Κέιμενο - φωτογραφίες : Δημήτρης Καραγεωργίου

 Μια χειμωνιάτικη βόλτα με ψάρεμα στην Κύθνο.

Είναι από εκείνες τις φορές, που σου προκύπτει και το γραπώνεις σαν να πνίγεσαι. Ένα κάτι, για να πάρεις μια δύο ανάσες και να πας πιο κάτω. Όσοι έχετε δρομολογημένες τέτοιες ‘αποδράσεις’, αντροπαρέες, ξέρετε τι εννοώ. Σκοπός, δεν είναι ούτε ο προορισμός, ούτε η ασχολία. Μόνο η αλλαγή στο περιβάλλον και τα καθημερινά ίδια πράγματα, που μας αφανίζουν τη ζωή.
 

Η … πρόταση, έγινε αργά το απόγευμα. Ο φίλος μου ο Γιάννης, έπρεπε να πάει για επαγγελματικούς λόγους στην Κύθνο. Μια επίσκεψη αστραπή της μιας ώρας, που όμως έπρεπε να γίνει ‘εδώ και τώρα’. Θα παίρναμε και τον ‘γεωλόγο’ της παρέας, τον Κώστα. Σαν σχήμα, είχαμε κάνει κάτι ανάλογο και πριν από λίγα χρόνια σε άλλο νησί. Ο καθένας, είχε το σκοπό του, έτσι το είχαμε δει. Ε, αφού ο φίλος μας είχε δουλειά, τι, θα τον αφήναμε μόνο του …
 

Οι ετοιμασίες, έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν είχαμε να φροντίσουμε και πολλά, καθώς το φουσκωτό, ένα Bolton με δύο Volvo diesel, ήταν σαν έτοιμο από χθες. Κάποια ελάχιστα ψώνια το πρωί της επομένης, μια γενναία χειρονομία του Χρήστου στο parking που μας εξασφάλισε καύσιμα, καθ ότι η Olympic Marine, δεν μας απάντησε και βρεθήκαμε στο νερό.
 

Κοίταζα με απελπισία τη γλίστρα, που ήταν ‘ντυμένη’ στα φύκια. Επειδή έχω γυρίσει ολόκληρη την Αττική, η γενική εικόνα, είναι της ντροπής. Να πούμε ότι θα το διορθώσει και αυτό η τρόικα; … Απίστευτα σωρευμένα χάλια δεκαετιών. Δίπλα σε πολυβολεία του ’40, που έχουν γίνει … εξοχικά …
 

Μια ματιά στις θερμοκρασίες και δρόμο. Ντυμένο με τις τέντες, μας προστάτευε αποτελεσματικά από τον αέρα των 29 κόμβων, γιατί ρεύμα δεν υπήρχε. Ο καιρός ήταν τρία, απομεινάρι ενός σπασμένου βοριά δύο – τριών ημερών. Το σπρέι στο πλάι, σε συνδυασμό και με τη θέση του ήλιου, σχημάτιζε κάθε λίγα δευτερόλεπτα ένα μεγαλόπρεπο ουράνιο τόξο πάνω από την πασαρέλα. Το χάζεψα αρκετή ώρα, αναλογιζόμενος τις εικόνες που θα έχανα, αν απλά δεν είχαμε κάνει το ταξίδι έτσι. Με το φουσκωτό.
 

Μας πήρε μια ώρα για να φθάσουμε στον όρμο που θέλαμε, λίγο κάτω από το Μέριχα. Είχαμε συνεννοηθεί, πρώτα να τελειώσουμε την υποχρέωση του Γιάννη και μετά να κάνουμε το πρόγραμμα μας ελεύθεροι. Έτσι και έγινε. Δέσαμε πάνω σε ένα γερό ρεμέτζο κοντά στην ακτή και ο Γιάννης βγήκε με το tender. Γύρισε μετά από μία ώρα, ανακοινώνοντας, πως εκεί που πήγε, είχε και τηλέφωνο και πήρε να κανονίσει για να έχουμε … ήλιο …
 

Από εδώ και πέρα, ο χρόνος ήταν δικός μας. Με συντονισμένες κινήσεις, ντύθηκαν και ετοίμασαν τον εξοπλισμό. Είχαμε δει ένα ‘καλό’ μέρος λίγο πριν από τον έξω κάβο του όρμου. Συμφωνήσαμε την ώρα επιστροφής και απομακρύνθηκαν.
 

Άνοιξα το laptop και ασχολήθηκα με διάφορα για να περάσει η ώρα. Δεν άργησα να το κλείσω, καθώς η ησυχία, η ατμόσφαιρα και το τοπίο, ήθελαν απλά λίγο την προσοχή μου. Έβαλα λίγη μουσική και ένα ποτό, ναι στις τρεις το μεσημέρι, και άραξα πάνω στην κουβέρτα. Δεν θα σας πω τι σκεπτόμουνα, άλλως τε πολύ λίγο μπορεί να ενδιαφέρει. Έμεινα δύο ώρες, χωρίς να κάνω τίποτα. Χωρίς να με ενοχλήσει κανείς. Με τους ήχους και τα χρώματα της θάλασσας.
 

Οι φίλοι μου γύρισαν στη συμφωνημένη ώρα. Ο καιρός, αν και σουρούπωνε, ήταν γλυκός, χωρίς κρύο ή αέρα. Άκουγα τις διηγήσεις και τις εντυπώσεις τους και τους καμάρωνα. Γιατί? Γιατί οι κουβέντες τους, δεν είχαν να κάνουν με το πόσα ψάρια κάναμε, πόσα χάσαμε, τι μας ξέφυγε και τέτοια σχετικά. Κουβέντιαζαν για τον τόπο, τη βουτιά που δεν βγήκε, το ψαχτήρι, το πλανάρισμα, την εξίσωση, το μπέρδεμα με τη φωτογραφική, το μονόπετρο που ήταν άδειο … Έτσι. Χωρίς φανφάρες και κομπασμούς για τα κομμάτια και κιλά. Τους καμάρωνα, γιατί όπως και εγώ, τότε που έκανα ψαροντούφεκο, πήγαινα και έπαιζα με τα χταπόδια και χαιρόμουνα τη βουτιά, όχι την ψαριά. Κι ας πάνε και στα 30+ μέτρα … Γι αυτό και δεν θα δείτε ούτε μία φωτογραφία με ψάρια.
 

Είχε νυχτώσει, όταν βιράραμε και βάλαμε ρότα για το Μέριχα. Σχεδόν νύχτα. Έχει κινδύνους, αλλά και γοητεία. Η διαδρομή μικρή και σε δέκα λεπτά καβατζάραμε τη βραχονησίδα στη μπούκα του όρμου. Δέσαμε στη μπάντα. Εμείς και ένα ιστιοπλοϊκό που ανέβαινε από Σαντορίνη. Αυτοί ήταν οι επισκέπτες στο λιμάνι εκείνο το βράδυ.
 

Ο καιρός, συνέχισε γλυκός. Ψάξαμε τον Μιχάλη με το ταξί … αμάν ρε παιδιά, … τρόμαξα που με πήρατε τέτοια ώρα … Άλλοι οι ρυθμοί εκεί. Ανεβήκαμε στη Χώρα. Εικόνα χειμωνιάτική. Αρκετά μαγαζιά όμως ανοικτά, έστω και με λιγοστούς πελάτες. Ήπιαμε το καφεδάκι μας και πιάσαμε κουβεντολόι με τους ντόπιους, πάντα καλοσυνάτους και καταδεκτικούς. Κατόπιν, κατεβήκαμε πιο κάτω, κοντά στο Δημαρχείο για φαγητό.
 

Ξανά τηλέφωνο στο Μιχάλη. Κατά τις 11, ήμασταν πίσω στο φουσκωτό. Κατά τις καλοκαιρινές συνήθεις, ποτάκια, ξηροκάρπια και κουβεντούλα. Ησυχία, ηρεμία, γαλήνη. Οι δύο τους εμπρός για ύπνο και η αφεντιά μου πίσω. Τι να πω … Καλύτερα και από το σπίτι μου.
 

Κόντευε δέκα, όταν βγήκαμε από το φουσκωτό, για πρωινό. Απέναντι από το βενζινάδικο, ο φούρνος, με τα χειροποίητα κουλούρια και τυρόπιτες. Τα τιμήσαμε. Στη γωνία του δρόμου, πάνω στο γιαλό, η καφετέρια. Την γνωρίσαμε. Και κατά τις 11, καταπιαστήκαμε να μαζέψουμε το φουσκωτό. Λύσαμε και τραβήξαμε για το βοριά. Τρυπώσαμε σε ένα απάνεμο μέρος. Ο καιρός όπως και χθες, με συννεφιά και ελάχιστο αέρα, που όμως γύριζε νοτιάς. Ξανά ντύσιμο, τεντεράκι, ραντεβού και απόμεινα πίσω. Δεν άνοιξα laptop και τέτοια, αλλά τα ρουθούνια μου, να πάρω λίγες από τις μυρωδιές του τόπου και τα μάτια μου να κρατήσω εικόνες για μετά. Χειμώνας μπροστά …
 

Ερχόμαστε … μου μίλησαν στο vhf. Έλα όμως που πέρασε λίγο η ώρα. Και κίνησα για να τους βρω. Ήταν μισό μίλι πιο πάνω. Τους παρακολούθησα σε αλλεπάλληλες βουτιές, ώσπου μισή ώρα μετά, ανέβηκαν στο μικρό φουσκωτό και με βρήκαν. Ξανά καμάρι εγώ, για τους ίδιους λόγους κλπ. κλπ.
 

Ακόμα μια ώρα δρόμος μέχρι τη γλίστρα. Απόλαυση το Σούνιο, ο καιρός, η παρέα … Μέχρι το επόμενο.

.

.

.