Κείμενο - φωτογραφίες : Στρατής Καραστρατής.

Ο προορισμός δεν ήταν τυχαίος και αφορμή για τις συζητήσεις αποτέλεσε η συγκέντρωση, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από μέλη τόσο του Ροδιακού Ομίλου, όσο και των ομίλων των γύρω νησιών όπως η Κως, η Λέρος και η Σάμος. Η συγκέντρωση αυτή αφορά τον αδικοχαμένο Πρόεδρο του Ροδιακού συλλόγου Σάββα ...

Ανοιξιάτικη βόλτα στη Νίσυρο
 

Η αρχή της Άνοιξης λίγο πολύ, είναι επηρεασμένη από τον κοντινό χειμώνα, αφήνοντας τα μεγάλα θαλασσινά ταξίδια μόνο στις σκέψεις μας τις περισσότερες φορές. Η παρέα μας δεν θα μπορούσε ν’ αποτελεί εξαίρεση, οπότε οι σκέψεις των μελών ήταν κυρίως αφιερωμένες σε επαγγελματικά θέματα, με κάποιες ημερήσιες θαλασσινές εξορμήσεις να σπάνε τη μονοτονία. Κάπου εκεί ήταν που έπεσε η ιδέα του ταξιδιού στη Νίσυρο.
 

Ο προορισμός δεν ήταν τυχαίος και αφορμή για τις συζητήσεις αποτέλεσε η συγκέντρωση, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από μέλη τόσο του Ροδιακού Ομίλου, όσο και των ομίλων των γύρω νησιών όπως η Κως, η Λέρος και η Σάμος. Η συγκέντρωση αυτή αφορά τον αδικοχαμένο Πρόεδρο του Ροδιακού συλλόγου Σάββα και πραγματοποιείται κάθε χρόνο περί τα μέσα Μαρτίου. Φέτος οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, ανάγκασαν τους διοργανωτές ν’ αναβάλλουν για μία εβδομάδα την εκδήλωση, ορίζοντας νέα ημερομηνία τις 27-28 Μαρτίου.

Οι λίγοι τολμηροί που μείναμε να συζητάμε αυτό το ταξίδι ,(βλέπε ένθετο ΙΙ) περιμέναμε μέχρι και δύο-τρείς μέρες πριν, για να έχουμε τις καλύτερες δυνατές προγνώσεις καιρού, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα σκάφη και εξοπλισμούς. Ο καιρός επιβεβαιώθηκε, δίνοντας στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μας βοριάδες 4b με τοπικά μόνο σε κάποια σημεία στο Ικάριο 5b. ‘Έτσι βρεθήκαμε 8 φίλοι να δίνουμε ραντεβού Παρασκευή πρωί την 27η Μαρτίου για ν’ αναχωρήσουμε για Νίσυρο. Εγώ με το Γρηγόρη πήγαμε από το πρωί στο παρκινγκ για να ετοιμάσουμε το Corsair 33, που θα μας ταξίδευε και όταν έφθασαν οι άλλοι δύο του πληρώματος, πήραμε το δρόμο για τη γλίστρα στο Θορικό του Λαυρίου. Φορέσαμε τις καλές νιτσεράδες και τα σωσίβια αυτόματου φουσκώματος και ξεκινήσαμε για το σημείο συνάντησης με το δεύτερο σκάφος της παρέας -ένα Artic Blue 29- που ήταν στο νότιο άκρο της Μακρονήσου.

Από εκεί άρχισε το μεγάλο ταξίδι στις 13.30 σημαδεύοντας το νότιο άκρο της Τζιας. Ο καιρός ήταν αρκετά καλός και τα σκάφη των 9 και 10 μέτρων ταξίδευαν απροβλημάτιστα με 32-33 κόμβους φθάνοντας γρήγορα τη Τζια. Στη συνέχεια περνώντας από το βόρειο κάβο της Κύθνου τον Κέφαλο, βάλαμε στην πλώρη μας το στενό Πάρου-Αντιπάρου. Ήταν το πρώτο μεγάλο άνοιγμα του ταξιδιού μας, κάπου στα 40ν.μ. στο οποίο μάλιστα ο Γρηγόρης μου εμπιστεύθηκε το 10μετρο σκάφος δίνοντάς μου το πηδάλιο. Στην αρχή σφίχτηκα κάπως, μιας και εκτός από τις πολυάριθμες βόλτες με τόσο μεγάλα σκάφη, οι οδηγικές μου εμπειρίες περιορίζονται σε σκάφη των 7 μέτρων. Γρήγορα όμως το εμπιστεύθηκα και διατηρώντας σταθερή την ταχύτητα των 32-33 κόμβων συνέχισα το ταξίδι, με το μυαλό μου να ταξιδεύει ακόμα πιο μακριά.

Οι μόνες παρεμβολές στις σκέψεις μου ήταν το «πίο δεξιά»…. «λίγο αριστερά» ,«εκεί είσαι» του Νίκου δίπλα μου, που παρακολουθούσε το GPS για να κρατάμε την πορεία μας, γιατί εμένα δεν μ’ ενδιέφερε ούτε από πού ξεκινήσαμε ούτε που πάμε. Το σκάφος αυτό είναι πραγματικά απολαυστικό στη διακυβέρνησή του και «καταπίνει» τις αποστάσεις χωρίς να κουράζει κυβερνήτη και επιβάτες, αφού οι μέσες ωριαίες ταχύτητες κρουαζιέρας είναι πολύ υψηλές. Προσεγγίζοντας την Πάρο ο κυματισμός ήταν αρκετά άτσαλος και ο αέρας δυνάμωνε χαρακτηριστικά, οπότε ο Γρηγόρης ξαναπήρε το τιμόνι για να μη βραχούμε, αλλά και για να περάσουμε με ασφάλεια τα αβαθή του στενού. Μετά από δύο ώρες πλεύσης δέναμε στην Αντίπαρο όπου κάναμε σύντομη στάση για καφέ.

Κάπου εκεί υπήρξαν και στιγμές γέλιου από τις αντιδράσεις των ανυποψίαστων εργαζόμενων φίλων μας στο τηλέφωνο που μας έψαχναν για δουλειές και δεν ήξεραν που ήμασταν και πού πηγαίναμε. Οι εικόνες που αντικρίσαμε σε αυτή την πρώτη στάση ήταν σπάνιες και συνεχίστηκαν σε όλο το ταξίδι. Πολύβουοι καλοκαιρινοί προορισμοί που άλλοτε πλημυρίζουν από κόσμο, έστεκαν μπροστά μας απόλυτα ήρεμοι με τη ζωή να κυλάει σε πολύ αργούς ρυθμούς για τους λιγοστούς κατοίκους του χειμώνα. Το μόνο βιαστικό που και πάλι δεν έδειξε να τους αγχώνει ήταν η παρουσία μας. Η στάση μας διήρκεσε μόλις μία ώρα και στις 16.30 λύναμε τα πλαγιοδετημένα παρακαλώ σκάφη μας , με προορισμό την Αμοργό.

Είχαμε διανύσει ήδη τα 68 ν.μ. και είχαμε μπροστά μας ακόμα άλλα 40 ν.μ. να καλύψουμε τη μέρα της Παρασκευής. Η πορεία μας σημάδευε το νότιο Κάβο της Νάξου και στη συνέχεια περνώντας από το σύμπλεγμα τον μικρών Κυκλάδων κατευθυνθήκαμε προς τα Κατάπολλα της Αμοργού. Αυτό ήταν και το μόνο τμήμα που ξεμάκρυναν άθελά μας τα δύο σκάφη της παρέας και ακολούθησαν διαφορετική πορεία. Εμείς περάσαμε πολύ κοντά στη Νάξο και Βόρεια της Σχοινούσας, ενώ το Artic Blue πέρασε ανοιχτά της Νάξου και Νότια της Ηρακλειας, αναγκάζοντας τους τέσσερις φίλους να ορτσάρουν σε κυματισμό που σε κάποια σημεία ξεπερνούσε τα δύο μέτρα και όσο να ’ναι τους ταλαιπώρησε περισσότερο από εμάς που κάναμε πλαγιοδρομία. Στα Κατάπολα βρήκαμε πολύ καλά δωμάτια ακριβώς δίπλα στα σκάφη, σε τιμές που δεν έχουν καμία σχέση με το καλοκαίρι.

Οι στιγμές κάτω από το ζεστό νερό πιστεύω ότι ήταν άκρως απολαυστικές και χαλαρωτικές για όλα τα μέλη της παρέας. Σειρά όπως καταλαβαίνεται είχε η ικανοποίηση της πείνας μας και στη συνέχεια η αναζήτηση κάποιου μπαρ για να περάσει η ώρα. Το βράδυ μας κύλησε ανέλπιστα καλά, αφού το μαγαζί που βρήκαμε, διέθετε στόχο με βελάκια και όντας ολομόναχοι μας έπιασε ένας παλιμπαιδισμός διοργανώνοντας ένα μίνι τουρνουά όπου γελάσαμε με την καρδιά μας. Το πρωινό ήταν ηλιόλουστο και μας βρήκε να τσιμπολογάμε με τη συνοδεία των ανάλογων καφέδων μπροστά στα φουσκωτά «μαζεύοντας» ήλιο. Στις 10.30 λύναμε τους κάβους μας ξεκινώντας για τα τελευταία 70 ν.μ. της ρότας μας προς Νίσυρο.

Στο βόρειο κάβο της Αμοργού τα βράχια ήταν επιβλητικά με τα όρθια κοψίματα να δημιουργούν ένα εντυπωσιακό τοπίο. Προσπαθώντας να κρατηθούμε κάπως μακριά από το αντιμάμαλο των απόκρημνων ακτών, βάλαμε πλώρη προς Νίσυρο σε ένα Ικάριο που είχε αγριέψει και είχε αρχίσει ν’ ασπρίζει. Ο κυματισμός ήταν στα 2-2,5 μέτρα και πραγματοποιώντας πλαγιοδρομία το κοπάνημα ήταν ελάχιστο, με το βρέξιμο να είναι το μοναδικό μας μέλημα. Η ταχύτητά μας διατηρήθηκε στους 31 κόμβους και οι πολύτιμες διορθώσεις του Γρηγόρη στο τιμόνεμα επέφεραν το ελάχιστο δυνατό βρέξιμο για τις δεδομένες καιρικές συνθήκες.

Τα ρούχα μας ήταν αρκετά καλά, οπότε το σπρέι που μπήκε σε κάποια σημεία δεν μας προβλημάτισε, καταφέρνοντας να βγούμε στεγνοί στον προορισμός μας. Κατά την παράλληλη πλεύση στο δύσκολο Ικάριο, υπήρχαν κάποια σημεία που ενώ το πλήρωμα του Artic Blue ήταν όρθιο στο κατάστρωμα του 9μετρου σκάφους, βλέπαμε μόνο τα κεφάλια τους. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι της Νισύρου το Μανδράκι, διαπιστώσαμε ότι ήταν εντελώς απροστάτευτο στον ΒΔ κυματισμό που επικρατούσε, βάζοντας μέσα κυματισμό μισού μέτρου. Πολύ σύντομα αποφασίσθηκε από κοινού να κατευθυνθούμε προς το δεύτερο λιμανάκι στους Πάλλους, στους οποίους άλλωστε βρίσκονταν και τα δωμάτιά μας.

Αφού δέσαμε τα σκάφη, χαλαρώσαμε λίγο στην προβλήτα αντικρίζοντας μία καταπράσινη πλαγιά που ορθωνόταν μπροστά μας με τα Αρχαία Ρωμαϊκά Λουτρά να δεσπόζουν στην άκρη της παραλίας. Κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι το κυκλαδίτικο τοπίο το είχαμε προσπεράσει και βρισκόμασταν πλέον σ’ ένα εντελώς διαφορετικό νησί το οποίο έπρεπε να γνωρίσουμε καλύτερα. Όντας τα πρώτα σκάφη που κατέφθασαν στο νησί, ο τουρισμός ήταν κάτι περισσότερο από επιβεβλημένος, αφού οι υπόλοιποι θα κατέφθαναν νωρίς το απόγευμα . Για το σκοπό αυτό επιστρατεύθηκαν δύο Fiat Panda που μετέφεραν την 8μελή παρέα μας, στον πρώτο προορισμό που δεν ήταν άλλος από το ενεργό ηφαίστειο. Το μικρό αυτό νησί έχει στρογγυλό σχήμα και στο κέντρο του σιγοκαίει το ενεργό ηφαίστειο με τον ενεργό κρατήρα του Πολυβώτη να δεσπόζει στο κέντρο του, με 260 μέτρα διάμετρο και 30 μέτρα βάθος.

Ανηφορίζοντας το δρόμο προς τον ευρύτερο κρατήρα ο λαμπερός ανοιξιάτικος ήλιος αναδεικνύει την πλούσια βλάστηση και το τοπίο μας αποζημιώνει με το παραπάνω. Όταν έχουμε φτάσει πλέον αρκετά ψηλά σε κάποια στροφή ξεπροβάλει ανάμεσα στα δέντρα ένα μεγάλο οροπέδιο, το οποίο ουσιαστικά οριοθετεί τον κρατήρα. Το νησί είναι ορεινό με υψηλότερη κορυφή τον Προφήτη Ηλία με ύψος 698 μ. Κατηφορίζοντας αρχίζει να μυρίζει η χαρακτηριστική οσμή του θείου, που γίνεται όλο και εντονότερη. Τα πλούσια συστατικά του εδάφους καθιστούν την κοιλάδα πολύ εύφορη, σε σημείο που πλέον είναι καλλιεργήσιμη. Κάπου στο βάθος σταματάει η άσφαλτος και διανύοντας μικρή απόσταση με τα πόδια, ανακαλύπτουμε από κοντά τον ενεργό κρατήρα που «καπνίζει» ελαφρά από τις «ξεφυσίστρες» όπως τις αποκαλούν οι ντόπιοι.

Μετά από τις σύντομες αναμνηστικές φωτογραφίες, επιβιβαζόμαστε στα αυτοκίνητα και εγκαταλείποντας την ευκολία της ασφάλτου, μπαίνουμε σε έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο, που ο χάρτης μας δείχνει ότι οδηγεί στον οικισμό του λιμανιού από την αντίθετη κατεύθυνση. Προχωράμε αγχωμένοι μήπως κάποιο χειμωνιάτικο νεροφάγωμα μας ανακόψει την πορεία, αλλά όλα βαίνουν καλώς, απολαμβάνοντας τη θέα από ψηλά και το παιχνίδισμα του ήλιου στην ταραγμένη θάλασσα. Επόμενος σταθμός μας είναι η ακρόπολη της αρχαίας Νισύρου το παλαιόκαστρο που στέκει πάνω από το λιμάνι, από τον 4ο π.χ. αιώνα. Εδώ ο επισκέπτης συναντάει κυκλώπεια τείχη με δωρικούς κίονες φτιαγμένα από το ηφαιστειακό πέτρωμα του νησιού .Ο περιβάλλον χώρος έχει διαμορφωθεί πολύ όμορφα με παρκινγκ, διαδρόμους, φώτα και φυτά.

Μπαίνοντας στο κάστρο περιεργαζόμαστε προς στιγμήν τους μεγάλους ογκόλιθους και τον ιδιαίτερο τρόπο που έχουν τοποθετηθεί που διαμορφώνουν μία περίμετρο περίπου 2χλμ. Όπως σε όλα τα κάστρα η θέα είναι εκπληκτική. Οι δυνατοί άνεμοι έχουν καθαρίσει την ατμόσφαιρα και εμείς αγναντεύουμε το απέραντο γαλάζιο, την Κω, το νησί Γυαλί(απ’ όπου παράγεται σμύριδα) και την Τουρκία. Ο προσανατολισμός μας είναι δυτικός και καθώς ο ήλιος έχει γύρει, το λαμπύρισμα γίνεται ακόμα εντονότερο στο δυνατό κυματισμό, εντυπωσιάζοντας τα μάτια, χαλαρώνοντας τη διάθεση και ταξιδεύοντας τις σκέψεις. Μετά από τις στιγμές περισυλλογής που μόνο ο άνεμος ηχούσε στ’ αυτιά μας, κατηφορίσαμε προς την πόλη κάνοντας βόλτες στα στενά σοκάκια. Κρεμασμένη σε περίοπτη θέση στην άκρη ενός βράχου έστεκε και η Παναγία η Σπηλιανή που είναι χτισμένη μέσα στο κάστρο των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη (1325μ.Χ.),την οποία τελικά δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε από κοντά.

Οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού είναι περίπου χίλιοι και τους καλοκαιρινούς μήνες εκτός από τους τουρίστες που έρχονται μόνο για τη Νίσυρο, τα ημερόπλοια από τα γύρω νησιά μεταφέρουν ακόμα περισσότερους, για να δουν κυρίως το ηφαίστειο. Οι μαγαζάτορες του νησιού ήταν ενημερωμένοι για την εκδήλωση, οπότε κάποιοι από αυτούς είχαν ανοίξει τις πόρτες τους πρόωρα για τους έκτακτους επισκέπτες. Δυστυχώς ο φορτωμένος καιρός δεν επέτρεψε στα μικρότερα σκάφη να πραγματοποιήσουν το ταξίδι, με αποτέλεσμα η προσέλευση να είναι μικρότερη από την αναμενόμενη.

Μετά από το απογευματινό καφεδάκι μας, γυρίσαμε στα δωμάτια για ανασύνταξη δυνάμεων, έτσι ώστε να είμαστε εγκαίρως στη δημοτική αίθουσα, που θα φιλοξενούσε την εκδήλωση του Ροδιακού Ομίλου. Εκεί βρεθήκαμε και τιμήσαμε με την παρουσία μας τη μνήμη του Σάββα περίπου 80 άτομα. Πολύ ευχάριστη νότα της βραδιάς ήταν ένας ντόπιος νεαρός που έπαιζε καταπληκτικό μπουζούκι, αλλά και ολόκληρη η ορχήστρα που έπαιξε ασταμάτητα μέχρι να φύγουμε. Σειρά είχε ένα ποτό σε ένα καλοφτιαγμένο μπαράκι, όπου πληρώσαμε τα οχτώ ποτά 24 ευρώ και δεν το πιστεύαμε. Η βραδιά τελείωσε για κάποιους νωρίς και για άλλους νωρίς… το πρωί! Η αλλαγή της ώρας σε θερινή, μας στέρησε ύπνο, αλλά μας έδωσε άνεση χρόνου για την επιστροφή χωρίς να μας αγχώνει το σούρουπο που πλέον ερχόταν πολύ αργά. Δυστυχώς τα 180 ν.μ. της επιστροφής, δεν μας άφηναν πολλά περιθώρια και δεν μπορέσαμε να παρευρεθούμε στο μνημόσυνο που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή. Αναχωρήσαμε λοιπόν στις 11.30 μετά από ένα χορταστικό πρωινό στο ντόκο των Πάλλων.

Το Ικάριο απλωνόταν μπροστά μας για άλλη μια φορά ασπρισμένο, με ΒΔ κυματισμό που ξεπερνούσε το 1,5 μέτρο. Η αρχική μας πορεία για το βόρειο άκρο της Αμοργού διαφοροποιήθηκε νωρίς, περνώντας πιο κοντά στην Αστυπάλαια, με προορισμό το Νότιο άκρο της Αμοργού. Έτσι αποφύγαμε το ορτσάρισμα, βάζοντας τον καιρό αρχικά στη μάσκα και αργότερα στο πλάι, αποφεύγοντας αρκετή ταλαιπωρία. Όταν πλησιάσαμε και περάσαμε την Αμοργό, άρχισαν να φαίνονται οι επιβεβαιώσεις των προβλέψεων που μιλούσαν για άπνοια την Κυριακή. Στόχος μας ήταν να κάνουμε μία και μοναδική στάση στο Άνω Κουφονήσι για ανεφοδιασμό και φαγητό. Όσο πλησιάζαμε τόσο ο καιρός ηρεμούσε και μόλις καβατζάραμε το νησί Κερί, η θάλασσα ηρέμησε εντελώς, προσφέροντάς μας ανεκτίμητες στιγμές γαλήνης που συνεχίστηκαν σε όλη τη διαδρομή μέχρι και το Λαύριο. Μέσα στο λιμάνι όπου πλαγιοδετήσαμε, υπήρχαν μόνο άλλα 3-4 καϊκια και η απόλυτη ηρεμία.

Μας πλησίασαν οι λιμενικοί να μας ρωτήσουν ευγενικά αν χρειαζόμαστε κάποια βοήθεια, τη στιγμή που είχαν φθάσει τα καύσιμα που ήδη είχαμε παραγγείλει για τον ανεφοδιασμό. Κάπου εκεί έγιναν κάποιοι πρόχειροι υπολογισμοί και διαπιστώσαμε δυστυχώς ότι στον ανεφοδιασμό της Αμοργού μας έφεραν περίπου 50 λίτρα λιγότερα από τα 500 που πληρώσαμε. Εύκολα όμως το ξεχάσαμε, χαζεύοντας τα νερά γύρω μας που ήταν πεντακάθαρα, με την χαρακτηριστική πράσινη διαύγεια να μας αποκαλύπτει κάθε λεπτομέρεια του βυθού τόσο μέσα όσο και έξω από το μόλο.

Στον δρόμο μας προς την αναζήτηση μίας ταβέρνας συναντήσαμε και ένα ντόπιο πιτσιρίκι που μεγάλωνε σε διαφορετικούς ρυθμούς από αυτούς που έχουμε συνηθίσει ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους με τις οθόνες των υπολογιστών. Με ένα ψαροτούφεκο ανά χείρας, τη μάσκα του και το σκύλο του, πλατσούριζε στην άκρη της αμμουδιάς μετά από την περιήγησή του στους γύρω βυθούς! Η παντελής απουσία κόσμου σε συνδυασμό με τη λιακάδα που μας έλουζε, ήταν για άλλη μία φορά μοναδικά! Πολύ σύντομα βρήκαμε μία ταβέρνα που έκανε ετοιμασίες του εξωτερικού χώρου, αλλά διέθετε μαγειρευτά φαγητά και άλλα μεζεδάκια. Βάζοντας όλοι μαζί ένα χεράκι στρώσαμε δυο τραπέζια στο μπαλκόνι και φάγαμε μάλλον υπερβολικά. Αναχωρήσαμε από το Άνω Κουφονήσι κατά τις 16.00 και μετά από μία πολύ ήρεμη διαδρομή ανάμεσα σε Πάρο-Αντίπαρο, Κύθνο και Τζιά, χαιρετιόμασταν στ’ ανοιχτά της Μακρονήσου παίρνοντας ρότα ο καθένας για τη γλίστρα του.

Η ώρα ήταν 18.30 απόγευμα Κυριακής, όταν μετά από 7 ώρες ταξιδιού, είχαμε έρθει από την Ανατολική άκρη του Αιγαίου στη Δυτική, κάνοντας μάλιστα και τη στάση για φαγητό. Ο απολογισμός ήταν 380 μίλια και 800 λίτρα βενζίνης σε 2,5 μέρες για το δικό μας σκάφος! Θα μου πείτε άξιζε? Θα σας απαντήσω ότι ναι άξιζε και με το παραπάνω, προσφέροντας πολύτιμες εμπειρίες και γνώσεις! Οι εικόνες της μοναξιάς και της γαλήνης των νησιών μας σε συνδυασμό με τον ανοιξιάτικο ήλιο είναι μοναδικά, με την εναλλαγή των τοπίων να κάνει τον κάθε ταξιδιώτη να ταξιδεύει νοερά ακόμα πιο μακριά! Άλλωστε ο προορισμός «δεν είναι η Ιθάκη, αλλά το ταξίδι…»
 

Το ταξίδι του Σάββα

Ο Σάββας Γεραβέλης ήταν Πρόεδρος στο Δ.Σ. του Ρ.Ο.ΤΑ. που αναδείχθηκε απο την γενική Συνέλευση του 2003.
Δυστυχώς σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα χάθηκε άδικα το ξημέρωμα της 11ης Ιανουαρίου του 2004 όταν πήγε με φίλους να θαυμάσει την δύναμη της θάλασσας στο ακρομώλιο της Ακαντιάς Ρόδου. Οι δυνατοί άνεμοι που έπνεαν εκείνη την νύχτα της τάξεως των 11 Μποφώρ φούσκωσαν την Θάλασσα η οποία σήκωσε το αυτοκίνητο και το παρέσυρε.
Τραγική ειρωνεία, λίγες μόνο μέρες πριν το συμβάν, οι φίλοι του Ομίλου είχαν επισκευθεί το κεντρικό Λιμεναρχείο Ρόδου όπου άφησαν τα τηλέφωνα ανάγκης του Ομίλου ώστε να έρθουν σε επαφή μαζί τους αν αυτό χρειασθεί.
Ήταν γραφτό να είναι ο Σάββας ο πρώτος λόγος που θα έβγαιναν τα φουσκωτά του Ρ.Ο.ΤΑ. στην μανιασμένη Θάλασσα για διάσωση.
 

Μία ολόκληρη εβδομάδα έψαχναν μαζί με ελικόπτερα, αεροπλάνα και πλοία του στρατού και του λιμενικού χωρίς να βρουν ούτε ίχνος απο τον Σάββα.
 

7 μέρες αργότερα την επόμενη Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2004 μετά από συντονισμένη προσπάθεια από όλα τα σκάφη του Ροδιακού Ομίλου, άλλα στη Σύμη άλλα στην Αλιμνία άλλα στην Χάλκη κτλ με σκοπό να καλύψουν όλη την Δωδεκάνησο, βρέθηκε ο Σάββας σε εκείνη την απομακρυσμένη παραλία στην Νίσυρο 70 ναυτικά μίλια από το σημείο που είχε χαθεί. Από τότε κάθε χρόνο όπως και φέτος διοργανώνεται ένα ταξίδι στη Νίσυρο στη μνήμη του πρώην προέδρου του ΡΟΤΑ, με τρισάγιο στην εκκλησία Παναγία Σπηλιανή. Μετά ακολουθεί επίσκεψη στο μνημείο που έχει στηθεί στην παραλία, στο σημείο όπου βρέθηκε η σωρός του αδικοχαμένου φίλου.

Η παρέα μας
 

Τα οχτώ μέλη που συνταξιδέψαμε γνωριζόμασταν από πριν αφού οι περισσότεροι σαν μέλη του Sea Hawks Rib Club βρισκόμαστε σε εβδομαδιαία βάση, αλλά και συνταξιδεύουμε συχνά σε διάφορους κοντινούς προορισμούς. Το ταξίδι αυτό μας έφερε ακόμα πιο κοντά, όντας ταυτόχρονα και το παρθενικό μεγάλο ταξίδι του νεοφερμένου Νορβηγικού σκαριού που είχε μόλις 10 ώρες στο ωρόμετρο σε κοντινές μόνο αποστάσεις. Το πλήρωμα του Artic Blue 29 που ήταν η κόκκινη ομάδα της παρέας, απαρτίζουν (από αριστερά στη φώτο) ο Παναγιώτης, ο Γιώργος, ο Σταύρος και ο Θέμης. Στα κίτρινα ήταν το πλήρωμα του Corsair 33 που απαρτίζονταν από το Στρατή, το Νίκο, το Γρηγόρη και το Θανάση.

Σημείωση δική μου. Πέρα από τις ευχαριστίες μου στον Στρατή για την παραχώρηση του υλικού, τον Σάββα τον γνώριζα λίγο, αλλά τον εκτιμούσα ιδιαίτερα. Στη μνήμη του.