MENU
MENU

Στους καταρράκτες της Αγίας Βαρβάρας και του Λεπίδα.

Κείμενο - φωτογραφίες : Σπύρος Χαλάστρας


 


 


Ο όρος αξιοποίηση έχει συνδέσει την ερμηνεία του σ αυτή τη χώρα με πολλά στραβά και ανάποδα σε σημείο που αντί να προσφέρει θετικά μηνύματα , δημιουργεί ανησυχίες για την πορεία κάποιου θέματος.

Η βαριά μας βιομηχανία, ο τουρισμός στην προσπάθεια του να προλάβει την έκρηξη της τουριστικής κίνησης, σε αρκετά σημεία δημιούργησε αρνητικές υποδομές , με αποτέλεσμα την αλλοίωση κάποιων εικόνων που σε αρκετές περιπτώσεις αφορούν την χλωρίδα αλλά και την πανίδα. Τι αντοχή πρέπει να έχει αυτός ο φυσικός κόσμος αυτού του τόπου ώστε να αντέχει σε κάθε τι που τον καταστρέφει; Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μελετάται η εγκατάσταση τελεφερίκ στον…Ολυμπο, δηλαδή…ιεροσυλία από κάθε πλευρά. Επειδή η τυποποίηση και το life style δεν μας συγκινεί, ψάχνουμε αυτό που λέμε εναλλακτικός τουρισμός, πριν αποτελέσει παρελθόν τουλάχιστον με την παρούσα μορφή.
Επειδή όποιος ψάχνει , βρίσκει , στις σημειώσεις μας ευτυχώς υπάρχουν αρκετά σημεία, που έχουν γλυτώσει από την αξιοποίηση σε εισαγωγικά η άνευ, ενώ η ανθρώπινη παρουσία είναι ελάχιστη σχεδόν μηδαμινή.
Άλλωστε εκτός εξαιρέσεων, σε τέτοια μέρη θα βρούμε ταξιδιώτες ψαγμένους και συνειδητοποιημένους
Που πάμε αυτή τη φορά; Αν είστε έτοιμοι, φύγαμε, κάπου βορειοανατολικά του ορεινού όγκου στην περιοχή της Δράμας. Πιο συγκεκριμένα κινούμαστε στον δευτερεύον εθνικό οδικό δίκτυο που συνδέει την Δράμα με την Σταυρούπολη Ξάνθης. Από όποια πλευρά και να ξεκινήσει κανείς κάπου στη μέση συναντάει την κωμόπολη Παρανέστι. Ας πούμε η…πύλη που οδηγεί σε κάποιο κρυφό σχετικά παράδεισο. Στους καταρράκτες της Αγ. Βαρβάρας και του Λεπίδα, οι οποίου βρίσκονται μέσα σε οργιαστική βλάστηση που θυμίζει τροπικά μέρη. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πιο πυκνά δάση σε όλη την Ελλάδα. Από το Παρανέστι και οδηγούμενοι από τις μεγάλες πινακίδες, κατευθυνόμαστε βόρεια προς το παρθένο δάσος του Φρακτού. Η οπτική πανδαισία αρχίζει σχεδόν αμέσως. Ο δρόμος με συνεχείς αλλά ευχάριστες στροφές, μας φέρνει στην διασταύρωση που ίσια οδηγεί στο δάσος του Φρακτού ενώ δεξιά στην στόχο μας τους καταρράκτες. Εδώ είμαστε, παίρνουμε τον φιδίσιο ασφαλτοστρωμένο δρόμο προσέχοντας τις μικρές πληροφοριακές πινακίδες.
Στη διασταύρωση που συναντάμε αγνοούμε τον δρόμο που οδηγεί αριστερά στην Πρασινάδα και συνεχίζουμε ευθεία πάντα με κατεύθυνση ανατολικά. Οδηγούμε αργά για να προλαβαίνουμε όσα μπορεί να χωρέσει ο αμφιβληστροειδής ο οποίος κάνει υπερωρίες… Η μικρή πινακίδα μας πληροφορεί ότι φθάσαμε στον καταρράκτη της Αγ. Βαρβάρας. Παίρνουμε για λίγα μέτρα δεξιά τον χωματόδρομο όπου και αφήνουμε το αυτοκίνητο. Το κρυστάλλινο ποταμάκι που είχαμε δει προηγουμένως, κυλάει με τον γνωστό γάργαρο ήχο μπροστά μας. Περνώντας το καινούργιο ξύλινο γεφυράκι , στέκομαι και αφήνω να με υπνωτίσει το πεντακάθαρο ορμητικό νερό που κυλάει κάτω από το γεφυράκι.. Η ανυπομονησία όμως είναι μεγαλύτερη. Συνεχίζουμε στο χωμάτινο μονοπάτι ενώ η μικρή πινακίδα σιγουρεύει την κατεύθυνση, όχι παραπάνω από 200 μέτρα. Ο ήχος αρχίζει να γίνεται αισθητός μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον όπου ο ήλιος μάταια προσπαθεί να εισχωρήσει… Τα λίγα χωμάτινα σκαλοπάτια είναι το τελευταίο κομμάτι και κάπου εδώ πέστε στην παρέα σας, να σας δέσει τα μάτια και να σας αφήσει να κοιτάξετε μόλις φθάσετε στα δύο ξύλινα παγκάκια που υπάρχουν , εκεί στο θέατρο του ονείρου.
Στο χώρο που νομίζεις ότι θα ξεπηδήσουν ξωτικά και νεράιδες. Μερικές φορές, ίσως κάπου αλλού υπάρχουν κάποιες υπερβολές σε κάποια περιγραφή από την οπτική αναστάτωση. Εδώ όμως χρειαζόμαστε νέες λέξεις από το λεξιλόγιο μας…
Ένας μικρός σε ύψος αλλά ασύγκριτης ομορφιάς καταρράκτης πέφτει μπροστά μας σχηματίζοντας μια στρογγυλή λιμνούλα , ενώ δεξιά το ποταμάκι συνεχίζει το αρχέγονο ταξίδι του. Και κάτι σαν νούφαρα, ναι κάποια σπάνια υδρόφιλα φυτά προσκυνάνε στο διάβα του. Τα τοιχώματα του καταρράκτη μοιάζουν σαν σκηνικά εξωκοσμα. Τίποτα άλλο. Να μην τα πούμε όλα. Άλλωστε τα συναισθήματα δεν περιγράφονται πάντα, βιώνονται από τον καθένα ανάλογα με τα ερεθίσματα…
Και πρέπει να προσπαθήσουμε για να ξεκολλήσουμε από εκεί και να θυμηθούμε ότι το όνειρο έχει και συνέχεια.
Η μικρή πινακίδα αναφέρει ότι ανηφορίζουμε για ένα άλλο καταρράκτη , αυτό του Λεπίδα. Προς το τέλος η φρεσκοστρωμένη άσφαλτος σταματάει και τη θέση της παίρνει στρωτός χωματόδρομος. Ένα ξύλινο κιόσκι υπάρχει στην άκρη του δρόμου και μια πινακίδα δείχνει ένα μικρό μονοπάτι που κατηφορίζει και που νομίζεις ότι είσαι κάπου στα δάση της βροχής…Μπορεί τον καταρράκτη να τον βλέπεις και από εδώ όμως μη διανοηθείτε να μη κατηφορίσετε , άλλωστε 15 λεπτά χρειάζονται για να φθάσετε στο κατώτερο σημείο αυτού του ρωμαλέου καταρράκτη και να αισθανθείτε τα σταγονίδια του νερού να στροβιλίζονται μετά την βίαιη πρόσκρουση στα βράχια. Το ξύλινο παγκάκι που υπάρχει εκεί – ας είναι καλά αυτός που το τοποθέτησε - σου παρατείνει ευχάριστα την παραμονή.
Πόσες τέτοιες εικόνες πρέπει να συμπληρώσουμε στο βιβλίο όχι των…ενσήμων αλλά της ζωής μας; Η ανάβαση στο δρόμο δεν είναι παραπάνω από 25 λεπτά, ενώ ο χωματόδρομος συνεχίζεται σχηματίζοντας πολλές διαδρομές για εξερεύνηση. Το δάσος ατελείωτο σαν την διάθεσή μας…
Η επί τόπου στροφή με το αυτοκίνητο σου θυμίζει ότι όσο διαρκεί η επιστροφή από τη μια θα φιλτράρουμε τις εικόνες που βιώσαμε, και από την άλλη θα ψάχνουμε για την επόμενη εξόρμηση…Σε κάποια άλλη μαγική διαδρομή. Αλλά με την ίδια όρεξη, σε φόντο είτε καταπράσινο όπως εδώ , είτε χρυσοκίτρινο , στο επίσημο ένδυμα του φθινοπώρου. Αυλαία.
 

 

 

 

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
 

Όσοι επιθυμούν να διανυκτερεύσουν στο Παρανέστι υπάρχουν δύο ξενώνες
ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΑ τηλ. 25240 22001
ΝΕΣΣΟΣ τηλ. 25240 21021

 

Powered by Blog - Widget
Τα cookies είναι σημαντικά για την εύρυθμη λειτουργία του psarema-skafos.gr και για την βελτίωση της online εμπειρία σας.
Επιλέξτε «Αποδοχή» ή «Ρυθμίσεις» για να ορίσετε τις επιλογές σας.