Κείμενο: Δημήτρης Καραγεωργίου

Φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου - Αναστασία Καραγεωργίου

Έχουν περάσει 31 χρόνια, από εκείνη τη μέρα στη μικρή εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο Αυλάκι του Πόρτο Ράφτη, όταν μπροστά σε Θεό και ανθρώπους, ανήγγειλα το όνομά σου ...

Περίσσευμα χαράς για όλους. Ο μικρός μπόμπιρας, έχει πια όνομα για ταυτότητα. Κι εσύ, νιώθοντας το νερό κάτι δικό σου, γκρίνιαξες λίγο γιατί σου φάνηκε ανάλατο … Όσο για το λάδι, τότε μόνο δίχρονα υπήρχαν και κάτι λίγοι τύποι λαδιού. Το δικό σου, έπιασε τόπο με το παραπάνω. Κι εγώ με τη σειρά μου, φρόντισα ο πατέρας σου να έχει φουσκωτό από τότε.
 

Τα χρόνια πέρασαν, μαζί και οι τρέλες της – κάθε – εποχής. Πήρες το δρόμο σου και στην πορεία προέκυψε και η μικρή με τους πληθυντικούς. Τι κουσούρι κι αυτό … Ακόμα να τη στρώσεις … Και κάπου εκεί στα 32 σου, ανήγγειλες από το μπαλκόνι του σπιτιού σου: Στα Τριζόνια και 50. Με ένα όρο. Στο γάμο, χωρίς κουστούμι πάω. Χωρίς φουσκωτό, δεν πάω.
 

Τι να κάνει κι ο λαός, έπεσε με τα μούτρα, να μάθει γεωγραφία. Τριζόνια … Που πέφτουνε ρε … Τι τον έπιασε τώρα … Χαθήκανε τα νησιά … Αυτά για όσους δεν ξέρουν, που τελικά έμαθαν και κλείσανε και δωμάτια για διακοπές. Όσο για το ζεύγος, είδε και έπαθε μέχρι να καταλήξει σε κάποιες συμφωνίες με τον εμπλεκόμενο επιχειρηματικό κόσμο – sic – και να πάνε όλα καλά. Ε, η Αθήνα, έχει και τις χάρες της.
 

Πριν από τη Ναύπακτο, θα βρείτε τη Γλύφα ή Γλυφάδα. Από εκεί, σε ένα μικρό λιμάνι, αποπλέουν τα πλοιάρια που εκτελούν το δρομολόγιο για τα Τριζόνια. Διάρκεια, 5 λεπτά το πολύ με χαμηλή ταχύτητα. Κόστος, ένα ευρώ. Στο νησί υπάρχει μόνο ένα χωριό, με καμιά 30αριά μόνιμους κατοίκους το χειμώνα. Υπάρχουν τρία εξαιρετικά ξενοδοχεία, τα ΙΑΣΜΟΣ, TRIZONIA BEACH και ΔΡΥΜΝΑ, το τελευταίο πάνω από τη μαρίνα. Διότι υπάρχει και μαρίνα. Μεγάλη, με πολλές θέσεις, ηλεκτροφωτισμό στον περιβάλλοντα χώρο, αλλά χωρίς καμία παροχή.
 

Εδώ ανοίγω παρένθεση. Η μαρίνα στα Τριζόνια, ανήκει στα Τουριστικά Ακίνητα. Τα οποία έχουν κάνει το εξής απλό. Έχουν εκχωρήσει αμισθεί σε όποιον διαθέτει σαπάκι ιστιοπλοϊκού κυρίως τύπου, να το παρατήσει εκεί, να ξεχειμωνιάζει, να βρωμίζει και όποτε του καπνίσει να μπαίνει και να βγαίνει, χωρίς να δίνει σε κανένα λογαριασμό. Πλαγιοδετημένα ή μη, έχουν επιβάλει τη δική τους άποψη, χωρίς κανείς να ενοχλείται από αυτό και κανείς δεν ενδιαφέρεται για οτιδήποτε. Και το ενδεικτικότερο της ελληνικής πολύχρονης προχειρότητας, όπως μου είπαν οι ντόπιοι, το έργο δεν έχει παραληφθεί ποτέ. Αν πάει όμως κάποιος στη μαρίνα του Southampton να κρεμάσει ένα κορδόνι από τα παπούτσια του σε δέστρα, τότε θα γίνει κακός χαμός από τους αυτόχθονες υπεύθυνους. Εδώ όμως, τους έχουμε κάνει μάγκες και παρατάνε τα σκουπίδια τους έτσι. Οργανωμένη χώρα …
 

Αυτά τα ολίγα, για το χάλι της μαρίνας στα Τριζόνια, που κατά τα λοιπά είναι εξαιρετικό αγκυροβόλιο. Ελέω κρίσης, ταξιδέψαμε ως το Αίγιο με το Jeep και από εκεί, ακλουθώντας τις οδηγίες του Βαγγέλη Κατσαμπάρη, κατασκευαστή των φουσκωτών Stream που εδρεύει στην περιοχή, φθάσαμε στην παραλία, όπου βρίσκεται το καφέ ΑΚΟΝΙΑ. Ο Ανδρέας Ξυδιάς, - πατέρας, μαζί με το γιό του Γιώργο, έχουν δημιουργήσει ένα ευχάριστο περιβάλλον για ημερήσια παραμονή δίπλα στη θάλασσα. Αλλά το πιο ενδιαφέρον κομμάτι, είναι πως μπροστά στο μαγαζί τους υπάρχει γλίστρα με όχι μεγάλη κλίση και άφθονος χώρος για μανούβρες. Επί πλέον, διαθέτουν περιφραγμένο χώρο φύλαξης αυτοκινήτων και τρέιλερ, με πολύ χαμηλό αντίτιμο, προσφέρουν νερό για πλύσιμο και βοήθεια στην καθέλκυση. Χρήσιμα τηλέφωνα, 6936895633 και 2691031243.
 

Βρεθήκαμε εύκολα στο νερό και το ίδιο εύκολα καλύψαμε τα 5 μίλια μέχρι τα Τριζόνια. Δέσαμε στη μαρίνα και αμέσως επιδοθήκαμε στο πολύ ευγενές σπορ να τρώμε εμείς και να πληρώνουν άλλοι. Διότι οι οικοδεσπότες, είχαν – έπειτα από πολλές πιέσεις, αναλάβει την πρωτοβουλία, να αφήσουν μόνο τα δικά τους λεφτά στο νησί. Των άλλων ήταν κάλπικα. Το ίδιο και με τα ξενοδοχεία. Και είχα και τους πληθυντικούς …
Σε χάρηκα φιλαράκο, γιατί δεν έλιωνες με τίποτα. Τριγύρω πόλεμος για τις λεπτομέρειες και τις ετοιμασίες, εσύ στο ρυθμό σου. Με χιούμορ και καλή διάθεση. Για όλους και για όλα. Και αφού μαζεύτηκαν όλοι και διατύπωσαν απόψεις … καλέ, είναι πολύ ωραία εδώ … μπήκε το νερό στο αυλάκι. Δέσιμο το φουσκωτό στη μπάντα, ντύσιμο του γαμπρού on board, με μουσικούλα και σφηνάκια. Όσο για τη νύφη, την Ειρήνη – αστέρι, παρά τους πληθυντικούς, είχε το δικό της επιτελείο, στο ξενοδοχείο.
 

Το σενάριο, έλεγε πως αφού ντυνόταν ο γαμπρός, θα πήγαινε με το φουσκωτό κάτω από το ξενοδοχείο - TRIZONIA BEACH, να παραλάβει τη νύφη από το μικρό ντοκάκι που με εξαιρετική διάθεση μας παραχώρησε ο χρήστης του. Προσεκτικό κατέβασμα στα σκαλοπάτια και επιβίβαση. Πλεύση στο ρελαντί μέχρι το ντόκο, αποβίβαση του ζεύγους και διαμοιρασμός. Η νύφη, με τη βοήθεια του αδελφού της φόρεσε τα παπούτσια, αφού πρώτα έγραψε τα ονόματα όλως των ανύπαντρων κορασίδων και ο Ευθύμης προχώρησε να περιμένει στην εκκλησία. Το υπόλοιπο διαδικαστικό, έχει να κάνει με το τελετουργικό, που είναι γνωστό και ίδιο παντού.
 

Ήταν όλα ίδια; Όχι βέβαια. Μόνο όσοι παραβρέθηκαν, μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα και να περιγράψουν τις εικόνες ΕΚΕΙΝΗΣ της τελετής. Ο κόσμος στο προαύλιο της εκκλησίας κάτω από τα δέντρα, το ζευγάρι και οι άνθρωποί του δίπλα στη θάλασσα, περιστοιχισμένο από φίλους και συγγενείς. Και αν οι δυο αυτές κουβέντες δεν λένε και πολλά, είναι γιατί το συναίσθημα και τις αναμνήσεις τις πήραν όλες όσοι παρόντες. Και το κερασάκι, η ατραξιόν του μυστηρίου, ο παπά Χρήστος. Εξαιρετικός στο ρόλο του και χωρίς περιττές κουβέντες.
 

Το γαμήλιο δείπνο, είχε προετοιμαστεί στην ταβέρνα ΚΑΛΥΨΩ. Αν και εκτός έδρας, η γιορτή είχε οργανωθεί καλά. Είχα και μια αγωνία, όταν θα ανοίξουν το στόμα τους τα δυο παιδιά από τη Ναύπακτο που θα έπαιζαν ζωντανή μουσική, μήπως και ταλαιπωρούσαν την τέχνη, αλλά και αυτό, ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη για όλους. Ας είναι πάντα καλά.
 

Δεν ξέρω πόσα λίτρα τσίπουρο καταναλώθηκε, παραγωγής πεθερού βλέπετε, όμως το κέφι ανέβηκε πάνω στα τραπέζια. Οι χοροί κράτησαν μέχρι το ξημέρωμα σχεδόν. Και το επόμενο πρωινό, άρχισαν οι αποχωρήσεις. Έτσι απλά, δυο άνθρωποι γύρισαν στο σπίτι τους με ένα χαρτί παραπάνω. Γιατί η πορεία τους ήταν κοινή αρκετό καιρό τώρα. Και χαίρομαι, που διάλεξαν αυτό τον τρόπο και όχι τον μοντέρνο και προχω του Δημαρχείου.
 

Για κάποιους λόγους, που έγιναν εύκολα προφανείς μετά και την πρώτη γνωριμία, ‘κολλήσαμε’ στο μπαράκι του ξενοδοχείου ΙΑΣΜΟΣ, που βρίσκεται πάνω στο γιαλό. Το περιβάλλον είναι απίστευτη έκπληξη για το νησί και για του λόγου το αληθές, έχω επισυνάψει κάποιες εικόνες στο album. Εξαιρετική θέα, πεντακάθαρο, περιποιημένο και με πολύ καλές τιμές – Ιουλία Ζέτου, 22660 71301 / 6976562656. Εκεί, είναι και ο Βασίλης. Ένας απίστευτος στην εξυπηρέτηση τύπος, που χαίρεται να δουλεύει.
 

Μαζί με την κόρη μου Αναστασία, φέραμε πίσω κάπου 2.000 φωτογραφίες. Μαζί και τις αναμνήσεις από πέντε αξέχαστες μέρες. Η τελετή, καταχωρίστηκε σε κάποια κατάστιχα, μετά από άλλες και πριν από τις επόμενες. Για εμένα – και όχι μόνο, ήταν ο γάμος του πρώτου μου παιδιού. Και τους εύχομαι να είναι πάντα καλά, υγιείς, ασφαλείς και σωστοί. Να αφουγκράζονται προσεκτικά ο ένας τον άλλο και μετά τα παιδιά τους.
 

Σε κόβω πολύ τυχερό φιλαράκο με την Ειρήνη. Αφού μπορεί και σε ανέχεται με το φουσκωτό. Και κακώς δεν της έχεις πει για το 10μετρο με τις δυο 300άρες που έχεις κατά νου. Λέμε τώρα …