Ευγενική προσφορά :psarema.gr

Μιχάλης Μαντάς

Η τέχνη του παραγαδιού

Τα είδη των παραγαδιών - Πώς φτιάχνεται το παραγάδι Πώς το ρίχνουμε - Πώς το σηκώνουμε - Πώς το «νετάρουμε»

Τι πρέπει να προσέχουμε Αναλυτικές οδηγίες βήμα - βήμα για όλα

Παιανία 2014

Περιεχόμενα

Σαν πρόλογος 4
Επί του θέματος 6
Οι απαραίτητες γνώσεις 9
Θέμα 1ο: Οι ψαρότοποι 9
Τα είδη των ψαρότοπων 9
Το βάθος 12
Η μορφολογία των βυθών 12
Τα εργαλεία ανίχνευσης και η χρήση τους 13
Οι βυθομετρικοί χάρτες 15
Τα βυθόμετρα (sonar) 17
Θέμα 2ο: Οι καιροί 19
Οι αέρηδες 19
Οι βροχές και οι καταιγίδες 27
Οι εποχές 28
Η διάρκεια ημέρας και νύχτας 31
Ο Ήλιος και το φεγγάρι 32
Θέμα 3ο: Το σκάφος και οι χειρισμοί του 32
Θέμα 4ο: Η διαχείριση των εργαλείων ψαρέματος 35
Θέμα 6ο: Τα δολώματα 38
Τα ψαροδόλια 39
Τα κεφαλόποδα 39
Η γαρίδα 39
Το καραβιδάκι 40
Οι μικρές γαρίδες 40
Τα οστρακοειδή 40
Το αγγούρι της θάλασσας 40
Τα ακριβά δολώματα 41
Τα μικρόψαρα 41
Οι προτιμήσεις των ψαριών 41
Η συντήρηση των δολωμάτων 42
Το κυρίως θέμα: 44
Θέμα 1ο: Τα είδη των παραγαδιών 44
Ψιλά παραγάδια 44
Μέτζα παραγάδια 44
Χοντρά παραγάδια 44
Τα ξιφιοπαράγαδα 45
Τα παραγάδια της... στεριάς 47
Τα... ειδικά παραγάδια 47
Θέμα 2ο: Πώς φτιάχνεται το παραγάδι 48
Θέμα 3ο: Πώς δολώνουμε το παραγάδι 58
Θέμα 4ο: Πώς ρίχνουμε το παραγάδι (το καλάρισμα) 59
Θέμα 5ο: Πώς σηκώνουμε το παραγάδι (το λεβάρισμα) 67
Θέμα 6ο: Πώς νετάρουμετο παραγάδι (το λέντισμα) 68
Θέμα 7ο (και τελευταίο): Τι πρέπει να προσέχουμε 69
Σαν Επίλογος 73

Θέμα 5ο: Πώς σηκώνουμε το παραγάδι (το λεβάρισμα)

Το σήκωμα (λεβάρισμα) του παραγαδιού είναι πλέον εύκολο να υποθέσει κανείς πώς γίνεται. Τα ψιλά παραγάδια δεν χρειάζεται να παραμείνουν περισσότερο από 2-3 ώρες στη θάλασσα. (Τα χοντρά και τα μέτζα μπορούν να παραμείνουν περισσότερο χρόνο. Ιδιαίτερα τα χοντρά που είναι δολωμένα με ζωντανό ψα-ρεύουν ολόκληρο 24ωρο). Αν μείνουν περισσότερο κινδυνεύουμε να χάσουμε κάμποσα ψάρια τα οποία θα φαγωθούν αμέσως μόλις ψοφήσουν, από χταπόδια, καλαμάρια, σμέρνες, διάφορα σκουλήκια, οστρακοειδή και την κατάρα της θάλασσας, που ακούει στο όνομα «μουρμουρέσα». Πρόκειται για ένα είδος ψείρας που επιτίθεται στο ψόφιο ψάρι μπαίνοντας μέσα του από όποια τρύπα είναι διαθέσιμη και μέσα σε ελάχιστο χρόνο εξαφανίζει όλα τα ψαχνά του αφήνοντας για τον ψαρά ένα αηδιαστικό κουφάρι, που αποτελείται μόνο από πετσί και κόκαλα, στην κυριολεξία.

Πηγαίνοντας στον τόπο, φέρνουμε στη βάρκα με το γάντζο το πρώτο καλαδούρι που ρίξαμε στη θάλασσα κατά το καλάρισμα του παραγαδιού και αφού ξεπιάσουμε την παραμάνα, αρχίζουμε να σηκώνουμε τραβώντας στρωτά την καλούμα, ενώ η βάρκα συνεχίζει να προχωράει προς την κατεύθυνση του τέλους του παραγαδιού, έτσι ώστε να προηγείται διαρκώς. Την καλούμα που ξεπιάσαμε από το καλαδούρι την επανασυνδέουμε με το αρχικό της νήμα και την ξανακουλουριάζουμε στο πανέρι ανεβάζοντάς την. Μόλις η καλούμα τελειώσει, στο χέρι μας έρχεται το πρώτο μεγάλο μολύβι μαζί με την αρχή της μάνας του παραγαδιού. Συνεχίζοντας το σήκωμα, θα ακολουθήσουν όλα τα αγκίστρια, άλλα με φαγωμένα τα δολώματα, άλλα με αφάγωτα και μερικά από αυτά (ελπίζουμε τα περισσότερα) με πιασμένα ψάρια. Όλα αυτά τα αφαιρούμε, κουλουριάζοντας και πάλι το παραγάδι στην θέση του, δηλαδή μέσα στη λεκάνη.

Μερικοί ψαράδες συνηθίζουν να καρφώνουν επί τόπου τα άδεια αγκίστρια στον φελλό της λεκάνης, νετάροντας έτσι το παραγάδι τους σχεδόν τελείως, με το σήκωμα. Είναι μια τακτική που δημιουργεί μεγάλη καθυστέρηση μέσα στη θάλασσα, αλλά ξαλαφρώνει θεαματικά τη δουλειά στη στεριά. Εγώ δεν την προ-τιμώ, χωρίς όμως και να την απορρίπτω. Όπως συνηθίσει κανείς.

Το μεγάλο πρόβλημα στο λεβάρισμα του παραγαδιού είναι τα κολλήματα στα διάφορα βράχια του βυθού ή και σε παλιά εργαλεία (παραγάδια, δίχτυα κ.λ.π.) που έχουν εγκαταλειφθεί εκεί και σαπίζουν.

Ένας τρόπος για να ξεκολλάει το παραγάδι είναι η λεγόμενη κουλούρα. Πρόκειται για μια βαριά (5-6 κιλά) σιδερένια ή τσιμεντένια κουλούρα, η οποία υπάρχει σε αρκετά μαγαζιά με είδη αλιείας. Η κουλούρα αυτή δένεται με σκοινί και όταν το παραγάδι κολλήσει και δεν ξεκολλάει, παρ' όλες τις προσπάθειές μας, τότε την χρησιμοποιούμε ως εξής:

Οι περισσότερες κουλούρες είναι «κομμένες» σε κάποιο σημείο ώστε να μπορεί η μάνα του παραγαδιού να περνάει μέσα στην κουλούρα.

Αφού λοιπόν περάσουμε μέσα από αυτή την εγκοπή την μάνα, αμολάμε την κουλούρα, που είναι δεμένη με ιδιαίτερο σκοινί, να πάει στον πάτο και όταν φτάσει εκεί, αρχίζουμε να την κουνάμε πάνω - κάτω κρατώντας στο ένα χέρι τη μάνα του παραγαδιού και στο άλλο το σκοινί της κουλούρας.

Από την πείρα μου μπορώ να βεβαιώσω ότι με αυτό τον τρόπο το παραγάδι τις περισσότερες φορές πράγματι ξεκολλάει, το πράγμα όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο στην πράξη, ειδικά αν είσαι μόνος σου στη βάρκα ή όταν δεν είναι μπουνάτσα και υπάρχει κυματισμός.

Δύσκολο επίσης είναι να χρησιμοποιήσεις την κουλούρα και όταν τα βάθη είναι μεγαλύτερα από 30 - 40 μέτρα.

Από όλους τους ερασιτέχνες που γνωρίζω, εγώ είμαι ο μόνος που χρησιμοποιώ ταχτικά κουλούρα. Οι περισσότεροι αγνοούν τελείως την ύπαρξη αυτού του εργαλείου, που πλέον μπορείς να το βρεις μόνο στα καταστήματα που απευθύνονται σε επαγγελματίες ψαράδες.

Θέμα 6ο: Πώς νετάρουμε το παραγάδι (το λέντισμα)

Το νετάρισμα (τελείωμα σημαίνει αυτή η λέξη) του παραγαδιού μπορεί να είναι από πανεύκολη διαδικασία έως πολύ, μα πάρα πολύ, δύσκολη. Αρκετοί ερασιτέχνες έχουν εγκαταλείψει το ψάρεμα του παραγαδιού εξαιτίας της δυσκολίας που αντιμετώπισαν στο νετάρισμά του.

Για να νετάρουμε το παραγάδι μας θα χρειαστούμε μια δεύτερη λεκάνη, ακριβώς ίδια με αυτήν στην οποία το κατασκευάσαμε. Αυτές τις δυο λεκάνες τις τοποθετούμε δεξιά και αριστερά μας και αφού πιάσουμε την αρχή της μάνας που φαίνεται πάνω - πάνω, μεταφέρουμε (γυρίζουμε ή τουμπάρουμε) το παραγάδι από τη μία λεκάνη στην άλλη. Το πόσο εύκολα θα γίνει αυτό εξαρτάται από τους εξής παράγοντες:

- Την επιμέλεια που επιδείξαμε κατά το λεβάρισμα του παραγαδιού, φροντίζοντας να το τοποθετήσουμε όσο μπορούσαμε πιο στρωτά στη λεκάνη.
- Τις αβαρίες που έχει υποστεί το παραγάδι κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη θάλασσα, και
- Τη δυνατότητα και την υπομονή που θα επιδείξουμε, γιατί η επιδεξιότητα στο ξεμπέρδεμα, μπορεί να είναι και έμφυτο ταλέντο, που δεν το διαθέτει ο καθένας.

Όπως ανέφερα και σε άλλο σημείο του κειμένου μου, τις δουλειές αυτές μπορούμε να τις αναθέσουμε επ' αμοιβή σε κάποιον τρίτο. Κατά τη γνώμη μου όμως αυτό δεν είναι το σωστό, γιατί το ψάρεμα αποτελείται από όλα μαζί αυτά και όχι μόνο από το σήκωμα του πιασμένου ψαριού, που είναι φυσικά η καλύτερη και η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της διαδικασίας.

Ταυτόχρονα με το γύρισμα (τουμπάρισμα το λένε μερικοί) του παραγαδιού, επισκευάζουμε και όλες τις ζημιές που έχει υποστεί, συμπληρώνοντας τα χαμένα αγκίστρια και ότι άλλο χρειαστεί ώστε το παραγάδι μας να ξαναγίνει καινούργιο.

Θέμα 7ο (και τελευταίο): Τι πρέπει να προσέχουμε

Φτάσαμε αισίως στο τέλος αυτού του κειμένου. Το όλο πόνημά μου θα είναι λειψό αν δεν συμπληρωθεί και με τις πρέπουσες υποδείξεις και συμβουλές, ενός έμπειρου (sic!) ερασιτέχνη ψαρά, προς τους επερχόμενους νεότερους.

Η πρώτη μου συμβουλή είναι φυσικά ο σεβασμός που πρέπει να τρέφει ο ερασιτέχνης ψαράς προς το στοιχείο της φύσης, που φέρει το όνομα «θάλασσα». Όση χαρά μπορεί να μας δώσει η επαφή μας με αυτήν όταν προσέχουμε και δεν είμαστε απερίσκεπτοι, άλλη τόση στεναχώρια και συμφορά μπορεί να μας γεμίσει, ακόμη και μια μικρή στιγμή αμέλειας και απροσεξίας.

Η θάλασσα είναι στοιχείο ιδιαίτερα ισχυρό και ανίκητο. Η οργή της δεν παλεύεται με τίποτα. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να προσπαθεί να την αποφύγει πάση θυσία όταν εκδηλώνεται.

Σε σχέση τώρα με την ενασχόληση με το εργαλείο του παραγαδιού, έχω να συμβουλέψω τα εξής:

Το ψάρεμα αυτό είναι το ασύγκριτα αποδοτικότερο, όχι μόνο γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να φέρουμε στο σπίτι τα καλύτερα ψάρια, αλλά και γιατί είναι γεμάτο εκπλήξεις, που ανεβάζουν την ... αδρεναλίνη του ερασιτέχνη ψαρά στα ύψη, κάθε φορά που το εξασκεί.

Όσο φτασμένος ψαράς και να είσαι, ακόμη και επαγγελματίας, που έχει φάει τη θάλασσα με το κουτάλι, την ώρα που θα σηκώνεις το παραγάδι, το μάτι σου θα ... γυαλίζει οπωσδήποτε, από την αγωνία της προσμονής. Κι αν τυχαίνει από το βάθος της αβύσσου να ... εκπέμπονται αυτά τα απίστευτης ομορφιάς τραντάγματα της μάνας του παραγαδιού, τότε όλο σου το είναι συγκεντρώνεται στην άκρη του χεριού σου, που προσπαθεί με λαχτάρα να ... μαντέψει αυτό που ... έρχεται από κάτω.

Αυτή είναι η στιγμή που μας κάνει να ξενυχτάμε και να περνάμε αδιαμαρτύρητα, με στωικότητα και υπομονή, απίστευτες ταλαιπωρίες, προκειμένου να καταφέρουμε να τη ζήσουμε.

Για να κατακτήσεις αυτή τη στιγμή, πράγμα που δεν σημαίνει να τη ζήσεις για μια και μοναδική φορά, αλλά να την έχεις μόνιμα και σταθερά στη διάθεσή σου ταχτικά, μόνο ένας τρόπος υπάρχει.

Να βαδίσεις βήμα - βήμα, κατακτώντας και εμπεδώνοντας λίγο - λίγο τη γνώση που χρειάζεται απαραίτητα να διαθέτεις, για να μπορέσεις κατ' αρχήν να τη δημιουργήσεις και στη συνέχεια να την απολαύσεις.

Η θάλασσα δεν θέλει βιασύνες. Μόνο με το «σπάσιμο» της λαχτάρας του πρωτόπειρου ερασιτέχνη, επέρχεται η μαστοριά και πάρα πίσω της ακολουθούν οι επιτυχίες.

Εκτός όμως από τα παραπάνω, που είναι συμβουλές - υποδείξεις ... φιλοσοφικής περίπου τάξης, έχω και μερικές πολύ χρήσιμες συμβουλές πρακτικού επιπέδου, σχετικά με τα κυριότερα σημεία που πρέπει να προσέχουμε, κατά την ενασχόλησή μας με το παραγάδι.

Αυτά είναι τα εξής:

- Πολλές φορές είτε από απροσεξία, είτε λόγω δύσκολων καιρικών συνθηκών που αντιμετωπίζουμε στη θάλασσα, συμβαίνει το παραγάδι συνήθως στο σήκωμά του να μπλεχτεί στην προπέλα της μηχανής της βάρκας ή στον άξονά της. Η κατάσταση αυτή είναι πολύ επικίνδυνη, γιατί όπως η προπέλα περιστρέφεται γρήγορα, το παραγάδι θα τυλίγεται γύρω της με ταχύτητα και μπορεί να συμβεί αγκίστρια και πετονιές να υπερίπτανται ξαφνικά στον αέρα βγάζοντας μάτια και ξεσχίζοντας σάρκες καθώς και ότι άλλο βρουν μπροστά τους. Εκτός από την απαιτούμενη προσοχή, ώστε αυτό να μην μας συμβεί, αν τύχει και μας προκύψει, θα πρέπει να αντιδράσουμε αμέσως σβήνοντας το συντομότερο τη μηχανή ή πετώντας, αν είναι δυνατό, ολόκληρη τη λεκάνη με το παραγάδι στη θάλασσα. Σε τέτοιες περιπτώσεις πολύ χρήσιμο αποδεικνύεται το μαχαίρι που πρέπει να έχουμε πάντα δίπλα μας.

- Πολύ επικίνδυνα μπορούν να αποδειχθούν και τα κολλήματα του παραγαδιού, ιδιαίτερα στα ρηχά, όταν δεν έχουμε ακόμη αρκετή πείρα για να τα αντιμετωπίζουμε όπως πρέπει. Αρκετοί συνηθίζουν να κουλουριάζουν τη μάνα στο χέρι τους προσπαθώντας να την τραβήξουν για να ξεκολλήσει. Αν όμως αυτή δεν ξεκολλήσει ή είναι πολύ χοντρή και δεν κόβεται εύκολα, (αυτός είναι ο λόγος που εγώ δεν προτιμώ τις πολύ χοντρές μεσηνέζες, γιατί είμαι «παθών») τότε αντί για τη μάνα μπορεί να μας κοπεί κανένα δάχτυλο ή όπως τα χέρια είναι μουσκεμένα η μεσηνέζα να χωθεί μέσα στο δέρμα και να μας προκαλέσει σοβαρή ζημιά. Ο πόνος σε αυτή την περίπτωση είναι αφόρητος. Αποφεύγετε να τυλίγετε τη μεσηνέζα στο χέρι σας και φροντίζετε να φοράτε ειδικά γάντια όταν σηκώνετε το παραγάδι, είναι οι συμβουλές που μπορώ να δώσω. Ακόμη να αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε χοντρές μεσηνέζες, γιατί έτσι κι αλλιώς κανένα σχεδόν ψάρι δεν μπορεί να κόψει τις σημερινές μεσηνέζες Νο 60 και Νο 70. Αν υπάρχει κάποιο ψάρι που να μπορεί να το κάνει αυτό, δεν θα το βρείτε πιασμένο στο αγκίστρι σας, γιατί θα φροντίσει να το κάνει πολύ πριν φτάσετε εσείς σε αυτό. Καλύτερα λοιπόν να κοπεί η μεσηνέζα, παρά το χέρι σας. Εγώ σε κανένα παραγάδι μου δεν έχω μεσηνέζα χοντρότερη από Νο 70. Οι χοντρές μεσηνέζες καλό είναι να χρησιμοποιούνται μόνο σε παραγάδια που πέφτουν σε πολύ βαθιά νερά και λεβάρονται με υδραυλικό βίντσι, που δεν κινδυνεύει να πάθει τίποτε από τα παραπάνω.

- Προσοχή χρειάζεται και στο ρίξιμο του παραγαδιού, κυρίως όταν αυτό γίνεται με τη μηχανή και όχι με τα κουπιά. Προφανώς οι προχωρημένοι ερασιτέχνες ρίχνουν το παραγάδι στα γρήγορα, έχοντας μάθει απ' έξω κι ανακατωτά τη διαδικασία. Καμιά φορά όμως η υπερβολική αυτοπεποίθηση μπορεί να έχει δυσάρεστα αποτελέσματα. Το βιαστικό ρίξιμο των αγκιστριών μπορεί να παρασύρει μαζί τους και το χέρι μας, όταν επάνω του καρφωθεί κάποιο από τα αγκίστρια που φεύγουν τρέχοντας. Είναι από τις οδυνηρότερες εμπειρίες μου στη θάλασσα.

- Κρατάτε σε απόσταση ασφαλείας τους τυχόν... θεατές, όταν καλάρετε ή λεβάρετε τα παραγάδια σας, ιδιαίτερα αν πρόκειται για μικρά παιδιά. Οι περισσότεροι, αν δεν τους προειδοποιήσετε αυστηρά, έχουν το κακό συνήθειο να σκύβουν πάνω από τα αγκίστρια που ανεβαίνουν, προσπαθώντας να δούνε ... πρώτοι το ψάρι που έρχεται. Αυτή είναι μια πολύ επικίνδυνη συνήθεια, γιατί αυτό που έρχεται δεν αποκλείεται να είναι καμιά δράκαινα της οποίας το τσίμπημα θα τους μείνει ... αξέχαστο.

Όταν ήμουνα περίπου 25 χρονών, ένας σεβάσμιος γείτονας μου στο εξοχικό, με παρακάλεσε να τον πάρω μαζί μου στο ψάρεμα του παραγαδιού, για να δει πώς γίνεται.

Ήμουνα ακόμη πολύ νεότευκτος παραγαδιάρης, χωρίς πείρα, και δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η παρουσία αυτού του καλού ανθρώπου, θα ήταν πρόβλημα κι έτσι δέχτηκα ευχαρίστως, με τη σκέψη ότι θα είχα και μια παρέα στη θάλασσα.

Δεν μου έφτανε η δυσκολία που μου δημιούργησε μια μικρή φουρτούνα που έτυχε να ενσκήψει εκείνο το βράδυ, αλλά είχα και τον κ. Αχιλλέα να στριφογυρίζει συνεχώς γύρω μου μέσα στη βάρκα, γεμάτος απορίες και περιέργεια.

Στην αρχή ευγενικά και στη συνέχεια όλο και πιο αυστηρά, του υπέδειξα να ... κάτσει ήσυχα σε μια γωνιά μέχρι να τελειώσω το σήκωμα του παραγαδιού, γιατί τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο δύσκολα. Αυτός όμως το βιολί του!

Τη στιγμή που προσπαθούσα να σηκώσω μια τσιπούρα 1,5 κιλού, η βάρκα κόντεψε να μπατάρει όταν ο βάρους 130 κιλών γείτονάς μου ήρθε απότομα στην ίδια πλευρά του μικρού σκάφους που βρισκόμουνα κι εγώ. Τη γλύτωσα παρά τρίχα δίνοντάς του εντελώς αυθόρμητα ένα γενναίο χαστούκι.

Όταν την επομένη του ζήτησα συγγνώμη, ο κ. Αχιλλέας μου απάντησε: «Καλά μου έκανες»! Ήταν όντως ένας πολύ καλός άνθρωπος.
 

Σαν Επίλογος

Έχω κλείσει τα 66 και βαδίζω στα 67 τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές. Όλα αυτά τα χρόνια, εκτός από τα πρώτα 5-6 του ... νηπιαγωγείου, ψάρευα μανιωδώς, όπως και όπου μπορούσα.

Το πρώτο μου παραγάδι το ... κατασκεύασα σε ηλικία περίπου 8-9χρονών(!) παρατηρώντας τον πατέρα μου που νετάριζε τα δικά του. Για πανέρι είχα χρησιμοποιήσει ένα πήλινο κεσεδάκι γιαουρτιού(!), για μάνα λίγο καζίλι (είδος σπάγκου) από τον αητό της Καθαρής Δευτέρας, για παράμαλλα μικρά κομμάτια μεσηνέζας που ... έκλεψα από τον πατέρα μου και για αγκίστρια λυγισμένες καρφίτσες που βρήκα στα ... εργαλεία της μοδίστρας μάνας μου.

Περιττό να περιγράψω το ύφος του πατέρα μου όταν του επέδειξα γεμάτος περηφάνια την... κατασκευή μου και του ζήτησα να με πάρει μαζί του την επόμενη φορά που θα πάει για ψάρεμα για να το καλάρω στη θάλασσα.

Όπως είναι φυσικό, από τότε μέχρι σήμερα «κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι». Έμαθα πολλά, σκέφτηκα πολλά και τώρα πια ούτε ο πολύς χρόνος που διαθέτω σαν συνταξιούχος μου φτάνει για να τα ... εξασκώ στη θάλασσα, τη μεγάλη μου αγάπη και παντοτινή.

Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που αποφάσισα να τα ... καταθέσω γραπτώς. Γιατί όταν κάνεις κάτι που έχει να κάνει με τη θάλασσα, όπως το κάνεις και όπου το κάνεις, είναι κι αυτό ψάρεμα.

Ψάρεμα δεν είναι μόνο η στιγμή που βρίσκεσαι στη βάρκα σου ή στην παραλία με το καλάμι ή το πεταχτάρι και περιμένεις να τσιμπήσει το ψάρι.

Ψάρεμα είναι και όταν κάθεσαι στη βεράντα του σπιτιού σου και νετάρεις τα παραγάδια σου ή ελέγχεις και μοντάρεις τις καθετές και τις συρτές σου.

Ψάρεμα είναι και όταν απλά ψωνίζεις εργαλεία, υλικά και δολώματα.

Ψάρεμα είναι όταν συζητάς με τους φίλους σου για τις εμπειρίες σου και τα περιστατικά που συνάντησες, είτε στη διαδρομή σου, είτε στην τελευταία εξόρμησή σου.

Ψάρεμα είναι όλα αυτά μαζί και το καθένα μόνο του και όχι μόνο η στιγμή που ανεβάζεις το ψάρι στη βάρκα. Αυτή είναι απλά η κορυφαία, η ανεπανάληπτη στιγμή, της όλης διαδικασίας.

Έτσι κι εγώ, γράφω αυτές τις γραμμές, γιατί με τον τρόπο αυτό ... συνεχίζω να ψαρεύω!

ΤΕΛΟΣ