουμε πορεία απευθείας προς τον προορισμό μας. Με ένα μικρό σκάφος δεν είναι δυνατόν να κρατάς σταθερά την πορεία που έχεις χαράξει hellas Azoresστο χάρτη. Πότε τραβούσαμε προς στις 290 μοίρες και πότε προς στις 260. Και όλο είχαμε το νου μας μην τιμονεύουμε περισσότερο προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Κι αυτό από μόνο του αυξάνει την αγωνία και σε κουράζει αφάνταστα….

Οι δυνάμεις μας άρχισαν να μας εγκαταλείπουν. Η σιγουριά πως τη δεύτερη μέρα θα είχαμε μια εύκολη πλεύση κατά τη διάρκεια της οποίας θα μπορούσαμε να ξεκουραστούμε, αποδείχθηκε όνειρο θερινής νυκτός. Έπρεπε τώρα να μαζέψουμε όσες δυνάμεις μας είχαν απομείνει και να συνεχίσουμε να ορτσάρουμε με περισσότερους από 25 κόμβους ώστε να κρατάμε την κατανάλωση καυσίμων κοντά τα 3 λίτρα ανά μίλι. Τα μάτια μας πονούσαν έντονα και με δυσκολία τα κρατούσαμε ανοιχτά. Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν πως το προηγούμενο βράδυ κανείς μας δεν κατάφερε να ξεκουραστεί. Αυτός άλλωστε ήταν και ο μεγαλύτερος φόβος μου από την αρχή του ταξιδιού: πως τελικά θα καταφέρναμε να ξεκουραστούμε στον ωκεανό, ώστε τη δεύτερη μέρα να συνεχίσουμε με νέες δυνάμεις;

Ο Σπύρος ήταν στο τιμόνι κι έτσι προσπαθούσα να καταγράψω την εικόνα του ωκεανού καλά στο μυαλό μου.
Θυμάμαι τα σουέλ. Ήταν τεράστια και είχαν ένα υπέροχο μπλε χρώμα.
Thomas PanagiotopoulosΤο θέαμα των βαθυγάλαζων υδάτινων βουνών να έρχονται κατάπλωρα ήταν ό,τι επιβλητικότερο έχω συναντήσει ποτέ στη θάλασσα. Και μόνο για να βλέπεις τούτα τα θεόρατα κύματα χρειάζεται πολύ κουράγιο. Είχα πεισμώσει όμως τόσο πολύ που επέμενα να τα παρατηρώ πολύ προσεκτικά ώστε να συνηθίσω μια ώρα αρχύτερα τη φοβερή τους όψη…
 

Κάθε ένα από αυτά απλωνόταν για εκατοντάδες μέτρα και όλα μαζί σχημάτιζαν απόλυτα περιοδικές ‘’οροσειρές’’ που έτρεχαν με έναν σταθερό ρυθμό. Μπορεί τα μάτια μου να χανόταν σε μια απέραντη μπλε έρημο αλλά ένιωθα τη ζωή παντού γύρω μου. Ο ωκεανός ήταν ζωντανός. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά τα υπέροχα σουέλ μου έμοιαζαν με σειρές ολόλευκων αλόγων που κάλπαζαν προς την πλώρη μας με έναν αγέρωχο και περήφανο ρυθμό.
 

Κάποια στιγμή το μήκος κύματος αυξήθηκε και η απόσταση μεταξύ των υδάτινων αυτών ‘’βουνών’’ ξεπερνούσε τα είκοσι μέτρα. Η πλώρη μας τώρα κατέβαινε στη ράχη του κάθε κύματος και αμέσως άρχισε να ανηφορίζει στο στήθος του επόμενου. Σίγουρα ήταν μια θαυμάσια πλεύση. Ακόμα και τα πολυάριθμα μικρότερα κύματα που ξημέρωμα στον ωκεανόσχηματίζονταν πάνω στα μεγάλα σουέλ μας πρόσφεραν ένα υπέροχο θέαμα. Τουλάχιστον τώρα, τα κύματα που σχηματίζονταν πάνω στα μεγάλα σουέλ δεν ξεπερνούσαν το 1,5 μέτρο, ενώ σπάνια έσπαγαν οι κορφές τους. Ταξιδεύαμε λοιπόν απόλυτα κάθετα σε αυτόν τον κυματισμό με τη γάστρα του Corsair να πηγαίνει περίφημα χωρίς αποθαλασσώσεις αφού σε καμιά περίπτωση δεν έχανε τα νερά του. Για να το πετυχαίνουμε αυτό έπρεπε να κρατάμε την ταχύτητά μας πάνω από τους 25 κόμβους. Και βέβαια με αυτήν την ταχύτητα κανένας δεν μπορούσε να ξεκουραστεί ή να χαλαρώσει πραγματικά.
 

Πολλές φορές , για να δω τα επόμενα κύματα σηκωνόμουν στις μύτες των ποδιών μου, τεντώνοντας όσο μπορούσα το λαιμό μου. Τη θάλασσα με το φουσκωτό δεν τη βλέπουμε από ψηλά. Είμαστε ένα με Νύχτααυτήν, είμαστε μέσα της, κάτω από την επιφάνεια των κυμάτων πασχίζοντας συνεχώς να δούμε τον ορίζοντα.

Παρά την κούρασή μου, συνέχισα να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Την προσοχή μου τράβηξε ο καταπληκτικός γαλανός ουρανός που ερχόταν σε μια μαγική αντίθεση με το καταπληκτικό βαθυγάλαζο χρώμα του ωκεανού. Αυτό βέβαια που ήταν πραγματικά παραμυθένιο ήταν οι ανεπανάληπτοι λευκοί σχηματισμοί που ήταν σκορπισμένοι στον ουρανό. Εκατομμύρια μικρά και ολόλευκα σύννεφα απλωνόταν όπου έφτανε η ματιά μου, και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Παρατεταγμένα στη σειρά, με πολύ μικρές αποστάσεις μεταξύ τους, σχεδόν ακουμπούσαν στην επιφάνεια της θάλασσας. Η κάτω τους πλευρά ήταν απόλυτα επίπεδη και παράλληλη με τον ωκεανό. Ήταν καταπληκτικό πως κάθε σύννεφο είχε και τη δική του ξεχωριστή μορφή. Μερικά μάλιστα είχαν καθαρά ανθρώπινη όψη, σαν ολόλευκα αγάλματα σε διάφορες στάσεις. Πέρασα αρκετή ώρα θαυμάζοντας τις υπέροχες αυτές φιγούρες που είχαν κατακλύσει τον ορίζοντα και κατά κάποιο τρόπο μας κρατούσαν συντροφιά.

Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα η θάλασσα έπεσε αρκετά και έτσι σταματήσαμε για να μεταγγίσουμε τα τελευταία 400 λίτρα που κουβαλούσαμε στα κόκκινα πλαστικά τεπόζιτα. Σκόπιμα τα αφήσαμε για το τέλος ώστε να μπορούμε να υπολογίσουμε ακριβώς την τελική μας αυτονομία. Φορέσαμε τις 23άρες προπέλες και άρχισα ξανά τους υπολογισμούς ενώ η καύσιμαχαρά ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό μου. Τώρα πια ήμουν σχεδόν βέβαιος πως θα μας έφθαναν τα καύσιμα…
 

Μας πήρε μια ώρα περίπου να τελειώσουμε με τις μεταγγίσεις και γρήγορα γρήγορα ξαναμπήκαμε στη ρότα μας. Πηγαίναμε τώρα με 32 κόμβους ώστε να προλάβουμε να καλύψουμε όσα περισσότερα μίλια μπορούσαμε πριν πέσει το πυκνό σκοτάδι.
Καθώς ο ήλιος βυθιζόταν μέσα στη θάλασσα, ολόκληρος ο ορίζοντας ντύθηκε στα πιο καλά του χρώματα. Μπροστά ακριβώς από την πλώρη μας σχηματιζόταν μια από τις μαγευτικότερες εικόνες του ωκεανού, η οποία κάθε λίγο άλλαζε όψη, καθώς ο πορφυρός ήλιος καταδυόταν αργά αργά μέχρι που χάθηκε εντελώς από το οπτικό μας πεδίο. Θαυμάζαμε ένα από τα συναρπαστικότερα ηλιοβασιλέματα, την παράσταση όμως έκλεβαν τα σκορπισμένα σύννεφα που φώλιαζαν μέσα στον πορφυρό ορίζοντα και έδιναν μια ασυνήθιστα επιβλητική όψη στο παραμυθένιο αυτό σκηνικό.

Ελαφρωμένοι πια από καύσιμα και με τον καιρό να πέφτει διαρκώς, το Corsair πετούσε στην κυριολεξία. Λες και απελευθερώθηκε από τα δεσμά του, κάλπαζε προς το Sao Miguel και μας έδειχνε πια καθαρά τον ταχύτατο χαρακτήρα του. Ένιωθα πως μου ζητούσε να σπρώξω τις μανέτες μπροστά αλλά δεν το έκανα καθώς συνέχιζα να υπολογίζω τις καταναλώσεις μας.

Είχαμε ακόμα 65 ναυτικά μίλια για το φανάρι του Sao Miguel όταν μας βρήκε το απόλυτο σκοτάδι. Πλησιάζαμε στον 24ο μεσημβρινό και μας έμενε ακόμα ένας. Τα μίλια αυτά μπορεί να ήταν πολύ λίγα, φάνταζαν όμως πραγματικά ατελείωτα. Κανείς μας δεν είχε πια δυνάμεις για να συνεχίσει. Αισθανόμασταν την απόλυτη εξάντληση. Δεύτερο Azoresσυνεχόμενο βράδυ χωρίς ύπνο δεν μπορεί να το αντέξει ο οργανισμός. Πονούσε όλο μας το σώμα ενώ τα μάτια μας υπέφεραν πραγματικά. Ήταν αληθινό μαρτύριο.

Νιώθαμε πως δεν είχαμε πια μάτια, τόσο έντονος ήταν ο πόνος. Δεν ξέρω πραγματικά τι μας κρατούσε όρθιους. Ένιωθα πια πως όλες μου οι αισθήσεις με είχαν εγκαταλείψει.
Μπορεί την πρώτη μέρα να είχαμε αντίπαλο τον δύσκολο καιρό και την απίστευτη αγωνία των καυσίμων, τώρα όμως είχαμε να παλέψουμε με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Και αυτή ήταν η σκληρότερη μάχη που έπρεπε να δώσουμε. Έπρεπε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, τα όριά μας. Ήταν ένα αλησμόνητο συναίσθημα. Χωρίς να σου έχει μείνει κανένα ίχνος δύναμης να πρέπει να συνεχίσεις να παλεύεις! Το μόνο που αποζητούσαμε ήταν να ‘’σωριαστούμε’’ κάτω και να κλείσουμε τα μάτια μας. Σκεφτόμασταν μάλιστα σοβαρά να ρίξουμε την πλωτή μας άγκυρα και να πέσουμε για ύπνο, όπως ήμασταν με τις νιτσεράδες μας. Αυτή θα ήταν η απόλυτη ευτυχία για όλους μας. Έπρεπε όμως να συνεχίσουμε. Προσπαθούσαμε από κάπου να αντλήσουμε έστω και ελάχιστες δυνάμεις, όσο κι αν αυτό φαινόταν αδύνατο.
 

Κρατιόμασταν με πολύ δυσκολία στα πόδια μας ενώ τα μάτια μας ήταν περισσότερο χρόνο κλειστά και άνοιγαν μόνο κατά διαστήματα. Ο Σπύρος έδειχνε προσηλωμένος στις οθόνες του GPS και της θερμικής κάμερας, αναρωτιόμουν όμως αν είχε τα μάτια του ανοιχτά. Προσπαθούσα να του μιλάω συνέχεια αλλά ακόμα κι αυτό ήταν πολύ κουραστικό. Σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να ταξιδεύουμε με 6 κόμβους, όπως κάναμε το προηγούμενο βράδυ, αλλά αυτό σήμαινε πως θα προσεγγίζαμε την επόμενη μέρα. Κανείς μας όμως δεν θα προτιμούσε κάτι τέτοιο. Ατλαντικός ωκεανόςΈκοψα ταχύτητα και ταξιδεύαμε τώρα με 23 κόμβους. Η ανασφάλειά μας ήταν μεγάλη. Στεκόμουν πλάι και λίγο μπροστά από την κονσόλα, ώστε να μην με τυφλώνουν τα φωτεινά όργανα. Το δεξί μου χέρι ήταν τεντωμένο προς τα πίσω ώστε να μπορώ να φτάνω το τιμόνι. Έτσι ένιωθα καλύτερα αφού μπορούσα να βλέπω πιο καθαρά μπροστά από την πλώρη μας.
Μετρούσα κυριολεκτικά κάθε μίλι και ζητούσα συνέχεια από τον Σπύρο να με ενημερώνει για τα υπόλοιπα μίλια. Ακόμα 58…

Αυτή η μικρή απόσταση φάνταζε ως το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Ήμουν σίγουρος πως από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσω. Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ποια ήταν εκείνη η αόρατη δύναμη που με κρατούσε όρθιο και κατάφερα τελικά να διανύσω τα τελευταία αυτά μίλια.
 

Το δεξί μου χέρι συνέχιζε να κρατά σφιχτά το τιμόνι ενώ με τα δάχτυλα του άλλου χεριού συγκρατούσα τα βλέφαρά μου που έμοιαζαν λες και ήταν καμωμένα από μολύβι. Τόσο βαριά τα αισθανόμουν. Αλλά ακόμα κι έτσι υπήρχαν στιγμές που έπιανα corsair 31τον εαυτό μου να κοιμάται. Προσπαθούσα να μιλάω συνέχεια με τον εαυτό μου και να σκέφτομαι όλη μας την πολύμηνη προσπάθεια για την προετοιμασία αυτού του ταξιδιού. Στην πραγματικότητα προσπαθούσα να τον ξεγελάσω και να τον κρατώ ξύπνιο.
Έμεναν ακόμα 35 ναυτικά μίλια και ενώ κάτω από άλλες συνθήκες θα πανηγυρίζαμε και θα ουρλιάζαμε από ευτυχία, κανείς δεν κουνιόταν από τη θέση του. Όλοι μας ήμασταν φανερά καταπονημένοι από την υπερπροσπάθεια.

Συνέχισα να σκαρφίζομαι διάφορα για να μην με πάρει ο ύπνος στο τιμόνι. Άλλα δέκα μίλια ψιθύρισα και μετά θα κάνουμε στάση για καφεδάκι. Αυτά τα μίλια τα αφιέρωσα σε όλα τα παιδιά που μας βοήθησαν με όλη τους την ψυχή. Τους το χρωστούσα άλλωστε. Έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου μόνο και μόνο γι αυτούς τους ανθρώπους που ήμουν σίγουρος πως ξενυχτούσαν μαζί μας και αγωνιούσαν πολύ περισσότερο από εμάς. Στον Πέτρο που δούλεψε σκληρά για πολλούς μήνες, τον Κώστα, τον Carlos, τον Pedro και τόσους άλλους. Έπειτα συνέχισα με τους ανθρώπους που μας στήριξαν και τους καλούς φίλους που μας έστελναν συνεχώς μηνύματα και μας εμψύχωναν με τα ζεστά τους λόγια. Ήταν σαν άκουγα τις προτροπές τους. Έσφιγγα τα δόντια και έπαιρνα δύναμη από τα λόγια τους.
Έτσι κατάφερα να φτάσω στα 25 ναυτικά μίλια από το Sao Miguel.

Έκοψα ταχύτητα, άφησα το τιμόνι και γρήγορα γρήγορα έβγαλα τα σύνεργα για τα καφεδάκια μας. Κι ενώ έψαχνα τα ποτήρια, με πήραν τα γέλια όταν διαπίστωσα πως τα κεφάλια των φίλων μου ήταν πεσμένα και στραμένα προς την κουβέρτα. <<Τα καταφέραμε>>… αναφώνησα και προσπάθησα να τους ξυπνήσω από τον λήθαργο. Θα μείνουμε όσο θέλουμε εδώ και θα θαυμάζουμε τον μαγευτικό ουρανό που με τα υπέρλαμπρα αστέρια του φωτίζει ολόκληρο τον ωκεανό!
Sao Miguel, AzoresΗ εικόνα ήταν μαγική. Η ταλαιπωρία των προηγούμενων ωρών είχε διαγραφεί από τη μνήμη μου. Μπροστά σε αυτήν τη μαγική εικόνα ξέχασα μονομιάς τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε.
 

Μέσα στον κατάμαυρο ουράνιο θόλο η φωτεινότητα των αστερισμών ήταν σχεδόν εκτυφλωτική. Τι να τα κάνεις τα όργανα μια τέτοια νύχτα, όταν έχεις τόσο φανερά σημάδια για οδηγούς! Έβλεπα την Μεγάλη Άρκτο στα δεξιά μου, όπως ποτέ δεν την έχω ξαναδεί. Νόμιζα πως θα απλώσω το χέρι μου και θα την ακουμπήσω. Ήταν ξαπλωμένη, λίγα μέτρα πάνω από τη σκοτεινή επιφάνεια του ωκεανού και μου έδειχνε πεντακάθαρα τον Πολικό Αστέρα. Αρνιόμουν να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Την κοιτούσα επίμονα θέλοντας να τη φυλακίσω για πάντα στη μνήμη μου. Αυτή την εικόνα ήθελα να την κουβαλάω για πάντα μέσα μου, να την κρατήσω ζωντανή, χωρίς ποτέ ο χρόνος να μπορέσει να την ξεθωριάσει. Δεν ξέρω για πόση ώρα είχα το βλέμμα μου στραμένο ψηλά και ούτε που με απασχολούσε πια ο χρόνος. Είχα πείσει τον εαυτό μου πως είχαμε φτάσει στον προορισμό μας.
 

Μπορεί να ήμουν στη χειρότερή μου κατάσταση ζούσα όμως την καλύτερή μου στιγμή στον ωκεανό. Και πραγματικά, αυτή ήταν η ομορφότερη νύχτα της ζωής μου.
Για κάτι τέτοιες νύχτες αξίζει να κάνεις όλα τα μίλια του κόσμου.

AzoresΑπό την άλλη μεριά, το φανάρι του Sao Miguel μάς έκλεινε συνεχώς το μάτι. Μας έδειχνε το δρόμο και τώρα πια δεν χρειαζόταν να είμαι προσηλωμένος στην πυξίδα μου. Έστρεψα την πλώρη μας να σημαδεύει το φανάρι και ξεκινήσαμε για τα τελευταία 25 μίλια.
 

Δεν μπορούσα όμως να αντισταθώ και κάθε λίγο έριχνα γρήγορες ματιές στα δεξιά μου, στη μαγευτική Μεγάλη Άρκτο…
 

Επιτέλους, μέσα μου άρχισε να γιγαντώνεται η χαρά και να προσπαθεί να παραμερίσει την ανείπωτη κούραση που ένιωθα. Η ανασφάλεια ωστόσο συνέχισε να υπάρχει. Όχι βέβαια για τα καύσιμα, που τώρα πια δεν με απασχολούσαν καθόλου ακόμα κι αν οι κινητήρες έσβηναν ξαφνικά. Ήξερα πολύ καλά πως σε αυτή την απόσταση, γύρω από το νησί, βρίσκονται πολλές φάλαινες και τώρα πραγματικά φοβόμουν κάποια αναπάντεχη συνάντηση. Ίσως γι αυτό να ευθύνεται και η ιστορία που μου διηγήθηκε ένας Πορτογάλος ψαράς όταν ήμασταν εγκλωβισμένοι στο Cascais. Πριν μερικά χρόνια μου είπε πως μια μεγάλη φάλαινα αναδύθηκε γρήγορα από τα βαθιά με σκοπό να βγει στην επιφάνεια για να αναπνεύσει. Μόλις όμως έφτασε στην επιφάνεια, σήκωσε ψηλά και άθελά της έκανε κομμάτια ένα ιστιοφόρο που έτυχε να βρίσκεται εκεί. Τέσσερις άνθρωποι πνίγηκαν εκείνο το βράδυ και ποτέ δεν βρέθηκαν.
 

Προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά και επέμενα να κρατάω το κεφάλι μου μπροστά από την κονσόλα. Η θάλασσα ήταν λεία, σαν καθρέφτης. Στην επιφάνειά της όμως απλωνόταν αναρίθμητες μαυριδερές μικρές επιφάνειες οι οποίες μου προανήγγειλαν τα επερχόμενα κύματα. Προφανώς ήταν οι σκιές των κυμάτων που δημιουργούνταν από το έντονο φως των αστερισμών. Έτσι, κατάφερνα να ελέγχω την ίσαλο και να την κρατώ πάντοτε κάθετη με την επιφάνεια της θάλασσας, προβαίνοντας απλά σε μικρούς, διορθωτικούς χειρισμούς του τιμονιού.
 

Ώσπου κάποια στιγμή αρχίσαμε να μυρίζουμε τη στεριά. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι, σαν μια τεράστια σκιά, ξεπρόβαλε επιβλητικός ό ορεινός όγκος του Sao Miguel.
Azores RIB adventure Ήμασταν πια μια ανάσα από τις ακτές. Ελαττώσαμε πολύ την ταχύτητά μας γιατί δεν γνωρίζαμε τίποτα για τα επικίνδυνα σημεία των νερών αυτών. Όσο βρισκόμασταν ανοιχτά, καρτερούσαμε πότε θα δούμε την πολυπόθητη στεριά και τώρα που την αντικρύζαμε άρχιζε μιαν άλλη, ίσως χειρότερη αγωνία… Τα βράχια και οι ξέρες γυρόφερναν συνέχεια στο μυαλό μας.

Με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια μας, χρειαστήκαμε παραπάνω από μια ώρα για να τα καλύψουμε τα τελευταία μίλια ενώ κρατιόμασταν αρκετά ανοιχτά από τα παράλια. Μόνο όταν ήρθαμε στην ευθεία με το φανάρι από το πρώτο λιμανάκι που συναντήσαμε, στρέψαμε την πλώρη μας και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Μπήκαμε μέσα και δέσαμε πάνω σε ένα μεγάλο ψαράδικο. Πρέπει να ήταν δύο με τρεις η ώρα μετά τα μεσάνυχτα.
Η υγρασία ήταν αφόρητη. Τα πάντα έσταζαν και οι μαξιλάρες του φουσκωτού ήταν μούσκεμα. Ήταν αδύνατο να κοιμηθούμε εκεί πάνω. Από την άλλη όμως, δεν ήταν δυνατόν να σταθούμε στα πόδια μας ούτε για ένα δευτερόλεπτο παραπάνω.
Πετάξαμε τις τέντες πάνω στις μαξιλάρες και πέσαμε σε βαθύ ύπνο έτσι ακριβώς όπως ταξιδεύαμε τόσες ώρες. Με τα νεοπρέν μποτάκια, με τις νιτσεράδες και τις κουκούλες…

Κάποια δάκρυα χαράς ξέφυγαν και κύλησαν στο πρόσωπο σφραγίζοντας την απόλυτη ευτυχία μας που δεν έβρισκε άλλον τρόπο για να εκτονωθεί…
 

Τα μίλια πέρασαν και έμειναν πίσω μας…
 

Powered by Blog - Widget
Τα cookies είναι σημαντικά για την εύρυθμη λειτουργία του psarema-skafos.gr και για την βελτίωση της online εμπειρία σας.
Επιλέξτε «Αποδοχή» ή «Ρυθμίσεις» για να ορίσετε τις επιλογές σας.