Ευγενική προσφορά :psarema.gr

Μιχάλης Μαντάς
Ερασιτέχνης Ψαράς

Η τέχνη του παραγαδιού

Τα είδη των παραγαδιών - Πώς φτιάχνεται το παραγάδι Πώς το ρίχνουμε - Πώς το σηκώνουμε - Πώς το «νετάρουμε»

Τι πρέπει να προσέχουμε Αναλυτικές οδηγίες βήμα - βήμα για όλα

Παιανία 2014

Περιεχόμενα

Σαν πρόλογος 4
Επί του θέματος 6
Οι απαραίτητες γνώσεις 9
Θέμα 1ο: Οι ψαρότοποι 9
Τα είδη των ψαρότοπων 9
Τοβάθος 12
Η μορφολογία των βυθών 12
Τα εργαλεία ανίχνευσης και η χρήση τους 13
Οι βυθομετρικοί χάρτες 15
Τα βυθόμετρα (sonar) 17
Θέμα 2ο: Οι καιροί 19
Οι αέρηδες 19
Οι βροχές και οι καταιγίδες 27
Οι εποχές 28
Η διάρκεια ημέρας και νύχτας 31
Ο Ήλιος και το φεγγάρι 32
Θέμα 3ο: Το σκάφος και οι χειρισμοί του 32
Θέμα 4ο: Η διαχείριση των εργαλείων ψαρέματος 35
Θέμα 6ο: Τα δολώματα 38
Τα ψαροδόλια 39
Τα κεφαλόποδα 39
Η γαρίδα 39
Το καραβιδάκι 40
Οι μικρές γαρίδες 40
Τα οστρακοειδή 40
Το αγγούρι της θάλασσας 40
Τα ακριβά δολώματα 41
Τα μικρόψαρα 41
Οι προτιμήσεις των ψαριών 41
Η συντήρηση των δολωμάτων 42
Το κυρίως θέμα: 44
Θέμα 1ο: Τα είδη των παραγαδιών 44
Ψιλά παραγάδια 44
Μέτζα παραγάδια 44
Χοντρά παραγάδια 44
Τα ξιφιοπαράγαδα 45
Τα παραγάδια της... στεριάς 47
Τα... ειδικά παραγάδια 47
Θέμα 2ο: Πώς φτιάχνεται το παραγάδι 48
Θέμα 3ο: Πώς δολώνουμε το παραγάδι 58
Θέμα 4ο: Πώς ρίχνουμε το παραγάδι (το καλάρισμα) 59
Θέμα 5ο: Πώς σηκώνουμε το παραγάδι (το λεβάρισμα) 67
Θέμα 6ο: Πώς νετάρουμετο παραγάδι (το λέντισμα) 68
Θέμα 7ο (και τελευταίο): Τι πρέπει να προσέχουμε 69
Σαν Επίλογος 73

ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ

Χρήσιμη υπόδειξη: Στο σφιχτό δέσιμο των παράμαλλων επάνω στη μάνα, αλλά και γενικά στα διάφορα δεσίματα της μεσηνέζας, βοηθάει πολύ το σάλιωμά της στο σημείο του κόμπου πριν τον σφίξουμε.

Μόλις γίνει και αυτό, μετράμε 20 ακόμη οργιές ξεκινώντας από το σημείο στο οποίο έχει δεθεί το 100ό αγκίστρι και στο τέλος της 20στής οργιάς κόβουμε τη μάνα και δένουμε την δεύτερη μεγάλη παραμάνα. Την άκρη αυτή τοποθετούμε στη δεύτερη βαθιά χαρακιά που έχουμε ήδη κάνει στο τέλος του πλαστικού φελλού.

Η κατασκευή του πρώτου μας ψιλού παραγαδιού των 100 αγκιστριών έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Το μόνο που μένει είναι το χάραγμα του πλαστικού φελ λού, έτσι ώστε να μπορούν επάνω του να στερεώνονται τα δολωμένα παράμαλλα.

Η διαδικασία αυτή γίνεται ως εξής: Με κοφτερό μαχαίρι που τοποθετούμε έτσι ώστε να κάνει γωνία 45 μοιρών με την εξωτερική γωνία του πλαστικού φελλού, τον χαράσσουμε σε βάθος περίπου 1 εκατοστού. Σε κάθε καρφωμένο αγκίστρι στην εσωτερική γωνία του πλαστικού φελλού, θα αντιστοιχίσουμε μια χαρακιά στην εξωτερική γωνία. Έτσι αν το παραγάδι μας έχει 100 αγκίστρια, θα έχει αντίστοιχα και 100 μικρές λοξές χαρακιές. Η χαρακιές αυτές θα εξηγήσω παρακάτω σε τι χρειάζονται.

Το παραγάδι μας τώρα είναι έτοιμο να δολωθεί και να πέσει στη θάλασσα.

Στο σημείο αυτό θα εξηγήσω τι πρέπει κανείς να κάνει για να μπορεί να δουλέψει το σύστημα που έχω ήδη αναφέρει και φαίνεται και στην εικόνα 2. Σε πρώτη φάση ίσως είναι καλύτερα το βήμα αυτό να παραλειφθεί από τον ... υποψήφιο παραγαδιάρη, γιατί κάνει την κατασκευή και το ρίξιμο του παραγαδιού σχετικά πολύπλοκο για τον πρωτόπειρο. Σε μια επόμενη φάση, όταν θα έχει ήδη κάποια πείρα, αυτό θα είναι πιο εύκολο.

Η όλη προσπάθεια αποσκοπεί στο να αποκτήσει το παραγάδι μας τη δυνατότητα να ... εξοπλίζεται με φελλά και μολύβια που θα το βοηθούν και να πατώνει σταθερά στο βυθό, χωρίς να παρασύρεται από ρεύματα, αλλά και να προστατεύεται σε σημαντικό βαθμό από τα κολλήματα στα βράχια, που είναι ο εφιάλτης του παραγαδιάρη.

Εύλογα βέβαια ο πρωτόπειρος θα ρωτήσει: Και γιατί να ρίχνουμε το παραγάδι πάνω σε βράχια και ξέρες που κολλάει και κινδυνεύουμε να το χάσουμε και να μην το ρίχνουμε σε ... αμμουδιές, που δεν πρόκειται να μας δημιουργήσουν κανένα παρεμφερές πρόβλημα;

Η απάντηση είναι γιατί δυστυχώς τα ψάρια (και ιδιαίτερα τα καλά) συχνάζουν στις ξέρες και στα βράχια και όχι στις αμμουδιές. Άρα, αν ρίξουμε το παραγάδι μας στις αμμουδιές, ναι μεν θα μπορέσουμε να το σηκώσουμε με ευκολία και χωρίς να χάσουμε ούτε αγκίστρι, θα είναι όμως ταυτόχρονα τελείως άδειο από ψάρια, εκτός αν μας ... τιμήσει καμιά μουρμούρα, που είναι ψάρι της αμμουδιάς.

Μία ακόμη σημαντική δυνατότητα που αποκτάει με το σύστημα αυτό το παραγάδι μας είναι ότι θα μπορεί να καλάρεται και στον αφρό για αφρόψαρα και με την τεχνική αφρό - πάτο, για ψάρια που συχνάζουν στα μεσόνερα. (Βλέπε εικόνες 9 και 10).

Για να μπορέσουμε να πετύχουμε όσα περιέγραψα παραπάνω, αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι το εξής:

Αντί να δέσουμε στη μάνα του παραγαδιού 100 αγκίστρια στη σειρά, όπως ήδη περιέγραψα, κάθε 10 αγκίστρια θα δέσουμε ένα παράμαλλο μήκους 1,5 οργιάς που στην άλλη άκρη του, την ελεύθερη, θα έχουμε δέσει μια μικρή παραμάνα, σαν και αυτή που φαίνεται στην εικόνα 3.

Σε απόσταση περίπου 10 εκατοστών από την μικρή παραμάνα θα κάνουμε στο παράμαλλο αυτό έναν χοντρό κόμπο, όπως φαίνεται στη λεπτομέρεια της εικόνας 2. Στο σημείο που θα καρφώναμε το 10ο αγκίστρι θα χαράξουμε ένα βαθύ κάθετο χάραγμα και εκεί θα χώσουμε την άκρη του μεγάλου παράμαλλου, όπως φαίνεται στην εικόνα 5.

Το πώς θα τα χειριστούμε όλα αυτά, θα φανεί στα επόμενα θέματα που είναι το δόλωμα και το καλάρισμα του παραγαδιού.

Θέμα 3ο: Πώς δολώνουμε το παραγάδι

Εφόσον έχουμε κατασκευάσει ένα απλό παραγάδι 100 ή και άλλου αριθμού αγκιστριών, το δόλωμά του, όταν θελήσουμε να το καλάρουμε, γίνεται ως εξής:

Ξεκινάμε από το πρώτο αγκίστρι που δέσαμε και αφού το ξεκαρφώσουμε από τον πλαστικό φελλό στον οποίο είναι καρφωμένο, καρφώνουμε επάνω του το δόλωμα που έχουμε προμηθευτεί.

Το δολωμένο αυτό αγκίστρι το κρεμάμε έξω από την πλαστική λεκάνη, χώνοντας την μεσηνέζα του παράμαλλου μέσα στην λοξή χαρακιά που έχουμε κάνει ήδη στην εξωτερική γωνία του πλαστικού φελλού. Συνεχίζοντας με τα επόμενα αγκίστρια, ολοκληρώνουμε το δόλωμα του παραγαδιού όταν δολώσουμε και το τελευταίο. (Στη εικόνα 6 φαίνεται πώς κρεμάμε τα αγκίστρια στο εξωτερικό μέρος της λεκάνης, «παγιδεύοντας» τη μεσηνέζα του παράμαλλου στην χαρακιά που έχουμε κάνει από πριν).

Εάν το παραγάδι μας εκτός από αγκίστρια έχει και τα μεγάλα παράμαλλα με τις μικρές παραμάνες στις άκρες τους, τότε, όταν συναντήσουμε το πρώτο από αυτά, θα τραβήξουμε απλώς την παραμάνα μέχρις ότου ο χοντρός κόμπος σφηνώσει στη χαρακιά και σταματήσει το σύρσιμο της μεσηνέζας. Τότε η μικρή παραμάνα όταν θα της βάλουμε το φελλό και το μολύβι θα κρέμεται όπως φαίνεται στην εικόνα 6.

Η συνέχεια του εξοπλίσματος του παραγαδιού μας θα γίνει μέσα στη βάρκα, λίγο πριν το καλάρουμε στη θάλασσα. Εκεί θα πρέπει να έχουμε 9 φελλούς διχτιού και 9 μικρά μολύβια περίπου 100 γραμμαρίων. Αυτά που δείχνω στην εικόνα 3 είναι μικρά μολύβια δικής μου χύτευσης και δεν βρίσκονται στο εμπόριο. Αν κανείς δεν ξέρει να χυτεύει, τότε υποχρεωτικά θα αγοράσει κάτι παρόμοιο σε σχήμα και σε βάρος.

Προσοχή πρέπει να δοθεί στις εξής λεπτομέρειες:
- Τα μικρά μολύβια πρέπει να έχουν κατάλληλο βάρος, ώστε να μπορούν να βυθίζουν τους φελλούς του διχτιού.
- Οι μικρές παραμάνες που θα προμηθευτούμε πρέπει να έχουν κατάλληλο μέγεθος ώστε να μπορούν να περνάνε μέσα από την τρύπα του φελλού άνετα.
Το πώς δολώνουμε το κάθε είδος δολώματος δεν είναι κάτι που μπορεί να περιγραφεί με ένα κείμενο, γιατί θα χρειάζονταν πολλές και κουραστικές σελίδες. Αν δεν υπάρχει κανένας φίλος που να είναι γνώστης σχετικά, μπορεί ακόμη και ο προμηθευτής του κάθε δολώματος να απαντήσει με πληρότητα στη σχετική ερώτηση και να μας κατατοπίσει επακριβώς.
Πριν προχωρήσω στο καλάρισμα του παραγαδιού, θα σημειώσω και μια ακόμη λεπτομέρεια που έχει κι αυτή τη σημασία της.
Όλες οι πλαστικές λεκάνες που κυκλοφορούν στο εμπόριο, έχουν στον πάτο τους ήδη σημαδεμένα σημεία, στα οποία μπορούμε να κάνουμε τρύπες ώστε να στραγγίζουν τα νερά που μπορεί να πέσουν με κάποιο τρόπο μέσα στο παραγάδι. Θα συμβούλευα να μην ανοίξουμε αυτές τις τρύπες και παρακάτω θα εξηγήσω το γιατί.

Θέμα 4ο: Πώς ρίχνουμε το παραγάδι (το καλάρισμα)

Όταν φτάσουμε στη βάρκα με σκοπό να ρίξουμε το παραγάδι που έχουμε ετοιμάσει, θα πρέπει ήδη να έχουμε εκεί τα εξής:
- 2 καλαδούρια (σημαδούρες), ένα για την αρχή και ένα για το τέλος του παραγαδιού.
- 2 μεγάλα μολύβια, βάρους τουλάχιστον 500 γραμμαρίων (αυτό εξαρτάται κυρίως από το βάθος στο οποίο θα καλάρουμε το παραγάδι) το καθένα, που θα χρειαστούν επίσης για την αρχή και για το τέλος του παραγαδιού.
- Αρκετή καλούμα, που όπως έχω ήδη εξηγήσει, καλό είναι να είναι τεμαχισμένη σε κομμάτια των 10 μέτρων, που θα ενώνονται μεταξύ τους με μεγάλες παραμάνες, όπως δείχνω στην εικόνα 2.
- Μερικά χαλίκια (5-6 γεμάτες χούφτες) σαν και αυτά που έχω ήδη περιγράψει στα προηγούμενα.

Εφόσον το παραγάδι μας διαθέτει μακριά παράμαλλα της 1,5 οργιάς κάθε 10 αγκίστρια (όπως περιέγραψα παραπάνω) τότε θα χρειαστούν ακόμη:
- 9 μικρά μολύβια βάρους περίπου 100 γραμμαρίων.
- 9 φελλοί διχτιού, με τρύπα στη μέση, μέσα από την οποία πρέπει να μπορεί να περνάει η μικρή παραμάνα που έχουμε δέσει στο μακρύ παράμαλλο της 1,5 οργιάς.

Η διαδικασία ξεκινάει ως εξής:

Όταν φτάσουμε στον τόπο που έχουμε επιλέξει για να καλάρουμε, πρώτη μας δουλειά είναι να ρίξουμε μέσα στην πλαστική λεκάνη τα χαλίκια που έχουμε ήδη προμηθευτεί, σκορπιστά, ώστε να πάνε σε όλη την επιφάνεια του πυθμένα της. Μαζί με τα χαλίκια θα ρίξουμε στον πάτο της λεκάνης και 1-2 κιλά θαλασσινό νερό.

Τα χαλίκια βοηθούν στο να κρατήσουν τη μεσηνέζα «κάτω», όταν το παραγάδι θα φεύγει και το νερό τη βοηθάει να γλιστράει, ώστε να αποφύγουμε τυχόν ανεπιθύμητα μπερδέματα. Αυτός είναι και ο λόγος που συμβούλεψα πιο πάνω να μην τρυπήσουμε τον πυθμένα της λεκάνης, γιατί τότε δεν θα μπορεί να κρατήσει το νερό, το οποίο εγώ θεωρώ πολύ χρήσιμο «εργαλείο» κατά του μπερδέματος.

Λεπτομέρεια στην οποία δείχνω πώς δολώνεται το παραγάδι, σε συνδυασμό με το αρμάτωμά του με μολύβια και φελλούς διχτιού. Εδώ φαίνεται πώς κρέμονται τα δολωμένα αγκίστρια και τα μακριά παράμαλλα με τους φελλούς και τα μολύβια, λίγο πριν καλάρουμε το παραγάδι στη θάλασσα.

Αν το παραγάδι μας διαθέτει μόνο τα 100 αγκίστρια, τότε είμαστε έτοιμοι για το καλάρισμά του, που συνεχίζεται ως εξής:

Θεωρώ δεδομένο ότι η βάρκα θα διαθέτει βυθόμετρο, το οποίο συμβουλευόμαστε για να μάθουμε το βάθος στο σημείο εκκίνησης το οποίο ας υποθέσουμε ότι είναι 35 μέτρα.

Παίρνουμε στο χέρι μας το πρώτο καλαδούρι και δένουμε στον κρίκο που δια-θέτει, την άκρη της καλούμας, περνώντας μέσα από τον κρίκο την παραμάνα της άκρης της καλούμας και πιάνοντάς την ξανά στον σπάγκο.

Αμολάμε το καλαδούρι στο νερό και τραβάμε κουπί προς την κατεύθυνση που έχουμε επιλέξει να πέσει το παραγάδι. (Καλό είναι ο πρωτόπειρος να μην χρησιμοποιήσει μηχανή στα πρώτα του καλαρίσματα, αλλά να κάνει τη διαδικασία με κουπί, το οποίο θα πρέπει να το τραβάει κάποιος άλλος φυσικά). Η καλούμα που αμολάμε προς το καλαδούρι θα φέρει σύντομα στο χέρι μας το πρώτο ζευγάρι παραμάνες που θα μας δείξει ότι έχουν φύγει ήδη 10 μέτρα. Όταν θα φύγει το δεύτερο ζευγάρι θα έχουμε αφήσει πίσω μας 20 μέτρα καλούμας και όταν θα έρθει το τρίτο ζευγάρι, θα έχουν φύγει 30 μέτρα. Το επόμενο ζευγάρι παραμάνες δεν το ρίχνουμε στη θάλασσα, αλλά τις αποχωρίζουμε και σε αυτήν που είναι στην άλλη άκρη του καλαδουριού «πιάνουμε» τον κρίκο του ενός από τα δυο μεγάλα μολύβια, αφήνοντας την άλλη παραμάνα να «περιμένει». (Στη θάλασσα θα έχουν ήδη πέσει 40 μέτρα καλούμα, οπότε το μολύβι που θα πέσει στη συνέχεια, σίγουρα θα πατώσει αφού το βάθος που δείχνει το βυθόμετρο είναι 35 μ.). Στον ίδιο κρίκο του μολυβιού πιάνουμε και την μεγάλη παραμάνα του τέλους του παραγαδιού και μόλις γίνει και αυτό ρίχνουμε το βαρύ μολύβι στο νερό, ξαμολώντας πίσω του τις τελευταίες 20 οργιές που αφήσαμε όταν κατασκευάσαμε το παραγάδι. Μόλις τελειώσουν οι 20 οργιές άδειας μάνας, στο χέρι μας θα έρθει το πρώτο παράμαλλο που είναι δεμένο στη μάνα. Με ένα ελαφρό τράβηγμα βγάζουμε το παράμαλλο από τη χαρακιά του φελλού που το έχουμε πιάσει και το αφήνουμε να πέσει στη θάλασσα. Το ίδιο κάνουμε και για τα υπόλοιπα 99 παράμαλλα που ακολουθούν, μέχρι στο χέρι μας να έρθουν οι 20 οργιές άδειας μάνας που μετρήσαμε στο ξεκίνημα της κατασκευής του παραγαδιού. Στο τέλος και αυτών των 20 οργιών, είναι δεμένη η μεγάλη παραμάνα με την οποία ξεκινήσαμε το παραγάδι. Πάνω σε αυτήν την παραμάνα πιάνουμε το δεύτερο μολύβι και την άκρη της καλούμας που αποχωρίσαμε προηγουμένως και την έχουμε αφήσει να «περιμένει». Ταυτόχρονα συμβουλευόμαστε το βυθόμετρο για να μάθουμε το βάθος στο σημείο που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Αν υποθέσουμε ότι το βάθος είναι π.χ. 25 μέτρα, τότε θα αμολήσουμε πίσω από το μεγάλο μολύβι 3 δεκάμετρα, δηλαδή 30 μέτρα καλούμα και όταν γίνει και αυτό, αποχωρίζουμε τις δύο παραμάνες που δίνουν συνέχεια στην καλούμα και σε αυτήν που είναι στην άλλη άκρη του μολυβιού, δένουμε περαστά το δεύτερο καλαδούρι και το ρίχνουμε και αυτό στο νερό.

Καθ' όλη τη διάρκεια του καλαρίσματος, αυτός που τραβάει κουπί πρέπει να λάμνει έτσι ώστε η μάνα του παραγαδιού να διατηρείται συνεχώς τεντωμένη, χωρίς όμως να σέρνεται στο βυθό. Έτσι το παραγάδι μας θα «κάτσει» ομαλά στο βυθό και δεν θα «διπλώσει» αλλά ούτε και θα συρθεί, ώστε να κολλήσει σε βράχια.

Αν το παραγάδι μας διαθέτει τα μακριά παράμαλλα της 1,5 οργιάς που περιέγραψα πιο πριν, θα χρειαστεί να γίνουν επιπλέον οι εξής συμπληρωματικές εργασίες:

Όπως ήδη ανέφερα, κατά τη διάρκεια του δολώματος του παραγαδιού, τραβάμε (σέρνουμε) προς τα κάτω τις μικρές παραμάνες και τις αφήνουμε να κρέμονται έξω από τη λεκάνη με ένα μήκος παράμαλλου περίπου 10 εκατοστών.

Πριν ρίξουμε το παραγάδι στη θάλασσα, αρματώνουμε αυτές τις μικρές παραμάνες με τα φελλά και τα μολύβια ως εξής:

Περνάμε την παραμάνα μέσα από την τρύπα του φελλού και μετά πιάνουμε σε αυτήν τον κρίκο του μικρού μολυβιού. Τότε το παραγάδι μας θα εμφανίζει την ίδια εικόνα με την εικόνα 6.

Κατά τα άλλα τίποτα δεν αλλάζει στο καλάρισμα. Τα μεγάλα παράμαλλα που θα έχουν τους φελλούς και τα μικρά μολύβια, θα πέσουν κι αυτά στη θάλασσα, ό-πως και τα δολωμένα αγκίστρια. Όταν όμως το παραγάδι μας θα φτάσει στο βυθό, η μάνα του δεν θα «ξαπλώσει», αλλά θα στέκεται σε κάποιο ύψος «ασφαλείας», που θα τη γλυτώνει σε μεγάλο βαθμό από τα κολλήματα.

Αρκετοί ψαράδες χρησιμοποιούν παρόμοιες τεχνικές για να γλυτώσουν τα κολλήματα και τις διάφορες αβαρίες. Προσωπικά δεν έχω δει κανέναν να κάνει ακριβώς αυτό που κάνω εδώ και πολλά χρόνια εγώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι... παριστάνω τον εφευρέτη. Θα χαρώ πολύ αν κάποιος ερασιτέχνης με πληροφορήσει για κάτι ακόμη πιο τελειοποιημένο, ώστε να βελτιώσω ακόμη περισσότερο τις τεχνικές μου. (Από επαγγελματίες δεν περιμένω φυσικά κάτι τέτοιο).

Με την ευκαιρία να σημειώσω ότι εγώ έχω ήδη κατασκευάσει και παραγάδια που έχουν μακριά παράμαλλα κάθε 5 αγκίστρια, τα οποία τα χρησιμοποιώ σε πολύ «άγριους» βυθούς, από τους οποίους παλιότερα δεν έπαιρνα ούτε ένα παραγάδι ολόκληρο επάνω. Τα παραγάδια αυτά τα έχω ονομάσει «κομάντος» γιατί τα θεωρώ «εξαιρετικά εργαλεία».

Θα ήθελα να ενημερώσω επίσης τους πρωτόπειρους, ότι το σύστημα με την τεμαχισμένη σε 10μετρα καλούμα δεν το έχω δει πουθενά. Το έχω φτιάξει εξ ολοκλήρου μόνος μου. Οι περισσότεροι παραγαδιάρηδες που έχω γνωρίσει δεν χρησιμοποιούν καθόλου παραμάνες. Έχουν ενιαίες καλούμες σε διάφορα μήκη τυλιγμένες επάνω στα καλαδούρια, στα οποία οι περισσότεροι σημειώνουν με μαρκαδόρο το μήκος της καλούμας. Έχουν δηλαδή καλαδούρια 20άρια, 30άρια, 40άρια και ούτω καθ' εξής. Όταν ρίχνουν παραγάδι διαλέγουν από τη ... συλλογή αυτή τα κατάλληλα σε μήκος καλαδούρια και τα ρίχνουν στη θάλασσα.

Εγώ θεωρώ αυτό σύστημα αντιπαραγωγικό, γιατί δημιουργεί μεγάλες καθυστερήσεις με το ψάξιμο και γεμίζει το αμπάρι της βάρκας με μεγάλο αριθμό καλαδουριών, πράγμα που με δυσκολεύει αφάνταστα, ειδικά όταν είμαι μόνος μου στο ψάρεμα και πρέπει να τα κάνω όλα.

Αρκετοί επίσης δένουν στο παραγάδι και ενδιάμεσα καλαδούρια (πόδια), καθώς και σκέτα μολύβια επάνω στη μάνα. Τα ενδιάμεσα καλαδούρια χρησιμεύουν για να ... σώζουμε το παραγάδι όταν μετά από γενναίο κόλλημα μας κοπεί, τα δε μολύβια για να πατώνει και να μην παρασύρεται από τα ρέματα.

Εγώ, εκτός από το σύστημα με τα φελλά και τα μολύβια, έχω πολλά χρόνια πριν τροποποιήσει τα παραγάδια μου. Δεν έχω πια μέσα στις λεκάνες παραγάδια των 150 αγκιστριών, αλλά 3 παραγάδια των 50 αγκιστριών το καθένα. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς για να καλάρω αυτά τα 150 αγκίστρια, χρειάζομαι 6 καλαδούρια, 6 μεγάλα μολύβια και ανάλογο αριθμό μικρών μολυβιών και φελλών. Αυτά τα παραγάδια με εξυπηρετούν πολύ περισσότερο από τα ενιαία των 150 ή παραπάνω αγκιστριών, γιατί και οι ψαρότοποι που έχει η περιοχή μου είναι μικροί. Αν ρίξεις 300 συνεχόμενα αγκίστρια τα περισσότερα θα πάνε στα χαμένα και εκτός ψαρότοπου.

Μια ακόμη λεπτομέρεια που έχω σκεφθεί περίπου τα τελευταία 2-3 χρόνια με έχει βοηθήσει ακόμη περισσότερο.

Οι 6άδες των καλαδουριών που χρησιμοποιώ για το καλάρισμα των παραγαδιών που περιέγραψα παραπάνω, έχουν και μερικά ακόμη χρήσιμα χαρακτηριστικά.

Τα τρία καλαδούρια είναι κίτρινου χρώματος και έχουν επάνω τους ένα μεγάλο Α γραμμένο με μαύρο ανεξίτηλο χοντρό μαρκαδόρο.

Τα υπόλοιπα τρία έχουν ένα μεγάλο Τ και το ένα από αυτά είναι κόκκινο.

Τα κίτρινα καλαδούρια με το Α τα βάζω στην αρχή των μικρών παραγαδιών των 50 αγκιστριών, τα δε άλλα με το Τ στο τέλος. Το κόκκινο καλαδούρι είναι αυτό που βάζω στο τέλος ολόκληρης της τριάδας των παραγαδιών.

Όταν ρίχνεις στα ανοιχτά και πολύ μακριά από τις στεριές, είναι πολύ εύκολο να μπερδέψεις την αρχή του παραγαδιού με το τέλος του και να προσπαθήσεις να σηκώσεις πηγαίνοντας ανάποδα. Στο παρελθόν την είχα πατήσει αρκετές φορές έτσι. Αυτές οι τεχνικές με έχουν γλυτώσει από όλα αυτά τα παθήματα.

Το καλάρισμα τελειώνει όταν συγκεντρώσουμε τα χαλίκια που βρίσκονται στον πάτο της λεκάνης και τα βάλουμε σε κάποιον κουβά ή οπουδήποτε αλλού, ώστε να τα ξαναχρησιμοποιήσουμε στο επόμενο καλάρισμα.

Τέλος αδειάζουμε και το νερό που έχει η λεκάνη στη θάλασσα και την αφήνουμε κι αυτήν στην άκρη, μέχρι να ξεκινήσει η τελευταία και σπουδαιότερη φάση που είναι το λεβάρισμα του παραγαδιού, μέσω του οποίου θα μας δοθεί η ευκαιρία να διαπιστώσουμε κατά πόσον ο κόπος μας πήγε η όχι ... χαμένος.

Συνεχίζεται …